Żebrak

„Pewien człowiek miesiącami siedział w tym samym miejscu i nic innego nie robił. Wszyscy miejscowi mieli go za szaleńca. Pewien podróżnik jednak postanowił poznać go bliżej. Zapytał: - Co robisz? - Patrzę na pola. - A co robisz poza tym? - A czy to nie wystarczy, by zrozumieć sens życia?”

 Khalil Gibran

Nie wie, czy były to dwa, czy dziesięć, lub więcej okrążeń ronda, ale gdy się zorientował, iż jeździ w kółko, zapytał sam siebie: - Do cholery, co się ze mną dzieje? Muszę coś postanowić, bo zwariuję. Muszę coś zrobić, nie mogę się kręcić ciągle w kółko. No dobrze, potrzebuję … Już wiem! Jadę! Pojadę, mimo, że nadciąga burza.

Droga sama go doprowadziła w miejsce, które zawsze go przyciągało, gdy zawieszał się, gdzieś na ścieżkach życia.

Z dala wypatrzył swoją ulubioną ławkę. Była pusta. – To dobrze. – przebiegło mu przez myśl.

Wjechał więc czym prędzej na parking, lecz nie wysiadł, postanowił przeczekać deszcz i burzę. Oparł ręce na kierownicy swojego czerwonego Ferrari, patrzył jak na szybę spadają krople deszczu, jak spływają po niej w dół. Było ich coraz więcej, były coraz większe i spływały coraz szybciej, i szybciej, i szybciej. Gdzieś w oddali słyszał grzmoty, były coraz bliższe i bardziej głośne. Kilka razy rozbłysło światło i odbiło się w tysiącach kropel na szybie. Zamknął oczy. Po chwili krople zaczęły znikać, odgłosy burzy zaczęły się oddalać …

Wysiadł, zamknął pilotem samochód. Odszedł kilka kroków, lecz zawrócił, by zrzucić z siebie marynarkę. Zdjął też krawat, rozluźnił koszulę, podwinął rękawy. Teraz był gotów.

Jeszcze raz spojrzał na swoją ławkę i ruszył ze wzrokiem skierowanym cały czas w jej stronę. Minął kilka parkowych alejek, pozostała mu jeszcze ostatnia kępa krzewów. Gdy znalazł się za nią i ukazał się cel jego marszu, stanął jak wryty. Na ławce ktoś siedział.

– Skąd on się tu wziął? Chwilę temu było tu pusto. A niech to … - zaklął z cicha.

- No dobrze. Idę, siadam. Nieznajomy zaraz odejdzie. – z nadzieją powiedział pod nosem. W międzyczasie przyjrzał się temu człowiekowi. Był to starszy mężczyzna o dłuższych, siwych, przerzedzonych już wiekiem włosach, ułożonych raczej rękami, niż grzebieniem.

Na twarzy kilkudniowy, również siwy zarost. Na sobie miał stare, znoszone, ubranie, koszulę, krawat, na nogach nie pasujące do niczego, lecz równie znoszone jak cała reszta, jaskrawo czerwone buty.  – Żebrak. – stwierdził.

Twarz żebraka była pogodna, bez widocznego uśmiechu, ale było w niej coś takiego jak uśmiech, bardziej się go czuło, niż widziało. Oczy zapatrzone w dal, nieruchome. Wyglądał jak figura z wosku.

Usiadł na przeciwnym krańcu ławki. Widział tylko żebraka, nie zwrócił zaś większej uwagi na to, co się działo za nim, w parku. Jego ławka, to tylko jedna z wielu ławek rozmieszczonych wśród drzew, krzewów, trawników, klombów z kwiatami.  Wszystkie pozostałe też były zajęte. Siedziały tam kobiety z dziecięcymi wózkami przed sobą, starsze panie zapamiętale o czymś rozmawiające, panowie z gazetami w dłoniach, na innych zaś pary zakochanych zapatrzone w siebie oraz młodzież skupiona na ekranach swoich telefonów. Na trawnikach wesoło bawiły się dzieci, zaś alejki pełne były spacerowiczów.

Lubił tę właśnie ławkę, bo z niej rozciągał się widok na leżące już poza miastem łąki i jeszcze bardziej odległe, różnokolorowe pola. Siadał zawsze tyłem do parku, ku polom i łąkom. Jego wzrok gubił się gdzieś tam wśród nich, nie skupiając się na czymś konkretnym, ani na kwiatach, ani na ptakach, tych w powietrzu i tych brodzących po łąkach. Takie zapatrzenie, takie zniknięcie w tych przestrzeniach przynosiło mu ulgę. Tu odnajdywał ukojenie, tu wracał mu spokój, tu - przynajmniej na chwilę - przestawał się kręcić jak na karuzeli.  

Karuzela życia zmęczyła jego ciało, zmęczyła jego umysł, czuł, że kręci się w kółko, że powtarza te same słowa, te same czyny, te same cele, że się nie rozwija, a mimo to czas pędzi coraz szybciej, a coraz mniej w nim entuzjazmu, wiary w sens życia. Wszystkie drogi, które znał, ale również te, których nie poznał, zdawały się prowadzić w ślepe uliczki. Dlatego bał się skrzyżowań i rond życia, bo nie chciał już decydować, nie chciał już wybierać dróg,  już nie wierzył, już nie był zaciekawiony.

Tak, ciekawość go opuściła, a na jej miejsce przyszła nuda. Nic nie pomagało, by wróciła ta dziecięca ciekawość, którą jeszcze pamięta: ani podróże, ani nowe relacje, ani coraz większe pieniądze, coraz większe znaczenie, sukcesy, popularność – nic. Myślał, czytał, szukał, upijał się, próbował szukać inspiracji w pismach, w biografiach wielkich ludzi, w rozmowach z przyjaciółmi, ale mimo wszystko karuzela przyspieszała.

Jedyne chwile wytchnienia pojawiały się tutaj. Nie rozumiał tej siły, która go tu przyciągała, ale gdy się pojawiała poddawał się jej bez wahania. Dzisiaj też się nie zawahał.

Zapadł w typowe dla tego miejsca zamyślenie, ale w pewnym momencie, wrócił do ławki i nieznajomego człowieka, spojrzał ponownie w jego twarz, w jego oczy i dojrzał w nich łezki. I pomyślał sobie: - Ludzie są bardzo nieszczęśliwi, użalają się nad sobą, płaczą, gubią sens życia i stają się żebrakami. Nie jest ze mną jeszcze tak źle. - pojawiło się w nim współczucie i postanowił go zapytać. – Co cię tak smuci, czemu płaczesz?

Żebrak odpowiedział:

- Skąd wiesz, że płaczę? Współczujesz mi, bo zobaczyłeś łezkę w moich oczach, ale skąd wiesz, że to łezka smutku, skąd ty to wiesz?

A może to łza z zupełnie innego świata, świata, którego nie znasz. Patrzysz i widzisz poprzez swój świat. Osądzasz ten mój, poprzez swój smutek, swoje cierpienie.  Chociaż pozornie patrzymy na te same łąki i pola, ale widzimy zupełnie różne łąki i pola. Skąd wiesz, że moje i twoje łzy są z tych samych światów? – zapytał żebrak.

- Nie wiem tego. – odpowiedział zakłopotany. Nie spodziewał się usłyszeć rzeczy, których nie rozumiał, zapytał więc żebraka ponownie:

- Czym się różnią nasze łzy? Czym się różnią nasze światy?

- Twoje łzy są łzami smutku, nieszczęścia, strachu, moje zachwytu. Twój świat to jest twoje myślenie i myślisz, że wiesz jaki jest mój świat, lecz nie wiesz, bo ze świata myśli nie możesz niczego zrozumieć, poza zrozumieniem, które w końcu do ciebie przyszło, że … nic nie wiesz. I dlatego tu trafiłeś, do bramy, przez którą masz szansę wejść w te pola i łąki … i zrozumieć.

Twój świat jest w głowie, mój w sercu i jeszcze głębiej, oto czym się różnią. W twoim świecie jest smutek i strach, jest cierpienie, jest błądzenie, w moim zachwyt, a jego źródłem, to czego szukasz i nie możesz znaleźć. – i ta odpowiedź jeszcze bardziej go zaskoczyła. Poczuł, że żebrak zna wszystkie jego tajemnice, zna źródło jego cierpienia. Poczuł wielką ufność, bezgraniczną ufność do niego.

Natychmiast zniknęło pytanie: skąd ty to wiesz, a w jego miejscu pojawiła się chęć nauki, chęć wysłuchania wszystkiego, co żebrak mu powie. Powiedział więc:

- Tak masz rację, boję się. Szukam i nie mogę znaleźć miłości. Szukałem szczęścia i już wiele razy wydawało mi się, że mam je na wyciagnięcie ręki, tuż, tuż, ale okazywało się być kolejnym mirażem. Lękam się stawiać sobie kolejne cele, bo teraz już wiem, że za nimi kryją się kolejne rozczarowania, lękam się swoich pragnień, bo po tym całym kręceniu się w kółko, pojawia się jeszcze więcej strachu i pojawia się niewiara, pewność, że idę fałszywą drogą, że nie znam podstawowej prawdy – prawdy o sobie, że cała moja wiedza jest nic nie warta i że nie ma ratunku, że nie ma nadziei na zmianę, na zniknięcie cierpienia.

Tak, pomyślałem, że jesteś żebrakiem, lecz teraz zastanawiam się, kto z nas dwóch, nim jest – przecież to ja żebrzę o pomoc w zrozumieniu, to ja żebrzę o ulgę w cierpieniu.

Tak, pomyślałem, że jesteś żebrakiem, bo osądziłem cię przez twój strój, porównałem go ze swoim. Teraz jest mi wstyd, bo to nie strój,  decyduje o tym do jakiego świata człowiek należy, lecz zupełnie coś innego. Może decydują o tym nasze pragnienia, czego oczekujemy od świata, od ludzi. A może to bezinteresowność wskazuje, kto z nas dwóch, jest żebrakiem? Teraz dopiero zrozumiałem, że nawet mój ubiór świadczy, że nie jestem całkiem bezinteresowny.

Mogę dużo mówić, zadawać wiele pytań, ale mam wrażenie, iż ty znasz wszystkie moje pytania, a najważniejsze, iż poczułem, że stanąłeś na mojej drodze nie przypadkiem, że masz dla mnie światło, że nauczysz mnie kochać, że dasz mi wskazówki. Możesz mi pomóc? Pomożesz mi odnaleźć drogę? Chcę przestać cierpieć, chcę przestać się bać. Naucz mnie kochać, bo czuję, że miłość jest tu kluczem.

