Urodzinowy tort, czyli widok ze szczytu

Niniejszy tekst to moje podziękowanie dla wszystkich facebookowych znajomych, którzy obdarowali mnie słowem, obrazem, uczuciem. To jest mój urodzinowy tort, którym Was częstuję. Nie wiem, czy Wam posmakuje, lecz skoro trafiliście na imprezę do mnie, to przynajmniej skosztujcie. Może, dzięki niemu coś się wydarzy – coś bardzo ważnego. Co? Może to samo, co mi! A zatem:

Zamiast urodzinowego tortu zrobiłem sobie wycieczkę rowerową. Nie dość, że zdrowiej, to w jej trakcie odkryłem pewną mi nieznaną przestrzeń. W liczeniu świeczek pewnie bym jej nie doświadczył, w smakowaniu cukru i mąki też. Kilkaset razy napisane „sto lat” przez znajomych z facebooka owszem było miłe. Bardzo miłe dla ucha i dla serca były życzenia, wizyty przyjaciół, uściski, rozmowy, ich pamięć, lecz owe „sto lat” brzmiało jakoś inaczej niż zwykle i dźwięczało gdzieś we mnie.

 Gdyby nie ten bezdźwięczny dzwon, może zastanowiłbym się nad upływem czasu, może dłużej bym się zatrzymał myślą nad ciałem i postępem pewnych procesów, które myśl niechętnie rozważa, może poszedłbym nawet poza te sto lat, aż do końca drogi. Może bym poszedł, lecz tak się nie stało, bo ten dzwon…

Co to za nowoodkryta przestrzeń?

Otóż jadąc do mojej rodzinnej miejscowości mijam kilkadziesiąt wiatraków. Kilka z nich stoi blisko drogi. Zbliżając się do nich odkryłem ją. I nie była to odległość dzieląca mnie od nich …

Te olbrzymy, chyba z powodu mojego jubileuszu, sprowokowały mnie do postawienia sobie pytania: Czy dalej mam maszerować do przodu, czy może powinienem zmienić kierunek?

Zadarłem głowę do góry, by przyjrzeć się tnącym niebo i słońce śmigłom, i zdałem sobie sprawę, że patrzę w górę, a idę do przodu. To wielka niekonsekwencja z mojej strony. Dużo bardziej, pociąga mnie tajemnica głębi nieba, a ja mimo to, w marszu przed siebie, rozwiązuję zwykłe zagadki.

Co mi wydzwaniał dzwon? Namawiał mnie do zmiany kierunku: Masz iść do przodu, by się zbliżyć do wiatraków na tyle, by pozostało ci już tylko spojrzenie w górę. 

Z zadartą głową czuję - nie chcę iść do przodu i nie chcę liczyć czasu, chcę znać prawdę.

Marsz do przodu nie przynosi radości, nie rozwija. Maszerując w „pieriod” nie zwiększa się pola widzenia, wcale nie rozumiem więcej, bo nie widzę więcej. Widzę tylko najbliższy zakręt. Marsz w tym kierunku nie powiększa TERAZ, nie powiększa TUTAJ, widać niewiele dalej niż czubek nosa. Już wiem, dotychczasowa radość marszu była ulotna, udawana, była tylko zewnętrznym uśmiechem i podtrzymywaną młodzieńczą energią, emocją, była czymś cielesnym, powierzchownym i płytkim, niedotykającym serca.

Gdy już pokonałem, gdy pokonaliśmy milion zakrętów uświadamiamy sobie, że ten drugi milion nic nie wniesie, że szkoda czasu i że czas zmienić kierunek.

Bo? Bo za tymi zakrętami nie ma nic, jest pustka, co najwyżej są następne zakręty, a za nimi kolejne. Nauczono nas wierzyć i mieć nadzieję, lecz gdy człowiek dojrzewa to zaczyna rozumieć, że jest naiwny, że wiara i nadzieja to czysta głupota, bo w marszu lub biegu do przodu nie ma nic, w co kazano wierzyć. Ten kierunek to życie w iluzji czasu. Żadne „sto lat” nie zbuduje już nadziei i wiary.

Dlatego tak lubimy patrzeć w górę, na słońce, w gwiazdy, i dalej, w bezkresną pustkę nieba. Lubimy to od małego, ale dopiero po smutku milionowego zakrętu na chwilę nas to zatrzymuje. Wtedy spuszczamy wzrok pod nogi i nosimy się ze swoim smutkiem, aż do chwili, gdy nas coś z tego wybudzi.

Rzadko wydarza się przebudzenie, najczęściej, w smutku, ze spuszczoną głową, powoli, ludzie idą dalej.

Narzekają na los, cierpią, ale stawiają kolejne kroki. Wierzą w niebo, a idą do zupełnie innej bramy, boją się tajemnicy, wolą rozwiązywać nudne zagadki.

