Wilki i gołębie

Któregoś dnia zadzwonił telefon i pewna bliska mi osoba, wyżaliła się w monologu na świat, na ludzi, nawet na Boga. Było w tym tyle złości, nienawiści, tyle wyszczerzonych, wilczych kłów, tyle zazdrości, jadu, zatrutych słów, tyle łez i żalu, że trudno o więcej.

Wysłuchałem i pomyślałem, skoro to do mnie trafiło, muszę z tym coś zrobić. Zapytałem więc siebie: czy mogę to naprawić? Odpowiedziałem, że nie, ale mogę tej osobie pokazać drogę poprawy. Byłem tu tylko słuchaczem, ta trucizna była wylana na innych, jednak słowa i idąca za nimi energia weszły do mnie, lecz natychmiast złagodniały: wilki zamieniły się w łagodne pieski.

Umówiłem się z tą osobą i postanowiłem opowiedzieć pewną historię.

Powiem ci to, czego nauczył mnie mój mistrz:

Było dwóch sąsiadów, jeden z nich obraził się na drugiego. Szkodził mu słowem, aż któregoś dnia wyrzucił przed wejściem do domu swego oponenta, śmieci. Ten posprzątał je i poszedł do ogrodu, ściął tam najpiękniejsze kwiaty i zostawił je przy domu sąsiada.

Ten był zaskoczony, wyszedł przed dom i zapytał, „Dlaczego dajesz mi kwiaty?” Daję ci najlepsze, z tego, co mam.  Zrozumiał kłótliwy sąsiad swój błąd, przeprosił i od tej pory żyli w zgodzie.

Otóż, ważne jest, co z ciebie wychodzi, a nie to, co wchodzi.  Może wejść zatrute słowo, czyjąś obojętność, złość lub nienawiść, a ty je przyjmujesz jak najlepsze pożywienie, jak najbardziej hojny dar i oddajesz uśmiech, drżenie i kwiaty swego serca, swoją wdzięczność, swoje współczucie. Dajesz to, co najlepsze w Tobie. To jest miłość i to jest mądrość.

 
Nie to cię zanieczyszcza, co do ciebie wchodzi, lecz to, co z ciebie wychodzi. 

Jeśli to, co oddajesz ma smak twego serca i duszy jest czyste, jest naprawdę twoje. Jeśli jest nieczyste, jest w tym złość, zazdrość lub nienawiść, nie jest twoje, bo oddajesz to, co przyjąłeś, nie poprawiłeś tego, nie zostawiłeś na tym śladu swego serca i ducha. Twoje wnętrze jest chore, bo dominuje w nim głowa.

Jeśli dostałeś chorobę i oddajesz chorobę, jesteś małym człowiekiem, nie ma w tobie mądrości. Nienawiść, zazdrość, trujące słowa, to choroby twojej głowy.

Jeśli oddajesz zdrowie jesteś boski.

Znasz Boga, gdy rozdajesz to, co najlepsze w tobie.

Znasz Boga, gdy to, co z ciebie wychodzi jest z nasion twojego serca i duszy.

Znasz Boga, gdy rozkwitasz i obdarowujesz sobą jak kwiatem.

Znasz Boga, gdy oddajesz poprawione to, co do ciebie weszło.

Gdy skończyłem swą opowieść, zauważyłem, że wilki złagodniały, podciągnęły ogony i coś postanowiły.

Później się dowiedziałem, że wilki przemieniły się w gołąbki pokoju.

Dziękuję mistrzu!

Piotr Kiewra