- Tak, przyszedłem tu, bo wiem, że jesteś gotowy, by odkrywać, by się otworzyć, by zrozumieć. Twoje cierpienie cię tu przyprowadziło.

Wiedz jednak, że niczego nie mogę zrobić za ciebie, mogę ci jedynie pozwolić pójść po moich śladach. Dlatego pytam: Czy jesteś gotów na trudną i niebezpieczną wspinaczkę, najtrudniejszą w twoim życiu?

Ta pełna niebezpieczeństw ścieżka sprawi, że będziesz musiał pozostawić wiele rzeczy, wszystko, czego się nauczyłeś, wszystkie twoje maski, ubezpieczenia, wygody, przekonania. Wszystko.

Zdziwisz się, ale łatwiej ci będzie porzucić swojego ojca i matkę, swoje własne dzieci, niż swój smutek, swoje nieszczęście, najbliższych ci towarzyszy – tych będziesz musiał zabić.

Czy jesteś na to gotów?

Czy jesteś gotów przestać szukać miłości, przestać oceniać, przestać gadać, przestać walczyć, przestać być żebrakiem i niewolnikiem?

Czy jesteś gotów stać się odpowiedzialnym za wszystko czego w życiu doświadczasz?

Czy jesteś gotów, by przestać oczekiwać, by przestać pragnąć, czy jesteś gotów by stać się w pełni bezinteresownym?

Czy jesteś gotów milion razy przegrać, by w efekcie doznać największej w życiu porażki, przegrać swoje własne imię i całkowicie o nim zapomnieć?

I zapamiętaj – z tego wszystkiego nie będziesz miał żadnych korzyści, nie pozostanie ci nic, co mógłbyś uznać za swoje, odejdziesz z zupełnie pustymi rękami, z wielką pustką w głowie i sercu, ale uwierz, że właśnie dla tej pustki warto to zrobić.

Uwierz, stracisz wszystko, nic nie zyskasz, ale warto. Nie dostaniesz nic, nic prócz zrozumienia. I to zrozumienie jest wszystkim, jest miłością. Tak mówię, bo sam doświadczyłem.

Chcesz tego?

Pamiętaj, że drogi powrotnej nie ma, bo nikt kto stracił siebie, nigdy nie zapragnął, by wrócić. U ciebie też tak będzie.

Jeszcze raz pytam: jesteś gotów?

- Jestem. Tak, jestem.– odpowiedział ze łzami w oczach, a one były świadectwem odwagi, odpowiedzialności, determinacji, a przede wszystkim zaufania.

Żebrak przez kilka chwil nic nie powiedział, tylko patrzył w dal, na łąki i pola, tak jakby dziękował im za to, iż może przekazać dalej to, co kiedyś otrzymał. W końcu powiedział do siedzącego obok mężczyzny:

- Popatrz na te łąki i pola. Przypatrz się im dłużej. Co widzisz?

Mężczyzna wpatrywał się bardzo intensywnie przez dłuższy czas, w myślach zgadywał, co takiego miałby zauważyć i już chciał coś powiedzieć, lecz żebrak zasłonił mu usta palcami. Mężczyzna nadal się wpatrywał, lecz coraz bardziej zmęczony w końcu przestał się zastanawiać i po prostu obserwował. Wtedy żebrak zezwolił mu mówić:

- Nic. Cisza. Oto co widzę!

Żebrak patrzył uważnie na swego rozmówcę, jednak bardziej chyba do jego wnętrza, niż na jego twarz, oczy, postawę. Później powrócił wzrokiem i uwagą do łąk i pól i nie przerywając tego, zaczął mówić. Mówił powoli, bardzo powoli. Słowa sączyły się pięknie, wolno - jak żywica z rozgrzanego słońcem pnia sosny.

- Niczego nie mogę cię nauczyć. Jedyne czego mogę cię nauczyć, to obserwować łąki i pola. Obserwuj je więc od dziś. Przyjdzie taki czas, że obserwując, odkryjesz, ale nie tam – wśród łąk i pól, ale w miejscu w którym się nie spodziewasz. Odkryjesz wielką przestrzeń, odkryjesz rzeczy nie z tego świata, odkryjesz to, co jest bardzo blisko, zawsze jest przy tobie i zawsze tam było, lecz nie widziałeś, bo spałeś, bo byłeś nieobecny. Obserwuj razem ze mną. Tego mogę cię nauczyć. – przerwał by spojrzeć na mężczyznę. Po dłuższej chwili znowu mówił:

- Tak. Zauważ, gdy przestałeś myśleć, zacząłeś odczuwać. I zawsze tak jest, gdy porzucisz umysł, czujesz, że przychodzi do ciebie prawda, a ona przychodzi z pustki i z ciszy. Nie idą za nią żadne słowa.

Już jesteś gotów do odkrycia prawdy o miłości.

Otóż nie mogę cię nauczyć kochać, bo ty tak, jak każdy człowiek, jak każda istota, masz potencjał by kochać, lecz do tej pory głowa przesłaniała ci miłość, tak jak chmura przesłania słońce.

Gdy nauczysz się patrzeć na łąki i pola, przyjdzie zrozumienie, przyjdzie miłość. Nie możesz kochać głową, bo miłość nie jest w głowie, lecz w sercu, a ty do tej pory próbowałeś kochać głową. Pomyliłeś współczucie z miłością. Prawie wszyscy ludzie to robią.  

Jeśli ktoś cię nie kocha, to jedyny problem jaki istnieje jest w tobie, ponieważ nie możesz odkryć w kimś miłości, jeśli nie odkryłeś jej w sobie. Jeśli ją odkryjesz i prawdziwie pokochasz, zostaniesz pokochany, dlatego że nikt nie będzie się jej w stanie oprzeć. Nikt, żadne stworzenie, żadna skała, żaden ptak, ponieważ prawdziwa miłość nie jest współczuciem, nie jest czymś oddawanym za coś, jest czymś bezinteresownym. Nie musisz czekać, szukać jej, bo już ją masz. Ona jest. Ty się stajesz miłością. Póki tego nie zrozumiesz, to szukasz, a póki szukasz, to cierpisz, póki nie zrozumiesz, to cierpisz.

Nauczyłeś się współczuć, wydaje ci się, że kochasz, ale zauważ, że łatwiej jest ci współczuć ludziom nieszczęśliwym. Oni, tak jak i ty, od dziecka nauczyliście się żebrać o współczucie. Współczujesz i wydaje ci się, że kochasz, ale ten, komu współczujesz, oddaje ci swoje nieszczęście, swój smutek, a ty nie możesz go uszczęśliwić swoim współczuciem. To fałszywa miłość. Współczucie jest brzydkie.

Możesz współczuć tylko po to, by prowadzić poprzez cierpienie do zrozumienia, by pomóc się rozwijać. Jeśli pomagasz, a ta osoba się nie rozwija, to może oznaczać, iż pracujesz z osobą, która nie jest gotowa na zmiany, za mało się nacierpiała, albo wręcz chce cierpieć, zabiega o współczucie, bo również tak jak ty, kojarzy sobie miłość ze współczuciem. Wydaje się jej , że ktoś kto współczuje jej, to ją kocha, a tak nie jest. Ktoś kto jest nieszczęśliwy, komu współczujesz jest dla ciebie atrakcyjny, bo przyjmuje to współczucie i dobrze się z tym czuje. To pasie twoje ego, ty się też dobrze czujesz, bo masz poczucie dobrze spełnionego obowiązku, robisz się współczujący, ale tak naprawdę nic dobrego nie zrobiłeś. Wydłużyłeś tej osobie tylko jej cierpienie, i swoje również, bo jesteś w fałszywym świecie. Tylko poprzez prawdziwą miłość, dawanie prawdziwej energii, kochasz. Poprzez współczucie stajesz się dla kogoś atrakcyjny, bo ci od razu odpłaca tym, czego oczekujesz, jest wdzięczny za okazane mu współczucie. Poprawiłeś mu samopoczucie, więc jest wdzięczny, ty się lepiej czujesz.

Natomiast ktoś kto cię naprawdę kocha – póki nie rozumiesz, czym jest miłość, jest dla ciebie nieatrakcyjny, dlatego, że w żaden sposób nie poprawia ci twojego samopoczucia. Chce byście pomilczeli razem, a poza tym niczego nie oczekuje, nawet wdzięczności. Po prostu ta osoba jest.

Ktoś kto cię kocha, jest dla ciebie nieatrakcyjny jeszcze z innego powodu, mianowicie jeśli cię kocha, to ty go nie zauważasz, ponieważ nie zagląda ci w oczy, woli byście razem patrzyli na księżyc, na gwiazdy, czy w słońce, nie mówi ci, że cię kocha, nie prawi komplementów, bo nic od ciebie nie chce, jest bezinteresowny. Natomiast, ci którzy ci współczują, mówią że kochają, a to zaspokaja twoje ego, cieszysz się tym. Im więcej mężczyzn, czy kobiet tak współczuje, tym wolniej się rozwijasz, bo komplementy, to pozorne powodzenie, pasie twoje ego, odczuwasz przyjemność z bycia zauważanym, pożądanym, czujesz się atrakcyjny. Dla ciebie natomiast to nic dobrego. Te chwilowe przyjemności, czyli nadmiar współczucia, sprawiają, że stoisz w miejscu, że coraz bardziej się zamykasz na prawdziwą miłość, bo wszędzie widzisz „płytkość”, coraz trudniej spotkać „głębię”. A wiedz, że spotkanie „głębi” polega na twoim otwarciu się na „głębię”. Ona w tobie już jest i jest w twoim otoczeniu, lecz boisz się jej, odrzucasz, bo pozornie jest dla ciebie nieatrakcyjna. Tak, „głębia” z pozoru jest nieatrakcyjna.

Nie widzisz tego, że ktoś cię kocha prawdziwą miłością, bo tego się nie widzi, lecz czuje, a ty nie potrafisz odczuwać, nie ufasz mu, nie wierzysz w to, że cię kocha, bo jak może cię kochać i ci tego nie mówić, jak może nie zaglądać ci w oczy, jak może nie żebrać? Ale nie możesz tego zrozumieć, bo sam nie kochasz, bo nie wiesz, że miłość taka właśnie jest, że jest bezinteresowna, i że tego, ten ktoś ci nie musi mówić. Bo po prostu kocha. Niczego od ciebie nie oczekuje, a ty chcesz by od ciebie oczekiwano, chcesz by się z tobą wiązano, by się tobą opiekowano, by ci współczuć.