Jednak by dojść do „celu” trzeba się zatrzymać, w tym ten paradoks. Tę przestrzeń odkrywa się zatrzymując bieg i marsz, zatrzymując wszelki ruch – szczególnie ten w głowie.

Mi się wydarzyło, zatrzymałem się. Patrzyłem na wiatrak i wyobrażałem sobie widoki z jego punktu widzenia: Dlaczego mam iść do przodu, skoro lubię patrzeć w górę? Dlaczego by nie zobaczyć tego wszystkiego z wysokiej góry?

Pojechałem w wyobraźni w moje ulubione góry. Wspiąłem się na najwyższy szczyt, siadłem i znowu patrzyłem.

Świat z góry jest szerszy, mieści się w nim więcej. To, co w dolinie jest TU i TERAZ, na szczycie nim nie jest, bo teraźniejszość sięga tam dalej.

Patrzę, a wtem zza zakrętu wyłania się człowiek. Do tej pory nie był w mojej teraźniejszości, był w przyszłości, bo był poza zasięgiem moich oczu. A gdy zniknie za kolejnym będzie w przeszłości. Lecz gdy spojrzę z jeszcze wyższej wysokości, gdy widoków nie przysłoni już nic, zobaczę cały czas – niepodzielony na to, co było i na to, co będzie i to, co jest.

Wtedy zrozumiałem, że to nasze oczy wpatrujące się w rzeczywistość poprzez dziurkę od klucza, wprowadzają zamęt, nasza „teraźniejszość” jest czymś widzianym i dlatego jest zależna od punktu obserwacyjnego. To ograniczone pole widzenia uzupełniamy wspomnieniami i wyobraźnią. Ten człowiek cały czas jest w TERAZ, lecz nie widziałem go z wysoka, sądziłem z tego powodu, że TERAZ jest tak wąskie.

Czy mogę być jeszcze wyżej niż najwyższy szczyt? Mogę, ale to nie moje oczy będą świadkiem tego, lecz co innego. I wtedy zdałem sobie sprawę, że gdy znajdę się odpowiednio wysoko, by zobaczyć wszystko, to moje TERAZ i TUTAJ stanie się tak duże, że stanie się całością i zniknie „wczoraj” i zniknie „jutro”.

Jak się nazywa ten najwyższy szczyt?

Niektórzy nazywają go świadomością, lecz dla mnie ta nazwa nie ma znaczenia, bo gdy się patrzy z tego szczytu, to znika nie tylko wczoraj i jutro, znika TAM, znikają słowa.  

Z tego szczytu, a tu się ma wszystko, więc się łatwo, bezinteresownie, wszystko oddaje: i rzeczy, słowa - to, co tanie, ale też równie łatwo daje się to co drogie - wdzięczność, uczucia, modlitwę.

Oddaję darowane „sto lat” na rzecz bezczasowości.

Na razie to tylko część przestrzeni, ta w wyobraźni, lecz gdy zatrzymam się w niej całym sobą, gdy ta tajemnica stanie się moja, wtedy wyciągnę do was wszystkich rękę, pokażę palcem kierunek. Nic nie powiem, tylko pokażę.

Jeśli poczujesz, zatrzymasz się, jeśli będziesz starać się zrozumieć słowem, to twój marsz będzie trwał nadal i nadal nie będzie miał sensu. I nadal będzie to tylko rozwiązywanie zagadek o jutrze, a tu nie chodzi o o zagadki, tu chodzi o tajemnicę widzianą z samego szczytu, która ze szczytu nie jest już tylko intrygującą i podobną śmierci niewiadomą, staje się prawdziwą tajemnicą, dostępną tylko poprzez śmierć wspomnień i wyobraźni. Lecz nie można jej opisać słowem. Nie można, bo kto go zrozumie tam na dole, kto go rozumie? Kto rozumie prawdziwy język miłości, kto rozumie jej ciszę? Kto rozumie czym jest śmierć, czym jest życie. Kto rozumie, że modlitwa nie jest słowem?  Na dole, w marszu, ludzie grzeszą modląc się słowem. Tak, marsz do przodu jest grzechem wobec siebie samego i dlatego jest smutny.

Dlatego spójrz na mój palec, tak jak ja spojrzałem na wiatrak i zmień kierunek. Może zatrzymały mnie maki u jego podnóża? Nie, to głos z innej przestrzeni. Ciebie też niech cokolwiek zatrzyma, bo jeśli nie zatrzyma, znów cię czeka droga z milionem beznadziejnych zakrętów.

By „sto lat” zamieniło się w wieczność, potrzebujesz się zatrzymać, potrzebujesz zmienić kierunek.

No więc, gdzie jest ta nowoodkryta przestrzeń? W TOBIE. Gdzie jest ten szczyt? W TOBIE. Czym ona jest? TERAZ. Kim jest? TOBĄ.

Taki jest mój tort, jest słodszy niż wszystkie torty świata. I Ty Zamiast torta posmakuj siebie!

Piotr Kiewra