Noc i dzień, cienie i blaski, kolce i róże

Z cyklu Prawda wiatraków

Idę. W oddali kręcące optymistycznie śmigłami, wiatraki, przede mną, za mną, obok, posępni ludzie.

Od razu przyszło do mnie pytanie: - Co widzą i jak widzą wiatraki i ludzie?

Z tego samego źródła przyszła też odpowiedź: - Widzą to samo - noce i dni, cienie i blaski, kolce i róże. Różnica jest w tym jak widzą i co czują. Otóż, można widzieć dzień jako krótką chwilę rozdzierającą otaczający zewsząd mrok, a można też cieszyć się dniem, który pozwala dostrzec piękno nocy, kontrast, który podkreśla, eksponuje i pogłębia tajemnicę życia. Można przecież zobaczyć kolor, układ płatków róży, poczuć jej aromat, albo skupić się na jej kolcach. Z tego, co widzę, ludzie skupili się na kolcach. Lecz to nie one im uprzykrzają życie, to nie ciernie czynią życie przykrym, smutnym, bolesnym, lecz skupianie się na nich. Dla nich cała reszta jest tylko tłem: światło, blaski, radość, wędrowanie, miłość, przyjaźń, dobro, bezinteresowność, tęcza, ptaki, motyle, róże.

Świat jest dla jednych i drugich taki sam, jest i taki i taki: słońce oświetla wszystkich tak samo, tak samo wiatr smaga wiatraki i ludzi, raz w twarz, a raz w plecy. A jednak jedni widzą zło, a inni dobro. Jedni widzą ciemne moce, a drudzy cieszą się tą różnorodnością. Jedni chcą zmieniać świat, chcą walczyć ze złem i z cieniami, chcą obcinać kolce, a sieją w ten sposób czarne nasiona w swoim sercu, przesłaniają oczy woalem ciemności, zatruwają siebie swoimi myślami oraz gadając i snując czarne wizje, próbują zatruć innych.  

Jedni patrzą pod nogi i widzą ziemię, czarną, pełną dziur ziemię i nie patrzą w górę, bo, po co, skoro jest i tak wystarczająco ciężko. Nazywają to pokorą, czyli uważają, że nieszczęście jest ich naturą. A inni, stąpając po tej samej ziemi, wśród znacznie głębszych i większych dziur, potykają się, a jednak patrzą w niebo. Widzą je i czują się jak w niebie.

Dlaczego wiatraki są tak optymistyczne i tak optymistycznie bawią się z wiatrem?

Ci smutni powiedzą, że dlatego, bo są bliżej nieba i słońca, a do ziemi im daleko. Tak, to świetna wymówka. Tak, ci smutni pełni są wymówek i porównywania się. Usprawiedliwiają się innymi smutnymi, ale przede wszystkim tymi radosnymi, którzy … przecież … urodzili się pod szczęśliwą gwiazdą.

A wiatraki? A one nie myślą.

I to jest to. To jest rozwiązanie. Ludzie za dużo myślą, a to myślenie stało się ciężką chorobą, najcięższą.

A świat żyje swoim życiem, bez względu na to, co myślimy. Ważną rzeczą jednak jest wybór : można wybrać kolce, cierpienie z powodu cienia i mroku, a związku z tym wybrać nieszczęście, a można też to przeciwne temu.

Lecz mądrzy wybierają trzecią drogę, nie myślą, lecz akceptują wszystko takim, jakie jest. I to jest mądrość właśnie. I tę mądrość mają wiatraki, drzewa, ptaki. Mają ją też niektórzy ludzie, ci, którzy zrzucili woal przesłaniający światło.

Wszyscy mogą go zrzucić, ale jak wyglądałby świat bez sierot i żebraków, bez smutnych historii, bez cierpiących … no jak. Przecież te sieroty muszą z czymś walczyć. Muszą walczyć z cudzym sieroctwem i muszą poprawiać los żebrakom, więc muszą siać czarne nasiona, bo jakże inaczej. Lecz prawda jest inna: muszą pokonać swojego własnego sierotę, żebraka i niewolnika zarazem.

Tak, niebo i ziemia pełna czarnych dziur są naszym wyborem.

Niech więc każdy się cieszy swoim światem, aż do chwili, w której przyjdzie zrozumienie.

Jak pokonać sierotę w sobie? Wystarczy go zauważyć, a on się zawstydzi i odejdzie. I co wtedy?

Ramiona w ruch, spojrzenia w niebo, a w sercach zacznie się ruch, przepełniający radością ruch. Widzę i czuję ten ruch w wiatrakach. I to z daleka. Czuję też bliżej, znacznie bliżej.

Piotr Kiewra