Dlatego, osoba która ci współczuje, jest dla ciebie atrakcyjna. Ktoś kto cię naprawdę kocha jest dla ciebie nieatrakcyjny. 

Ktoś, kto cię kocha jest dla ciebie nieatrakcyjny, bo ty nie odczuwasz jego miłości, dlatego, że jesteś zamknięty. Nie możesz sprawić mu radości, bo twoje pancerne szyby ochroniły cię przed tym darem. W ten sposób bronisz swojego nieszczęścia, swojego ego, w ten sposób uciekasz od odpowiedzialności. Zachowujesz swoje imię, ale tracisz to czego szukasz. Będąc zamkniętym pozostajesz biedny, schorowany, niekochany, nieszczęśliwy, zalękniony, nienawidzący, zły, niszczycielski. Tacy ludzie są zagrożeniem dla świata, to oni prowadzą wojny, wzbudzają strach, betonują łąki i pola, bronią się przed zrozumieniem.

Ludzie boją się tych prawdziwe kochających, bo ci odkrywają więcej prawdy, mają zdolność do pokonywania murów obronnych, do zrywania łańcuchów, do obnażania prawdy o tobie, o twoim strachu. Ty też się boisz miłości. Miłość to obnażenie się przed kimś, odkrycie swoich tajemnic, skrywanych lęków, swojej pozornej małości, słabości, swojej pustki. Tak, miłość obnaża, zmusza do wysiłku, do pracy nad sobą, do wzięcia odpowiedzialności, do postawienia siebie na równi z innymi. Miłość to zaufanie do siebie i do życia.

No i miłość zmusza jeszcze do innej rzeczy, do czegoś o co najtrudniej: do porzucenia swojego smutku, swojego nieszczęścia.

Miłość zmusza cię do tego, byś przestał żebrać o współczucie.

Musisz wybrać: miłość albo żebranina.

Miłość zmusza cię do bycia otwartym.

W fałszywej miłości jest ból, cierpienie, tęsknota i zazdrość, w prawdziwej jest  tylko radość. Dlatego, jeśli cierpisz to znak, że nie kochasz, fałszywie kochasz, współczujesz. Współczucie nie daje trwałej radości, daje chwilową przyjemność. – żebrak przerwał i ponownie dłuższą chwilę patrzył nieruchomo w dal pól i łąk - odleciał jednak tam, nie jak ptak, nie jak motyl, lecz poszybował w głębię pól i łąk swego wnętrza.

Po dłuższym czasie wrócił i kontynuował:  

- Twój świat jest zupełnie inny niż mój. Ja niczego nie oczekuję, moja miłość jest bezinteresowna, taka jak do tych łąk i pól. Wystarczy, że pozwolą mi na siebie popatrzeć, wprawiają mnie w zachwyt. Patrząc na nie zaczynasz rozumieć sens życia, a tym sensem jest miłość. Jestem zachwycony, bo one przyjęły moją miłość, jestem pełen radości, nic nie muszą mi oddawać. Dlatego jestem wolny.

A ty jesteś przywiązany do nieszczęśliwych osób i w ten sposób również do swojego nieszczęścia. Jeśli chcesz to zmienić, to zmień siebie.

Odszukaj w sobie miłość, zapomnij o współczuciu. Źródłem współczucia jest strach, ze strachu rodzi się pragnienie, tęsknota, by być kochanym, by być kimś zauważonym, większym, znaczącym, akceptowanym, docenionym.  Lecz im bardziej pragniesz, tym dalej jesteś od miłości, bo szukasz jej wśród ludzi, w świecie zewnętrznym, podczas gdy ona jest w sercu, w naszym sercu, w naszej duszy. Więc nie trzeba jej szukać, lecz trzeba się otworzyć i pozwolić jej płynąć.

Boisz się i dlatego szukasz współczucia i współczujesz. Inni ludzie też się boją, a strach to przeciwieństwo miłości. Pragną twego współczucia, bo im się wydaje że bez współczucia nie mogą istnieć, że są zauważani tylko poprzez współczucie. Więc grają swoje role nieszczęśników. Takiego samego nieszczęśnika grasz ty. Wydawało ci się, że będąc człowiekiem sukcesu, będziesz szczęśliwy, a nie będziesz. Dlatego, że pragnienie sukcesu jest żebraniem, tak jak współczucie jest żebraniem o miłość.

Patrz na swoje pragnienia. Jeśli je masz, to znaczy, że jesteś żebrakiem, chcesz coś dostać nic w zamian nie dając. Bo nic nie dajesz, jeśli nie dajesz miłości. Tylko miłość jest trwałą wartością, reszta to iluzje, to pustka, to strach, reszta nie istnieje.

Nic nie masz, jeśli nie ma w tobie miłości. Zamiast niej, przechowywałeś współczucie, smutek, cierpienie, nieszczęście. Twoja misja zaczyna się dopiero wówczas, gdy niesiesz miłość. Do tej pory towarzyszyli ci u twego boku smutek, nieszczęście, strach, bo nie było miłości, gdy wypełniasz się miłością, wszystko inne znika, bo miłość ma największą moc. Tak naprawdę, nie ma nic oprócz miłości, reszta jest wyobrażeniem, myślą, pustką, nic nie wartym słowem.

Kiedyś byłem w twoim świecie, miałem dużo, miałem wszystko, jeśli chodzi o rzeczy, ale nie miałem tego najważniejszego, tego co mogę ze sobą zabrać, odchodząc z tej rzeczywistości, z tego świata.

Obserwując uparcie te łąki, zrozumiałem. Zobacz, że one tylko dają, jak się im dobrze przyjrzysz, jak się będziesz uparcie i długo przyglądał, to się od nich nauczysz kochać. Nauczysz się bezinteresowności. Nie znajdziesz w nich współczucia, bo współczucie jest tylko w świecie ludzi, jest produktem ego, a wszędzie wokół jest miłość.

Nie oceniaj, nie myśl, że piękne kwiaty, są szczęśliwe, bo są piękne. Są piękne i są szczęśliwe, bo czują, że sprawiają radość swoim obdarowywaniem. Kwitną tym szczęściem i tą radością. Pokazują ci to, ale ty tego nie widzisz, bo zamiast być wdzięcznym za to, co otrzymujesz, okazujesz swoje nieszczęście i smutek.    

Tak naprawdę nie możesz się zakochać w kimś komu współczujesz i nie może się w tobie zakochać ktoś, kto współczuje tobie.

To co uniemożliwia prawdziwą miłość to sznurki i łańcuchy, wszelkie więzy. Możesz się jedynie zakochać w czyjejś wolności. I tu dla ciebie podpowiedź – jeśli chcesz by cię kochano – stań się wolny. Wolność to najbardziej pożądana wartość duchowa. I obie: miłość i wolność, stanowią nierozłączną parę. Nie ma miłości bez wolności, no i miłość zawsze podąża za wolnością.

Zerwij wszelkie łańcuchy, wypuść z rąk wszystkie sznurki , a będziesz kochany.

Czyli jak widzisz, do miłości jest kilka dróg. Żadna z nich nie jest ani lepsza, ani gorsza, jak się dobrze przyjrzysz,  to dokonasz wielkiego odkrycia, które cię czyni naprawdę wolnym. Otóż te wszystkie łańcuchy, sznurki, więzy, granice to jest … twoje myślenie. Wszystkie łańcuchy i sznurki, to nic innego jak strach, coś czego nie ma, co nie istnieje – pustka i tego właśnie się boisz, pustki. Dla ciebie pustka to śmierć, to nieistnienie, to koniec wszystkiego, a tak naprawdę pustka, to miłość, to wolność i pełna obfitość.

I dlatego się mówi, że jeśli stracisz wszystko, stracisz siebie, swoje imię, swoje „ja”, to zyskasz wszystko. I nie próbuj tego zrozumieć, bo tego nie zrozumiesz teraz – przyjdzie na to czas, ale to zrozumienie nie narodzi się w twoim umyśle, lecz głębiej. Ono się nie narodzi, ono się odrodzi, wykiełkuje, bo od wieków nie trafiło na urodzajną glebę – na pustkę.

Szukaj więc pustki, zagłębiaj się w nią, patrz na łąki i pola, patrz na nie uparcie, patrz, słuchaj, czuj nie tylko oczami, patrz sercem, duszą, całym sobą. – i znowu nastąpiła chwila ciszy. Żebrak znalazł się kolejny raz wśród wysokich traw, łąk pełnych kwiatów, wśród żółtych i zielonych pól. A gdy wrócił, kontynuował:

- A teraz ja ci powiem kilka rzeczy, które cię zadziwią. Zacząłeś tą rozmowę ze mną, by się przekonać, że są ludzie bardziej nieszczęśliwi niż ty i chciałeś porozmawiać z kimś takim, by się lepiej poczuć w towarzystwie kogoś, kto ci opowie o swoim nieszczęściu, i w ten sposób cię podniesie na duchu, doda ci otuchy, bo powie: słuchaj, nie jesteś sam, bo inni są bardziej nieszczęśliwi, więc ciesz się, że twoje nieszczęście jest takie małe. Tego ode mnie oczekiwałeś.

Tak, jesteś zdziwiony i zastanawiasz się, skąd ja to wiem. Ale to jest proste: każdy nieszczęśliwy człowiek tak myśli i towarzystwa innych, nieszczęśliwych ludzi szuka. Nie jest to trudne do odgadnięcia, ponieważ tak mają prawie wszyscy ludzie. Rzadko kto jest bezinteresowny i rzadko kto kocha. Kocha bez względu kim człowiek jest, czy żebrakiem, czy bogaczem. Nie ocenia.

Ktoś kto cię kocha nie próbuje tobą zawładnąć. Ktoś kto potrzebuje twego współczucia, próbuje tobą zawładnąć. Daje ci swoje nieszczęście, jako klej, który cię przyciąga, coś co ma pokazać wielkość twego serca, byś się lepiej poczuł. On tak naprawdę nie przyciąga twojej istoty, przyciąga twój umysł. To jest gra, by coś osiągnąć, nieszczęście jest czymś co ma cię zainteresować, wzbudzić współczucie, ma pokazać twoją głębię, twoją wartość, a ty nie jesteś tym bardziej wartościowy im bardziej nieszczęśliwy, im jesteś bardziej współczujący w obliczu cudzego nieszczęścia, bo będąc współczującym pogłębiasz cudze nieszczęście, utwierdzasz w słuszności obranej drogi. Jest odwrotnie. Twoja wartość jest w twojej radości, w twojej miłości. Jesteś najbardziej wartościowy, gdy jesteś miłością. Wtedy jesteś boski, wtedy tak naprawdę jesteś wart pokochania. W innych przypadkach, nie.

