Tęsknota za Małą Łąką

38. Tajemnice pamiętnika samotnego górskiego wędrowca

Jest środek zimy, do wakacji daleko, nie jestem w górach, a czuję się jakbym była. Tęskno mi … pewnie dlatego, piszę te słowa, by poczuć klimat, by uciec, by być wolną … Zamarzyła mi się Mała Łąka. Śnię o niej …

…

Przechodzę w pracy różne szkolenia, moim zadaniem jest się dokształcać i cały czas doskonalić, a później tę swoją doskonałość jestem zobowiązana przenieść na ludzi, których powinnam lepić jak z gliny.  I co zauważyłam, że im bardziej jestem doskonała, tym z większym obrzydzeniem patrzę na siebie i to co robię.

Uciekam od tego w każdej chwili takich szkoleń w Małą Łąkę, tę z Tatr, lecz czynię to w wyobraźni.  Ona mi pozwala nie dać się zmieniać, jest moim lekarstwem na cały ten postęp, tam czuję, że pozostając sobą mogę być zdrowa i naturalna i nie jestem robotem, i nikomu nie wyrządzam krzywdy pozbawiając moim słowem i działaniem jego własnej natury.

…

Gdy jadę w Tatry, Mała Łąka potwierdza mnie, staje się moim domem, współodczuwa mnie, a ja ją, udziela mi się jej spokój, jej niewzruszoność, jednoczymy się ...

tu czuję się szczęśliwa, tu czuję, że nie mogę się poddać tej chorobie, którą mi proponują w świecie, którą podświadomie sobie zaszczepiam.  Tatry i Mała Łąka to moje antidotum.

…

Przyglądam się sobie, wspominam. Dzisiaj siedząc w ciszy Doliny Małej Łąki pomyślałam: Ileż to już razy jestem tutaj? Może setny … I nie nudzi mi się. Tu czuję się jak w domu. Dzisiaj naprawdę. Chyba jeszcze nigdy nie czułam się tak jak teraz. Jeszcze nigdy nie było tu tak cicho. Wyjątkowo nie ma ludzi, tylko ja i Mała Łąka. Patrzę na szczyty, te całkiem bliskie i te bardziej zaokrąglone, dalsze. Od lat góry te same, łąka ta sama. Wydaje się, że i motyle te same, i naprzykrzające się muchy te same. Tak samo wiatr kołysze trawami.

Zazdroszczę tym trawom. Są tu na stałe – mieszkają tu. Codziennie mogą sobie potańczyć z wiatrem. Nikt i nic nie próbuje ich zmieniać, nie każe się im udoskonalać, czynić dobra, szlachetnieć, pilnować się zasad, czegoś lub kogoś udawać. No tak, nie próbują dorównać szczytom, ani nawet smrekom, które czasem, w największy upał, dadzą im chwilę wytchnienia od słońca.

Te żółte kwiaty nie próbują udawać niebieskich, a te czerwone … wszystko tu jest sobą i jest, jakie jest. Nie płacze, że jest mniejsze, mniej urodziwe, mniej znaczące.Ten najmniejszy, ledwie widoczny, nie smuci się, że jest sam, że dominuje nad nim i wielkością, i tysiącami przyjaciół, fioletowa wierzbówka kiprzyca.

Tylko ja, tylko my, ludzie, narzekamy, płaczemy, smucimy się, prosimy, modlimy, by Bóg wysłuchał naszych próśb i uczynił nas kimś innym. No tak, kiedyś się o to modliłam, by zyskać na urodzie, i na czymś tam jeszcze, a dzisiaj wiem, że grzeszyłam. Jestem tym, kim mam być, i taka, jaka mam być. Nie siaka czy owaka, ale dokładnie taka, jaka jestem.

Ta łąka uczy mnie bycia sobą, akceptowania siebie. Tutaj każde źdźbło tańczy indywidualny, swój własny taniec, każdy kwiat rozdaje swoją własną miłość, motyl czaruje po swojemu swą delikatnością, książęcymi manierami, każdy ptak na tej łące, w tym lesie, w tych górach śpiewa swoją własną pieśń. Tak, tutaj się nauczyłam tańczyć, śpiewać, wypowiadać i okazywać siebie. Bez słowa, bez cienia skargi, bez myśli niezgody. …

Tak mi było dobrze na łące wśród traw, kwiatów i motyli, iż zasnęłam …

Zapomniałam o celu wędrówki i nie powędrowałam dalej. Postanowiłam „pomieszkać” na łące i w tym raju do końca dnia dziękować Bogu, że uczynił mnie tym, kim uczynił. I tą dziękczynną pieśnią chyba dostroiłam się do tego, co tu wokół, czuję, że spiewamy teraz razem, jak w chórze.

Mała Łąka nie zmieniła się od lat. Ja po latach zrozumiałam, że moje pragnienie zmiany, udoskonalenia, było fałszywą ścieżką. Dziękuję!!!  

…

Już nie tęsknię za Małą Łąką – wyleczyłam się z wszelkiej tęsknoty. Jak? Mam Małą Łąkę w sobie. Wszystko, za czym kiedyś tęskniłam, mam, jest we mnie. Jestem z tym wszystkim w nierozerwalnym związku – jesteśmy razem i Mała Łąka, i całe Tatry, i cały świat …

Piotr Kiewra