Mądrość drzew

Z cyklu Prawda wiatraków

Gdy idę przez moje miasto, z wielu miejsc widać wiatraki, górują nad budynkami, drzewami – tylko chmury są wyżej.

Gdy któryś tam raz ujrzałem ich pracę, ich realizowany kolejny plan dnia, pomyślałem, że to nie może być tylko bezmyślne kręcenie ramionami w kółko, że to jest też sposób poznania świata. Jest to sposób naukowy, bo przecież nauka bada ten świat. I jest to wygodny sposób, bo z góry. Mają dzięki temu większy zasięg niż ja, lecz, gdy poszedłem w zupełnie innym kierunku, zdałem sobie sprawę, że mój jest znacznie lepszy … bo mogę wędrować.

No i tego dnia, pobadałem naukowo wiele rzeczy. Zacząłem mierzyć mądrość. Właściwie, to nie powinienem, tego, co tu piszę okazywać ludziom, bo się obrażą, że ich też mierzyłem, i pewnie poklasyfikowałem.

To jeden powód, a drugi, że badając w ten sposób chciałem okazać swoją wyższość … swoje ego. I wtedy przyszło następujące zrozumienie: badając mądrość ludzi, wiatraków, drzew, słońca i chmur, doszedłem do wniosku, że tak naprawdę mierzę swoją i że bardziej mierzę swój poziom ignorancji, niż mądrość. A z takimi wnioskami mogę się już spokojnie upublicznić, bo najwyżej, znowu, jak to zwykłe u nauczyciela, zostanie oceniony mój poziom ego.

Co takiego mi się nasunęło?

Ale powoli, po kolei … mierząc coś w tych sferach pojawiły się pytania: Czy aby jest to metoda naukowa, bo mierzę coś, co jest niewidzialne, niemierzalne, a poza tym … badam siebie? Czyli nie ma tu obiektywizmu, czyli nie jest to nauka. A skoro nie jest to nauka, to jest to religia, bo ona bada nasze wnętrze, naszego ducha, stopień jego przebudzenia, a więc gotowość do obdarowywania miłością.

Gdybym badał poziom wiedzy, stopień przyswajalności przez mój umysł – inteligencję, byłaby to nauka, może lekko subiektywna, bo na sobie poprzez innych, ale badam tu zupełnie inną sferę, nie psychikę, nie umysł, nie inteligencję, która jest mierzalna, lecz zupełnie inną sferę – ducha. Mądrość jest przejawem przebudzenia, czyli odsunięciem się od wiedzy i od umysłu. I co odkryłem? Że jestem ignorantem.

Bo po pierwsze: ludzie słuchając mnie, mojego gadania, reagują różnie, lecz najczęściej są niechętni, czuję, że się im narzucam, czyli nie jestem zbytnio mądry. Po drugie: do mądrego, do mistrza, ludzie sami przychodzą, a głupiec wędruje po świecie, jak żebrak, jak sierota pragnący uznania w oczach innych, w poszukiwaniu uczniów, lub choćby kogokolwiek, kto wysłucha i doceni.

Gdy to zrozumiałem, wywnioskowałem, że wiatraki i drzewa są mądrzejsze ode mnie, bo nie wędrują i są ciche. Gdy tego samego dnia, stanąłem przed moim ulubionym drzewem, królem tutejszej puszczy, poznałem jego mądrość. Mądrość przejawia się w ciszy, braku przywiązania do gadania, do poszukiwania słuchaczy, do poszukiwania kogoś, kto by doceniał za cokolwiek.

Drzewa, wiatraki, chmury, słońce, czy zwierzęta o to nie żebrzą, nie robią z siebie sieroty, by to wyszarpać, w gorączce, w biegu i w walce, od innych.

Popatrzyłem na to drzewo i znalazłem w nim mądrość, właśnie w ciszy. Mimo, że się nie narzuca, nie gada, nie obnaża się, ale za to kwitnie i wydaje owoce nie dla poklasku, nie dla sukcesu, nie po to by wzbudzić zainteresowanie i nie po to by je doceniono. Więc, nie jest to aktorstwem, grą, chęcią bycia na scenie, tak jak u ludzi, jest mądre. Drzewo o to nie zabiega, a to ma. To się czuje.

Tak, mądrość się czuje, a nie słyszy.

Znalazłem w nim wolność i znalazłem w nim ufność. Życie, rzeczywistość, natura przynosi mu wszystko, co potrzebne, a ono nawet nie prosi, nie walczy, nie robi żadnego nerwowego kroku, nie snuje żadnego planu. Wie, ufa, że to się samo przydarzy. Przydarza się już siedemsetny raz pod rząd, więć jak można nie ufać? A ludzie nie ufają.

Mądrość jest ukryta w ciszy. Mądrość to miłość, to sposób na jej odnajdywanie, w drzewach, słońcu, a dzięki ich miłości i … w sobie.    

Czyli jednak trochę pokrzepienia znalazłem w nim, i w wiatrakach, i w słońcu, bo skoro byłem w stanie wykryć w nich mądrość, to, co ją mogło w nich odnaleźć? Tak, moja własna, czyli moja wrażliwość na uczucia. I chyba na tym polega jej odkrywanie: na odkrywaniu w ludziach, drzewach, wiatrakach.

Czy powinienem się czuć pokrzepionym? Chyba nie, bo drzewa, wiatraki nie poszukują, nie potrzebują pokrzepiania się, bo są silne, a tylko słabi potrzebują pokrzepiania, potrzebują skądś czerpać energię … I to też zrozumiałem, z obserwacji tego drzewa: dawanie krzepi, ufność krzepi, poczucie wolności krzepi, miłość krzepi.

Tak, czas zapomnieć o wędrówce w poszukiwaniu czegokolwiek, co krzepi, czas na wędrówkę bez celu, bez pytań, bez badań.

Liczy się tylko uważna obserwacja, a wszystko JEST.

Piotr Kiewra