Ktoś kto prawdziwie kocha, nie patrzy na twoją fałszywą naturę. Patrzy nie na twoje ego, patrzy i widzi twoje wewnętrzne szczęście, które jest jednak zakryte przez chmury twojego nieszczęścia. Lecz ktoś, kto prawdziwe kocha, ma dar widzenia ponad chmurami, poprzez chmury, ma dar przenikania w głąb ciebie. Ma klucz do twojego serca i twojej duszy, i widzi to, co w tobie najlepsze, twoją istotę, twoje prawdziwe piękno, czasem widzi więcej niż ty sam.

Ty widzisz tylko to, co sam chcesz widzieć, widzisz poprzez swoje okulary, poprzez swoje myśli, swoją wiedzę, wydaje ci się, że wiesz, że siebie znasz. I wydaje ci się, że świat jest nieszczęśliwy, bo patrzysz, poprzez swoje własne nieszczęście, a ono jest jak filtr, który zostawia tylko to co jest mu podobne.

Trudno jest się przyznać do tego, że się jest żebrakiem. A jest się nim, mimo pięknego stroju, pięknego samochodu, wielu rzeczy, wielu przyjaciół, wielu ludzi, którzy cię otaczają i obdarzają cię współczuciem.

Tak właśnie, im więcej osób cię obdarza współczuciem, im więcej masz tych, którzy mówią ci, że cię kochają, prawią ci komplementy, jaki jesteś mądry piękny i bogaty i wartościowy, to tym większym jesteś żebrakiem, bo się dobrze czujesz wtedy, gdy takie rzeczy dostajesz. Uzależniasz się od nich. Zauważ to, jak to podnosi twoje samopoczucie, jak zaspokaja twoje ego. Zauważ jaki jesteś szczęśliwy, gdy się tobą zachwycają! No i co, jak długo starcza ci takiego szczęścia? Jak długo?   

- Skąd ja to wiem? No widzisz, to proste, kiedyś też byłem żebrakiem i spotkałem żebraka. Ludzie których spotykamy pojawiają się po coś, po to byśmy pewne rzeczy zrozumieli.

Jeśli spotykasz żebraka, to tylko po to, by zobaczyć, że sam jesteś żebrakiem.

Jeśli stałeś się uważny, wrażliwy, to takie rzeczy dostrzegasz. Ale jest jeden warunek: porzuć swoje nieszczęście. Wtedy zaczynasz się rozwijać. Jeśli jesteś na to gotowy, to jest początek końca twojego bólu. Zrozum to.

Jesteś w nieszczęśliwym śnie. W śnie, który można nazwać nieszczęściem. Póki się z tego snu nie wybudzisz, to nie pokochasz. 

Ponieważ jesteś nieszczęśliwy, samotny, to spotykasz na swojej drodze, również nieszczęśliwych i samotnych. Dobrze ci się z nimi rozmawia, macie przecież wspólny temat. I zastanawiasz się dlaczego tak jest, dlaczego ciągle takich spotykasz. Dlatego, że przyciągasz swoim własnym nieszczęściem, samotnością. Dostajesz od życia, zwierciadła, jedno za drugim i one ci pokazują twoją prawdę. Póki tego nie zrozumiesz i nie zmienisz, nie odkryjesz siebie innego, to nic się nie zmieni, i będą takie lustra trafiać do ciebie, będziesz je mijał na swojej drodze.

Zawsze się dobrze czujesz, gdy widzisz w lustrze to, co chcesz zobaczyć. Czasem ci się wydaje że chcesz zobaczyć coś innego, lecz to takie płytkie pragnienie. Natomiast to prawdziwe, głębokie, ale ukryte pragnienie jest takie, by się nic nie zmieniło, ponieważ jest ci dobrze z takim obrazem, dlatego na pierwsze spojrzenie odrzuca cię od takiego widoku. W końcu po raz setny odkrywasz, że zagłębianie się w czyimś nieszczęściu, powoduje, że swoje własne się wzmacnia, lepiej je widzisz. Oboje się czujecie ze sobą źle. Dlatego później uciekasz i szukasz nadal. Sądzisz, że trafiłeś na złego człowieka, na niewłaściwą osobę. Ale problem nie tkwi w tamtym człowieku, lecz w tobie. Nikomu nie jesteś w stanie niczego dać, a przede wszystkim szczęścia. Tobie też nikt nie może tego dać. Szczęście to nie jest towar, który możesz gdzieś znaleźć. Ono nigdzie nie występuje, poza tobą samym.  

Jeśli nie znajdziesz w sobie odwagi i wytrwałości, by uparcie wyciągać tą prawdę z siebie, to będziesz się kręcił w kółko, będziesz jeździł w kółko jak na karuzeli. Za każdym razem te same sceny, podobni ludzie, podobne współczucie, podobne nieszczęścia, podobne fascynacje, podobne chwilowe przyjemności, ale w końcu zawsze to samo, na mecie samotność, i smutek, i rozgoryczenie.

Odszukaj w sobie radość, odszukaj te rzeczy, które zostawiałeś na końcu, spodziewałeś się znaleźć wśród ludzi oraz łąk i pól tego świata. To jest twoje pierwsze zadanie, które odkryjesz spacerując po łąkach i polach twego wnętrza.

Odszukaj tę radość łąk i pól, twoją własną radość. Odszukaj ją, bo radość jest twoją naturą. Ona ci wystarczy, by nagle wszystko stało się inne, by się pojawił zachwyt tym, czego do tej pory nie dostrzegałeś. Ona sprawi, że staniesz się tak wrażliwy, aż do bólu, odkryjesz, że na świecie są miliardy rzeczy, których nie dostrzegałeś: milionów zapachów, kolorów, kształtów, zagadek, tajemnic, podpowiedzi, niebosiężnych szczytów, z których widzisz wszystko.

Radość stanie się twoim przyjacielem i przewodnikiem w dalszej podróży.

Te łąki i pola, które tu widzisz są odbiciem twoich wewnętrznych łąk i pól. Radość jest z tych, które są w tobie. Patrz zatem uparcie na nie, spaceruj i czuj radość z tego spaceru. W końcu kiedyś zrozumiesz, że nie ma już nic do zrozumienia, że jesteś wolny.

Następna nauka: przestań gonić, ale przestań też uciekać. Wszystkie twoje miłości, sukcesy, słowa, które wypowiadasz, pracoholizm, pasje – to są twoje ucieczki. Musisz się zmierzyć sam ze sobą, stać się na tyle silnym, by przestać uciekać, przestać się bać, bo uciekasz ze strachu. Obejrzyj się za siebie i zobacz, że tam go nie ma. Ty się boisz spoglądania za siebie, do siebie, do swojej wewnętrznej przestrzeni łąk i pól, więc stań się odważny. Pobaw się w otwieranie, pobaw się tymi wewnętrznymi podróżami, pobaw się ze swoimi lękami. – znowu przerwał. Spojrzał na chwilkę na swoje czerwone buty i po chwili kontynuował:

- A czerwone buty? Nie myśl o czerwonych butach. Nie zajmuj się nimi. Widzisz? Zawsze angażujesz się w coś co krzyczy: zauważasz największy wodospad, a nie kroplę spływającą z liścia, najczarniejszą chmurę zasłaniającą słońce, a nie delikatną mgiełkę o poranku rozpostartą jak dywan na łące wśród kwiatów, wspinasz się na najwyższą górę, by się tym chwalić, a innym razem nie stawiasz kroku wyżej, bo nikt nie patrzy, pociąga cię najpiękniejsza kobieta, o niej opowiadasz i chcesz ją pokazywać, w ten sposób pokazując swoją wielkość – pozorną, wyżebraną wielkość, a odrzucasz tę, która cię prawdziwie kocha, odrzucasz prawdziwą wielkość.

 Słuchasz najgłośniej opowiadanych i najsmutniejszych historii, zmuszasz swoje serce do płaczu, a w tej samej chwili, depczesz kwiaty, nie wrzucasz z powrotem do wody skorupiaka wyniesionego na brzeg przez falę. Zajmujesz się najnieszczęśliwszymi ludźmi, a nie zwracasz uwagi na to, że to ty ich unieszczęśliwiasz swoim współczuciem, swoim strachem. Oni chcą być nieszczęśliwi, a ty na siłę chcesz to zmienić. Robisz z tego swoją misję, a to niepotrzebna wojna i to ty jesteś w niej ofiarą.

Zaciekawia cię burza, kataklizm, wojna, a nie zauważasz rzeczy najmniejszych, lecz tych, w których spokój, radość, szczęście.

Popieraj pokój, ale nie przystępuj do wojny o niego. Pokój jest twoją naturą, on w tobie jest, ale znika gdy rozpoczynasz walkę, gdy porzucasz jedno z najpiękniejszych słów: ufność. Zapamiętaj: wolność i spokój biorą się z ufności. Odszukaj ją w sobie i w rzece życia.

Rozchmurz swój smutek a pojawi się on u innych. Jesteś odpowiedzialny za wszystko, co się w tym świecie pojawia. Dlatego daj najlepszego siebie, swój prawdziwy i wielki potencjał, największą miłość, największą radość. Taka jest nasza misja: kochać a nie współczuć, pokazywać uśmiech, obdarzać radością, a nie zasmucać. – i znów żebrak przerwał. Tym razem spojrzał w słońce, które było już wielką czerwoną kulą i kryło się powoli za linią łąk i pól. Znowu pojawiła się w oczach żebraka łezka zachwytu. Mówił dalej:

-  Zachodzące słońce, ten kończący się dzień, to koniec czasu cierpienia, ale zanim się pojawi coś lepszego, czas na noc. Być może przyniesie ona jeszcze większe cierpienie, ale przejdź przez nie. To będzie twoje oczyszczenie, twój zły sen, ale i twój odpoczynek, rozluźnienie. Po nocy nastaje nowy dzień. Przychodzi pełnia słońca, światło na drogach i ścieżkach, za którym możesz stąpać, kroczyć odważnie. Zaufaj mu. Tylko bądź uważny, odszukuj ślady. Nowe spojrzenie, nowe siły, wejdź w życie w takie jakie jest, nie walcz z chmurami. Nie przejmuj władzy, poddaj się. Nie upieraj się przy swoich racjach.

Twoja misja - wybrać drogę: miłość czy strach, smutek czy radość. A co potrzebne? Nic. Tylko patrz na łąki i pola. Tam jest sens życia: rozwijać się, by kochać.

Ci, którzy nie poznali miłości, to ją odrzucają, ponieważ są za nisko, pojmują miłość intelektualnie, mówią o niej, bo nie czują. Nie potrafią wejść między słowa, w jej ciszę, w bezchmurność. Kalkulują, kierują się logiką. W miłości nie ma analizowania cech charakteru, urody ciała i intelektu. To nie ta ścieżka. Odrzucają miłość poprzez brak otwartości.

Lepiej ucz się samotności niż współczucia. - mężczyzna słuchał, doskonale rozumiał głos żebraka, wszystkie słowa, ale coraz więcej przychodziło też czegoś miedzy słowami. To była bezchmurność, zapomnienie tego świata, zapomnienie przeszłości, myśli, pragnień, a zaczęło się od bezchmurności łąki …

Co przyszło?

Przyszedł inny świat, świat bez słów. Mimo ich braku, nauczył się patrzenia i słuchania, rozumienia łąk i pól.

Nauczył się słuchania przewodnika – radości. To radość stała się latarnią. To dzięki niej z ufnością - już to widzi – porusza się w rzece życia. To dzięki niej zdarzy się, co ma się zdarzyć, i zrozumie co ma zrozumieć.

To dzięki niej odkrył na nowo pory roku, czym jest przeszłość i przyszłość, odkrył miejsce, gdzie przebywa prawda, odkrył wdzięczność za góry i doliny i to, że góry i doliny są jednym, odkrył wieczność. Odkrył akceptację.

To dzięki niej nie potrzebował już zmieniać pór roku, uczyć kwiatów, jak mają zakwitać, a ptaków jak mają śpiewać i latać. A tak właśnie czynił do tej pory z ludźmi, ze światem. Zamiast kochać chciał przejąć władzę, by dostać miłość, chciał kraść, zabijać, chciał się wywyższyć. Czynił to słowem, działaniem, myślą.

Teraz poznał serce i duszę łąk i pól, zrozumiał ich przekaz, a nadszedł czas, by udowodnić to swoim życiem.

Jeszcze na chwilę, jak echo płynące gdzieś z dala zabrzmiał głos żebraka: - zapomnij o współczuciu, zapomnij o ludzkiej miłości, zapomnij o ojcu i matce, zapomnij wszelkich nauk, zapomnij swego imienia, ale nie zapomnij o rozchmurzeniu swej duszy. Przyszedłem do ciebie w jednym celu – byś o wszystkim, łącznie z sobą samym, zapomniał. Lecz przyszedłem też by ci powiedzieć, że dopóki się nie przebudzisz, twoja miłość jest snem.

Gdy obudzisz siebie – obudzisz świat.

Pokochasz – pokocha świat.

Przestaniesz żebrać – przestanie żebrać świat.

Wszystko zaczyna się i kończy na tobie.

Weź odpowiedzialność – stań się miłością.

Pamiętaj! Nie rozdawaj współczucia żebrzącym o miłość, bo nigdy nie zaznają miłości!

Dopóki żebrak nie odejdzie, nie pojawi się radość. Współczucie nam ją odbiera, a w zamian nadchodzi smutek. Dlatego żebrak musi odejść.

Nie wolno ci żebrać o współczucie, bo nawet gdy je dostaniesz, to i tak nigdy nie zaznasz miłości.

Pamiętaj! Gdy odejdzie żebrak, pojawi się miłość. Pamiętaj! Żebrak musi odejść, by pojawiła się miłość. Musi odejść! Musi!

Po tych słowach żebrak patrzył już tylko na łąki i pola. Jego głos już tylko się oddalał i oddalał. Długo patrzył, a jego postać również zaczęła się oddalać, rozpływać wśród łąk i pól. W końcu znikła jak za mgłą. Pozostała cisza.

Stała się ciemność, a po niej nastał świt. Wzeszło słońce. 

Mężczyzna został sam. Zawsze był sam, dopiero teraz zdał sobie z tego sprawę. Wraz z nowym dniem, ze słońcem, nastała miłość …

I obudził się. Zasnął w samochodzie na parkingu. Przeczekał tu deszcz i burzę. Czy to wszystko było snem? A co nie było snem? Rozejrzał się wokół, spojrzał przez szyby samochodu, spojrzał w dół i zobaczył czerwone buty na swoich stopach. Tylko one nie były snem, były naprawdę. Ale to dzięki nim ten sen stał się prawdą, to jedyny dowód spotkania z żebrakiem.Uśmiechnął się, bo dzięki czerwonym butom wszystko zrozumiał.

Po chwili, poprzez szyby skropione deszczem zobaczył słońce. Wyszedł do parku na swoją ulubioną ławkę, ku łąkom i polom. Pierwszy raz był tu po deszczu i po burzy. Był zupełnie sam. Wszystkie ławki były puste, tylko przy swojej wspomniał żebraka i to jak razem wpatrują się w głębię łąk i pól. Po chwili jednak wspomnienie odeszło, a wraz z nim odszedł smutek. 

Mężczyzna pozostał sam i dobrze się z tym czuł.

Piotr Kiewra  

Bezinteresowność

- Dziadku, lubisz motyle? – zapytał Piotrek.

- Lubię. – odpowiedział krótko dziadek.

- Za co je lubisz?  

- Za to że są.

- A lubisz ptaki? – pytał dalej chłopak.

- Tak.

- Za co?

- Bo istnieją.

- A nie za to, że tak pięknie śpiewają? – Piotrek udał zdziwionego.

- Kocham je za to, że są i że są inne niż motyle, niż drzewa, niż chmury. Gdy na nie patrzymy widzimy piękno tego świata, jego różnorodność. Gdybym je kochał za coś, to bym je wyróżniał, porównywałbym z innymi. Jedne bym cenił za umiejętność latania, czy śpiewu, a pozostałych właśnie z tego powodu nie doceniałbym. Ptaki mają swoją misję, motyle swoją, słońce, drzewa i chmury swoją. Każda z tych rzeczy, każde z tych istnień jest jedyne w swoim rodzaju, coś wnosi do świata, więc jest częścią całości. Nie mogę nie kochać najmniejszych robaczków, czy jakiejś kropli wody w oceanie, tylko dlatego, że są inne, że jest inna. Nie wyróżniam, nie oceniam, kto i co jest bardziej przydatne, bo tego nie da się ocenić. Więc kocham wszystko za to, że jest i kocham właśnie za to, że jest takie jakie jest. – wytłumaczył dziadek.

- A czego nie lubisz? – pytał nadal, bo nie mógł uwierzyć, że można kochać wszystko.

- Nie ma takiego stworzenia, nie ma takiej rzeczy. – odpowiedział spokojnie.

- Ależ dziadku … Czy to znaczy, że kochasz wulkany i huragany? – z niedowierzaniem kontynuował chłopiec.

- Tak. Skąd by się brała żyzna gleba, góry i doliny, gdyby nie wulkany, trzęsienia ziemi? Kto rozkołysałby ocean, rozniósłby chmury po niebie, deszcz po polach i lasach, gdyby nie wiatr? Kto nauczyłby się budować mocne domy, gdyby nie huragan, jakie byłyby drzewa, jaka byłaby trawa, gdyby huragan nie nauczył je jak zadbać o własne bezpieczeństwo? – odpowiadał cierpliwie dziadek.

- A czy to znaczy, że lubisz też złodziei i złych ludzi, że lubisz brzydotę? – Piotrek nadal szukał słabych punktów w dziadkowej filozofii.

- Tak, lubię. Bo skąd wiedziałbyś, co to jest uczciwość, dobro i piękno, gdyby nie złodzieje, gdyby nie źli ludzie, gdyby nie brzydkie rzeczy. W brzydocie też jest piękno, to jest innego rodzaju piękno, tak samo jak zło, jest drugą stroną dobra. Dziękuję za doświadczanie zła, nieuczciwości, brzydoty, bo dzięki nim kształtuje się moja wrażliwość, moja akceptacja, moje współczucie. Dzięki złu, które dostrzegam staję się lepszy. Dzięki złodziejom i nieuczciwym ludziom, staję się bardziej uczciwy, dzięki brzydocie, którą obserwuję dostrzegam też własną i zmieniam się, staram się poprawiać to co brzydkie. Odkrywając dobro, uczciwość, piękno w sobie, pomagam w tym światu.

Cieszę się ze wszystkiego, bo dzięki temu się rozwijam.

Dzięki temu uczę się bezinteresowności. Dostrzegam walkę i grę, pragnienia, dążenia, zabiegi, by coś zyskać i akceptuję tych walczących, grających, pragnących, bo przez to rozumiem, czym jest bezinteresowność.

Kochanie wszystkiego i wszystkich za to że są, że istnieją, to właśnie bezinteresowność.

- Czy lubisz też pijaków? Tak, wiem, lubisz, bo dzięki nim doceniasz swoją trzeźwość. – Piotrek zadał pytanie i sam na nie odpowiedział, okazując tym zrozumienie dla mądrości dziadka.

Potem długo rozważał to, o czym z dziadkiem rozmawiali i w końcu uznał, że o ile mniej będzie potrzebował słów, ile zaoszczędzi czasu, o ileż więcej w życiu zrozumie, ile dobrego więcej zrobi, o ile mniej krzywd wyrządzi, i o ile będzie miał łatwiejsze i lepsze życie, kochając wszystko i wszystkich. O ileż będzie piękniejszy i lepszy świat, gdy nie będzie oceniał i wyróżniał, gdy zaakceptuje wszystko takie jakie jest.

Postanowił, że od tej pory będzie się uczył od dziadka kochania wszystkiego i wszystkich - będzie się uczył bezinteresowności.

Piotr Kiewra  

Sens cierpienia

- Wietrze, kocham, lecz cierpię. Dlaczego? – zapytał człowiek.

Odpowiedział mu wiatr:

- Każdy, kto jest bliski prawdziwej miłości cierpi. Ty jesteś bliski. Bez cierpienia nie odkryłbyś jej. W prawdziwej, bezinteresownej miłości ty znikasz, nie masz imienia, tak jak słońce i wiatr nie mają imienia. Gdy znika kochający, zostaje tylko miłość. Ten, kto pozostaje bez imienia staje się miłością. Taka miłość jest największa.

Gdybyś złożył głowę na łonie twej kobiety, nie byłbyś dzisiaj tutaj, gdzie jesteś, nie byłbyś blisko prawdziwej miłości. Nie byłbyś gotów na taką miłość.

Cierpisz, by nauczyć się kochać, by stać się miłością i by … przestać cierpieć.

Taki jest sens cierpienia. – skończył wiatr. Dotknął człowieka czule swoim powiewem i zostawił go samego.

Piotr Kiewra

Gdzie jesteś mamusiu?

W swoim tajemnym pamiętniku napisała historię swojej mamuni. Podjęła decyzję, że nigdy nikomu tej historii nie opowie: ani córkom, ani wnuczkom, nikomu. Nie może im przekazać swojej karmy. Jest odpowiedzialna za nie, tyle włożyła wysiłku, tyle pracy, tyle ciężkiej drogi życia pokonała, tyle wycierpiała, że nie może choćby odrobiny tego oddać komukolwiek. To jest właśnie jej odpowiedzialność, coś czego nie było u jej mamy.

Ta część życia byłą wyjątkowo brzydka, choć to, co brzydkie było ukryte, zepchnięte na margines, wyparte, pochowane do szuflad, których nikt nie mógł na zewnątrz zobaczyć, choć i tak ludzie widzieli, bo alkohol jednak wyciekał z nieszczelności szuflad i cała gra pozorów szła na marne. Były piękne chwile, lecz to tylko pozory, pod spodem była brzydota, nieszczęście.

Karma? Skończy z nią, choć to trudne, bo ona jest częścią nas, jest gdzieś zakotwiczona, i dopóki nie jesteśmy wszystkiego świadomi, dopóty nie znamy siebie tak do końca, to jest, tkwi w nas, niesiemy ją i rozdajemy następnym. Robimy to nieświadomie, nie mamy złych intencji, ale to idzie za nami, jak zapach – odór idzie za gnijącym, rozkładającym się mięsem.

Kilkunastoletnie terapie, książki, duchowe wsparcie od ludzi spowodowały, że szuflady zostały opróżnione, wybaczyła, pokochała mamunię, zaakceptowała ją jako twórcę tej brzydoty, i przede wszystkim wzięła za siebie odpowiedzialność. Już nie mogła zrzucać winy na kogokolwiek, bo to byłoby dalszym rozsiewaniem nasion czegoś, co nie mogło być już nawet wspomnieniem. Na tym polega odpowiedzialność: definitywny koniec z ocenianiem, z obciążaniem winą, koniec z pytaniem siebie samej: dlaczego?

Jak trudno jest zapomnieć, jak trudno jest przestać zadawać to pytanie, jak trudno jest nie rozczulać się nad sobą, jak trudno jest przestać być nieszczęśnikiem? Jak trudno jest przestać obwiniać, jak trudno jest wziąć odpowiedzialność, jak trudno wybaczyć, jak trudno pokochać kogoś, kto nie kocha siebie, lub nawet siebie nienawidzi i nienawidzi życia, ludzi, nawet swoich bliskich? Tylko ona to wiedziała.

Historia mamuni to rozliczenie, to oczyszczenie, to „Zero ograniczeń”, to koniec walki z wypieraniem, z pozorowaniem porządku w szufladach, to przejęcie całej odpowiedzialności na siebie, a wraz z mantrami: „przepraszam, wybacz mi proszę, dziękuję, kocham cię”, pozbywała się stopniowo lęku. Przyjęła kierunek marszu, w którym już nie idzie tam, gdzie mamunia, zgubiła jej ślady, przestała współczuć, a zaczęła współodczuwać. I z tego współodczuwania wyrosło najważniejsze: pokochać, nauczyć się kochać, odkryć czym jest prawdziwa miłość: do bliskich, do ludzi, do świata, do siebie.

To była wielka przemiana: współczucie było złe, płytkie, dotyczyło przyziemnych spraw, dziejących się wydarzeń, widzianych ludzi, a przede wszystkim postaci mamy, jej fizycznego bólu, jej fizycznego i psychicznego upadku, współodczuwanie wielkich: dotyczyło serca i duszy. Tak dotyczyło serca i duszy jej mamy, a tam było piękno, dobro, miłość, wrażliwość, nie to co widziała na zewnątrz, w postawie, w czynach i słowach swojej mamusi. Współczucie to nie miłość, to tylko obserwacja i idące za tym cierpienie, a przede wszystkim bezsilność. To ocenianie i zrzucanie odpowiedzialności, współodczuwanie to świadomość prawdy, to dostrzeganie tego, że są dwie strony medalu, tego, że ta brzydka jest widoczna i że nie jest prawdą, całą prawdą.

To była wielka zmiana. Od tamtego momentu było łatwiej, zaczęły znikać strach i cierpienie. Nie przyszło to łatwo. Trzeba było walczyć, doświadczać kilkadziesiąt lat, czasem trzeba było powracać, by ujrzeć kolejne śmieci, by chwycić za miotłę i je wymieść. Tak, zawsze wracały wtedy wspomnienia, ale jak można wymieść stare śmieci, bez spoglądania na nie, bez wyciągnięcia ich z zakamarków. Musiała przez to przejść.

Tak, bez pokochania siebie, bez poczucia szczęścia, bezwarunkowego szczęścia nie jest możliwe porzucenie karmy. Tak samo niemożliwe, gdy nie pokochamy i nie wybaczymy najważniejszym beneficjentom tej miłości, tym, którzy nas unieszczęśliwiali.

To zrozumiała. To czuje.

Ten pamiętnik to ostatni świadek, to powiernik jej tajemnic, to rzeka oczyszczenia, to święta rzeka, do której docierają spalone szczątki wszystkiego co mogło przechowywać jakiekolwiek wspomnienia. Ten pamiętnik to koniec, to wyzerowanie umysłu, serca, duszy, to początek harmonii. To wreszcie przemiana strachu w miłość. To nowe życie, nie tylko dla niej, ale dla następnych, dla jej dzieci, dla jej wnuków. To wolność, to zupełnie nowe uczucie, którego do tej pory nie było.

Historia mamusi? Nie, już nigdy nie będzie jej opowiadać, ale swojej historii nie może nie opowiadać, bo ta się dzieje. Opowiada ją dla pamiętnika, czasem dla swojego duchowego mistrza. Ale to pamiętnik jest świadkiem, świadectwem jej rozwoju, jej przemiany, jej dorastania, pojawiania się głębokiego rozumienia i przemiany smutku w radość, przemiany od cierpienia w cieszenie się życiem, przemiany strachu w miłość, współczucia we współodczuwanie, przemiany z obwiniania w przebaczenie. Dzięki temu brzydota stała się pięknem, każda brzydota taka się stała. Właściwie brzydota znikła zupełnie, a nawet to dzięki brzydocie odkryła głębokie, prawdziwe piękno.

Historia mamy, to jej własna historia. Lecz nie musi jej opowiadać, nie chce, bo po co. Każdy człowiek ma swoją własną i to dzięki trudnym kartom tej historii staje się inny, lepszy, odkrywa prawdziwego siebie. Z jej historii może się uczyć ona sama, nikt więcej, każdy musi nieść swój krzyż sam, każdy człowiek musi doświadczyć, by zrozumieć i o zrozumienie tu chodzi. O nic więcej. A to zrozumienie objawia się miłością, bezwarunkową, bezinteresowną, głęboką, duchową miłością. Miłość to nie tanie współczucie, miłość to bycie razem z kimś, w jego sercu, w jego duszy, współodczuwanie drugiego człowieka. Ale współodczuwanie prawdy, a nie zewnętrznych okoliczności, współodczuwanie całości marszu, a nie pojedynczych kroków. To wielka wartość. Dla tego odkrycia warto żyć.

Od kiedy pamięta twarze mamusi i tatusia? Od kiedy pamięta jakieś fakty ze swego życia? Nie wie. Ale pamięta kiedy pojawił się strach. On był pierwszy. Tego jest pewna. Bała się krzyku taty, jego złości, jego razów wymierzanych mamie. Pamięta strach mamy, krzyk mamy, jej płacz. I pamięta swój strach, swój krzyk, swój płacz, bo krzyczała ze strachu razem z mamą, razem płakała, razem uciekała. Rosła, ale rosnąc rosła też w niej siła strachu i powodowanego strachem krzyku, rosła ilość wylewanych łez.

Dziewczynka uczyła się prosić, odważyła się by prosić: - Tatusiu,  nie bij mamusi, proszę, proszę! Jak dramatyczne było to wołanie, pamięta do dziś.

Była małą dziewczynką, bo 5 lat to mało lat, ale na tyle dużo by pamiętać swój własny strach, by pamiętać strach mamusi. Na tyle dużo by identyfikować i współodczuwać to co czuła mama.

Dziewczynka była ukochaną córusią tatusia i gdy był trzeźwy nosił ją na rękach, szanował też mamusię. Ale obie z mamą z niepokojem oczekiwały powrotu taty do domu: - Czy przyjdzie trzeźwy, czy pijany?

Były też piękne chwile, były święta, prezenty, były wspólne, rodzinne zabawy, letnie spacery i gry na podwórku, sanki na których siedziała, ciągnione przez oboje: tatusia i mamusię. Tak, były chwile pełne miłości, ciepła, ale to właśnie dzięki takim chwilom, najbardziej potęgowała się tęsknota do normalności, do obrazu taty i mamy wtedy zapamiętanych. Ale takich chwil było coraz mniej.

Co się stało? Co się zagubiło w nich? Te pytania, to już pytania z zupełnie innego czasu, z innego etapu życia dziewczynki. Później, znacznie później, poznała odpowiedź, ale w dzieciństwie pomimo poszukiwań, było to tajemnicą.

Zalękniona dziewczynka często szukała ciepła i bliskości u mamy. Ta głaskała ją po główce, łagodziła dobrym słowem, przytulaniem, opowieściami, bajkami o Kopciuszku, Calineczce dziecięcy strach. Dziewczynka szukała i znajdowała u mamy bezpieczeństwo, ciepło, słuchała bicia je serca. Na kolanach mamy, w jej ramionach, blisko piersi i serca znikały lęki, pojawiał się uśmiech, znikało dygotanie jej ciała. Mamusia ocierała córce łzy, a ta czuła się szczęśliwa i niczego więcej nie pragnęła, tylko by takie chwile jak te, trwały jak najdłużej.

Lecz nie trwały wiecznie. Tata przychodził pijany coraz częściej. Coraz częściej pojawiało się więc u dziewczynki drżenie całego ciała, złe sny, nerwowość.

I nagle – pewnego dnia tata umarł. Tata odszedł, ale strach nie zniknął.

Mama zmieniła się. Łzy z powodu strachu, zastąpiły łzy z powodu żalu. U dziewczynki oprócz tych pierwszych łez, pojawiły się też łzy współczucia. Mama mniej przytulała dziewczynkę, stała się, inna. 

Pojawiły się w niej rzeczy, których wcześniej nie było: złość, smutek, obojętność. To one spowodowały, że po raz pierwszy dziewczynka zadała sobie pytanie: - Gdzie jesteś mamusiu?

Pojawiły się ucieczki: więcej obojętności, alkohol, mężczyźni, smutek, obwinianie.

Wtedy dziewczynka trafiła do babci, u niej znalazła po raz pierwszy spokój, ciszę, uporządkowane życie. 

Babcia nauczyła ją zasad, modlitwy, ufności, gdzieś schował się strach, jednak od czasu do czasu wracało pytanie: Gdzie jesteś mamusiu? Choć babcia przytulała dziewczynkę, była najlepszą, najcieplejszą istotą jaką można było sobie wyobrazić, jednak dziewczynka nie mogła zapomnieć mamusinych kolan, mamusinej bliskości.

U babci pojawiły się też aniołki. Pojawiły się w modlitwach i pojawiły się w marzeniach o życiu bez krzyku, płaczu, smutku, bez strachu, ale za to życiu pełnym miłości.

One stały przy niej rano, gdy się budziła, we dnie i przede wszystkim, gdy zasypiała oraz w nocy. Od tej pory, mimo, że dojrzewała, stawała się coraz silniejsza, to aniołki stały przy niej, za nią, chowały się lub wręcz przeciwnie, eksponowały się to w ludzkich postaciach, w jej przyjaciołach lub małych porcelanowych figurkach, które zaczęły do niej trafiać jedna po drugiej, to na okno, na ścianę, na półkę.

Dostrzegała je w słuchanych piosenkach, w swoich córkach, w oglądanych filmach, ale też w jej sercu, przede wszystkim w sercu, to one były jej siłą, to z nich brała się ufność, to one nauczyły jej ufności do życia, do ludzi. A z ufności brała się odwaga, miłość, odpowiedzialność, wolność, poczucie bezpieczeństwa.

Lecz wtedy gdy ją zabierano, gdy mamusia zabrała ją na stałe od babci jeszcze tej ufności nie było. Wtedy to dla kilkunastoletniej dziewczynki nadszedł najtrudniejszy czas. Wtedy to codziennością stało się pytanie „dlaczego?” To pytanie i brak na nie odpowiedzi, zasmucało, doprowadzało do drżenia ze strachu, to ono sprowadziło na nią tęsknotę, za taką mamusią jak kiedyś. To od tego momentu pytanie „gdzie jesteś mamusiu?” stało się życzeniem, by wszystko wróciło do normy, a nie wracało i było coraz gorzej.

Dziewczynka stała się świadkiem upadku, coraz częstszych ucieczek swojej mamy, w alkohol, w obojętność, w ramiona wielu mężczyzn. Stała się świadkiem brzydkiego życia. Najgorsze było dla niej: widzieć i nie móc nic zrobić. Bezsilność.

Zaczęła więc pracować, sprzątać, prać, opiekować się siostrami, domem, mamusią. Uczyła się życia, uczyła się kobiecych, domowych czynności, stała się w tym dobra, dogoniła w tym mamusię, a mama była w tym twardą i konsekwentną nauczycielką.

Dzień za dniem, tysiące dni, brzydkich dni, dziesiątki tysięcy brzydkich rzeczy, a przy każdej z nich to samo pytanie: Gdzie jesteś mamusiu?

Owszem mamusia wracała. Potrafiła być dobra, współczująca, wrażliwa. Potrafiła się dzielić, rozdawać rzeczy, majątek, ale w końcu pojawiła się bieda i kolejne ucieczki.

Dzięki tym powrotom, dziewczynka zachowała nadzieję, ufała, że przyjdzie taki dzień, iż mama powróci, przestanie być obojętna, będzie jak kiedyś.

Trwała w nadziei, gdy dorosła już całkiem, mimo, że wyszła za mąż i poświęciła się swojej rodzinie. Współczucie i nadzieja kazały jej wracać, mimo, że mieszkała już daleko, że urodziła się córka, ale w każdej wolnej chwili jechała, by pomagać, by współczuć, by nadal poszukiwać „tamtej” mamusi. Tych wyjazdów, tego identyfikowania się, tego współczucia, tego oczekiwania by nadzieja  się ziściła nie mógł zrozumieć jej mąż, nie miał tyle cierpliwości by wytrwać razem z nią, by jej w tym pomóc. No i doszedł kolejny ból.

Ale też paradoksalnie wtedy zaczęła się stawać coraz silniejsza. Sama wraz z córkami, z reklamówką najpotrzebniejszych rzeczy zaczęła budować swój nowy świat, oparty na jej własnej sile, na coraz większym rozumieniu siebie, ludzi świata. To od tej pory jej kroki stały się szybsze, i zaczęła się wspinać coraz wyżej. 

A każdy krok w górę, mimo, że bolał w ciele, w nogach, w rękach, które trzeba było urobić po kres możliwości i wytrzymałości, bolał w głowie, to jednak ujmował tego cierpienia w sercu i duszy. Smutek ustępował, depresja też.

Zaczęło znikać pytanie: Gdzie jesteś mamusiu? Im mniej oczekiwała od swojej mamy, tym bardziej stawała się mamą, silną, dobrą mamą dla swoich córek. I wtedy przyszło światło: na tym polega odpowiedzialność. 

Zostawić swoją mamę, jej życie dla niej samej, owszem pomagać, współodczuwać, łączyć się duchowo – kochać, ale nie identyfikować się. Nie jest przecież swoją mamą, jest jej córką, która to dzięki temu co mama jej dała, nauczyła się żyć, stała się tak silną, wolną, stojącą mocno na nogach, potrafiącą żyć i znosić ból kobietą, matką. Stała się silnym człowiekiem. Na tyle silnym, by karma przekazana przez mamę, ta brzydota życia, nie powtórzyła się w jej życiu, by ten „narkotyk” nie zadziałał.

Wtedy zobaczyła inną mamę, taką jakiej szukała. Ona cały czas taka była, dobra wrażliwa, kochająca, obdarowująca, bliska. Tak, cały czas była bliska i będzie taką, gdziekolwiek jest i będzie.  

Córka odkryła, że gdy patrzy sercem i duszą na matkę, to widzi serce i duszę swojej mamusi, widzi prawdę o niej.

Po co to wszystko? Po ten cały ból, to cierpienie, ta nadzieja, to oczekiwanie, to poszukiwanie? Tak, tylko po to by zrozumieć, w czym jest istota życia. Trzeba natrudzić się przy wspinaczce, by z góry spojrzeć na wszystko, a to spojrzenie przynosi ukojenie. Trzeba rozchmurzyć własną duszę, własne serce, by dojrzeć inne dusze i serca i dojrzeć treść każdego serca, każdej duszy – miłość.

Istota życia, to miłość. Długo szukała odpowiedzi na pytanie: Gdzie jesteś mamusiu? A to pytanie było poszukiwaniem nie mamusi, lecz poszukiwaniem miłości.

Tak, tak, tak.

Tak, każdy człowiek ma swoje pytanie, które go prowadzi ku miłości, w jej przypadku ono było takie. Dzięki niemu doszła do sedna.

Tak, swoją historię odkrywania prawdy może opowiadać, historia mamusi niech pozostanie tajemnicą pamiętnika.

Piotr Kiewra

Trzy miłości

Dopóki nie jesteś przebudzony, twoja miłość jest snem.

Nigdy nie wierzyła wróżbom Cyganek, innych wróżek, horoskopom. Przy okazji andrzejek, lania wosku, czy układania kart traktowała to jako zabawę. Nie wierzyła, zresztą tak samo jak w wygrane w totka, czy w otrzymanie czegoś za darmo od życia. Wg niej na wszystko trzeba było zasłużyć ciężką pracą. – Nie ma żadnej karmy! Są tylko nasze wybory! Jesteśmy kowalami swego losu! Jak sobie pościelisz, tak się wyśpisz! – często powtarzała.

Dzieciństwo wywarło wielki wpływ na dużą część jej życia. To co wtedy przeszła, kim była i kim chciała się stać, poparte ciężką pracą nad sobą, sprawiło, że dzisiaj była inną osobą: wolną, nie obciążoną przeszłością, cudzymi przekonaniami, pełną wiary, otwartą. Wierzyła, że taką jest: otwartą, ufną, kochającą, pełną radości, optymizmu. Jednak parę pytań zostało bez odpowiedzi, gdzieś czaił się jeszcze jakiś lęk, bo smutek powracał.

Mocno stała na swoich własnych nogach, nie poddawała się wpływom. Zawsze miała własne zdanie, nie zawierała żadnych kompromisów. Nie robiła niczego wbrew sobie, swojemu systemowi wartości. Wierzyła sobie, mimo, że słyszała od wielu osób, często zupełnie inne opinie na swój temat: o tkwiącym w niej strachu, o zamknięciu, o murach ją otaczających, egoizmie. Jednak najbardziej bolał ją zarzut, że nie potrafi kochać. Często powtarzali go mężczyźni, którzy – tak twierdzili – pokochali ją, a ona nie potrafi odwzajemnić tego, nie potrafi, albo nie chce im tego oddać, nie potrafi się zaangażować. Prawda, że było tych mężczyzn całkiem sporo. Wzbudzała w mężczyznach jakieś niezrozumiałe dla niej pożądanie i odpowiadała im: jesteście wszyscy tacy sami, myślicie tylko o jednym … i nie kończyła, chyba, że któryś z nich domagał się rozwinięcia. Wtedy szczerze wyłuszczała co ma na myśli. Z tym właśnie kojarzyła swoją otwartość: że potrafi powiedzieć co myśli, że ma odwagę to zrobić, że nie boi się niczego stracić, że przy takich okazjach sprawdzają się prawdziwi przyjaciele.

A ona wierzyła, ufała, że potrafi kochać. Nieważne co twierdzą inni, ona kocha i wie co to jest miłość. Nie tylko wie, ale rozdaje jej mnóstwo wokół. To nic, że niektórzy tego nie czują – może to oni nie wiedzą, czym jest miłość, może oczekują czegoś od niej, a ona nie rozdaje niczego tym oczekującym, ona po prostu kocha bezinteresownie, tak samo bezinteresownie jest przyjacielem i kocha swoich przyjaciół. Nie musi tego okazywać, nie musi tego mówić. Po prostu kocha i już. Jeśli ktoś tego nie czuje, to jego problem.

Zawsze dobrze czuła się wśród sporo starszych od siebie ludzi. Tłumaczyła sobie to tym, że jest dojrzała, bardziej dojrzała, ze względu na swoje życiowe doświadczenia i właśnie dlatego lepiej się czuje wśród starych, dojrzałych ludzi. Starsze kobiety, wg niej, nie były już zazdrosne o jej powodzenie wśród mężczyzn, a mężczyźni zamiast patrzeć na nią jak na obiekt seksualny widzieli w niej więcej głębi, potrafili docenić jej inne przymioty, nie tylko ciało.

Tak jak każda kobieta kochała swoje ciało, z tym, że w odróżnieniu od większości innych kobiet konsekwentnie o nie dbała. Nie tylko o dietę, ale i wszechstronny ruch: chodziła na siłownię, na której potrafiła z wielką pasją ćwiczyć przez co najmniej dwie godziny. Uwielbiała biegać, póki kolana jej na to pozwalały. Gdy odmawiały posłuszeństwa chodziła intensywnie z kijkami. Mogła chodzić godzinami, kilometrami nawet w deszczu i burzy, po śniegu i w zimnie. Kochała to.

Kochała też taniec i często rankami, gdy w domu nikogo nie było, włączała głośno muzykę i tańczyła sama ze sobą przed lustrem. Właśnie przed lustrem najbardziej dumna była ze swego ciała. Nikt więcej nie musiał doceniać jej szczupłej i zgrabnej, kobiecej sylwetki, by się dobrze czuła. Kochała swoje ciało, ale nie lubiła, a nawet ją irytowały komplementy na temat jej ciała, jej seksualności, szczególnie od mężczyzn. Od razu zapalały się w niej jakieś światełka: - Acha, oni coś ode mnie chcą. Prawią komplementy, bo czegoś oczekują. Nie kupicie mnie. Ja nie jestem na sprzedaż. – Jej ciało było dla niej, było jej świątynią i dlatego sprawiało jej przyjemność dbanie o nie. Ono odpłacało jej za to samopoczuciem, kondycją, sprawnością, zdrowiem. Było jak kwiat wiosną, jak wiecznie kwitnący, piękny kwiat. Ona jak ogrodnik, traktowała je z czułością, a ono - mimo upływu lat - było coraz piękniejsze.

Uwielbiała samotne wycieczki rowerowe, szczególnie wiosną, czy w pełni lata. Potrafiła wtedy odważnie zapuścić się w dalej oddalone od miasta tereny, poszaleć pedałując ostro, gdzieś wśród podmiejskich ogródków, albo jeszcze dalszych łąk, czy leśnych ostępów. Czuła się wtedy wolna. Pędziła na rowerze z rozwianymi włosami, oddychając wolnością i świeżym powietrzem pełną piersią.

Wiatr dyrygujący orkiestrą natury sprawiał, że do jej uszu docierała cicha muzyka i rozpływała się łagodnie gdzieś w głębi niej. Tak samo pracowały jej inne zmysły i zapewniały ucztę dla jej wrażliwej duszy: to gdy wdychała zapachy łąkowych kwiatów,  to gdy widziała mijane delikatnie poruszające się na wietrze drobne chabry  i całe pola rytmicznie tańczących, mocno czerwieniejących maków. Czerwień, błękit, zieleń, tysiące innych kolorów, słońce i jego światło, cień, ciepło, delikatny dotyk wiatru i powietrza, słodkie i intensywne zapachy, sprawiały, że chciało jej się żyć, cieszyć tym co słyszy, widzi i czuje. Cieszyła się sobą, przyrodą. Czuła wtedy chyba najbardziej wieź z tym, co ją otacza. Właśnie w takich chwilach czuła się ważna, kochająca i kochana.   

Błogość wokół niej i wewnątrz niej.

Tego uczucia starczało jej na długo. Gdy tylko zdarzyło się jej poczuć źle, gdy dopadał ją stres, od razu spontanicznie chwytała kijki, lub siadała na rower. To rytuał, który budował jej poczucie szczęścia, odmładzał, dodawał energii i sił do konfrontacji z codziennością. Pomagało zawsze.

I tak było dzisiaj. Po wyjątkowo ciężkich kilku dniach, z gdzieś nagromadzonym smutkiem, napięciami, złymi energiami wyprowadziła rower, dosiadła go i w kilka chwil znalazła się na drodze prowadzącej za miasto. Nie zastanawiała się gdzie jedzie. Nie miała żadnych postanowień, po prostu jechała gdzie oczy i nogi poniosą, aby szybciej i dalej, aby gdzieś gdzie spokój i cisza, gdzieś gdzie jej przyjaciele: kwiaty, trawy, drzewa, gdzie jej przyjaciel wiatr, gdzie jej aniołki: ptaki i motyle.

Dojechała do swojego ulubionego jeziorka połyskującego pomarszczoną wiatrem wodą, wśród pagórków obsypanych kwiatami: makami i chabrami. Położyła się na trawie, na szczycie, w słońcu, w pobliżu jej ulubionej kępy niskich sosenek. Poczuła ciepło na twarzy, nogach, brzuchu, ramionach. Lało się ono  na nią z góry, spośród płynących po błękicie, białych, lekkich, małych obłoczków ... 

Jechała, jechała wśród tych obłoków. Czuła na sobie pęd chłodzącego ją powietrza oraz delikatne, letnie, powiewy wiatru. Zapuściła się gdzieś daleko. Od dłuższych chwil jechała już nie tylko utwardzonymi drogami, ale gruntowymi, wśród zupełnie nieznanych dla niej kawałków świata. Przejechała sporo kilometrów poprzez lasy, łąki, minęła jeziora, wsie. Po pokonaniu dziesiątek zakrętów zorientowała się, że gdzieś się zagubiła. Widziała ludzi gdzieś z dala, jak i gdzieś bliżej, idących, jadących, grzebiących w ziemi na polach i w ogrodach.

Nie wpadała jednak w panikę. Nie był to jej pierwszy taki raz. Takie spontaniczne wypady zdarzały się jej już wiele razy. Nie bała się. Zawsze odnajdywała drogę i tym razem też będzie dobrze – tak się pocieszała.

W pewnej chwili zauważyła jednak, że w jednym z kół jest mało powietrza. Gdy tylko zsiadła z roweru i dotknęła opony, poczuła dreszcze: przebiła koło. To niedobrze. Jest daleko i co teraz?

Rozejrzała się dookoła. W pobliżu był tylko jeden człowiek, coś robił w polu. Podeszła do niego, lecz zanim o cokolwiek go poprosiła, on powiedział do niej:

- Tak, dziecinko naprawimy to. Nie martw się. – powiedział to tak spokojnie, tak pewnie, z tak delikatnym i przyjaznym uśmiechem, iż od razu spłynął na nią jego spokój, a ona podarowała mu swój własny uśmiech. Zastanowiło ją tylko to, skąd on wie o jej problemie. Nie zapytała jednak o to.

On pozostawił swoją pracę w ziemi, odłożył narzędzia, podszedł do leżącego w trawie roweru i wyciągnął zawiniątko, a z niego klucze i zestaw do klejenia dętek.

- Wiedziałem dziecinko, że przyjedziesz tutaj do mnie. Czekałem na ciebie. – powiedział. Ona potraktowała to jako żart, choć powiedział to jak najbardziej poważnie. Przyjrzała się przy tej okazji jemu uważniej. Był to staruszek, z długimi, siwymi włosami, sięgającymi mu do ramion. Jego głowę i część włosów zakrywał spory, słomkowy kapelusz.  Z daleka, sądząc po sylwetce, wyglądał dużo młodziej, wręcz młodzieńczo. Tylko jego twarz wskazywała, że był to mężczyzna przynajmniej siedemdziesięcio - może osiemdziesięcioletni.

On od razu przystąpił do naprawy koła. Zdziwiło ją jednak to, że posiadał specjalny klucz, przy pomocy którego można było je odkręcić. Jej rower nie był typowym, popularnym sprzętem, pamięta, że musiała odwiedzać specjalny warsztat w poprzedniej tego typu awarii. Tym bardziej dziwne było to, że ten klucz, w żadnym przypadku, nie mógł pasować do jego własnego roweru.

- Nie dziw się, naprawdę czekałem tu na ciebie. A właściwie było jeszcze inaczej, to ty szukałaś mnie. Masz do mnie sporo pytań, a ja mam dla ciebie odpowiedzi, których poszukujesz. Nie wierzysz mi? Nie szkodzi. – powiedział do niej. 

I tym razem nie uwierzyła, pomyślała sobie jednak o nim, że to wesoły staruszek, ze sporym poczuciem humoru. Całkiem sympatyczny starzec. Bił z niego spokój, jego oczy i twarz, pełne było uśmiechu, takiego mądrego prawdziwego uśmiechu pochodzącego prosto z serca, z duszy. Czuła się przy nim dobrze, bezpiecznie i wiedziała, że jej pomoże, lecz jego zapewnienia potraktowała jako żarty.

On kontynuował zagadkowo: - Zastanawiałaś się przed chwilą, ile mogę mieć lat a ja ci odpowiem, że o czterdzieści trzy więcej niż ty. Lecz to nieważne. Ty pojawiłaś się tutaj, by się dowiedzieć, czy potrafisz kochać, a ja ci powiem, że potrafisz, choć nie wiesz, jak prawdziwa, czyli trzecia miłość się objawia, jak się ją odczuwa. – tym razem, poczuła typowy dla siebie wstrząs, gdzieś wewnątrz niej, a za chwilkę to samo pojawiło się w ciele.

To ją zastanowiło, zdziwiło, zaskoczyło i poczuła, że ten człowiek nie kłamie, że …  - zapytała więc natychmiast: - Skąd pan wie, że ostatnio nurtuje mnie to pytanie? Skąd pan wie o moim istnieniu? Skąd pan wie, ile mam lat?

- To proste. To pytanie nurtuje wszystkich ludzi. Skąd o tobie wiem? Skąd cię znam? Na te pytania na razie ci nie odpowiem? Nie muszę odpowiadać, to zrozumiesz sama, gdy skończymy naszą rozmowę. – zakończył z uśmiechem, którego energia przelała się gdzieś w okolicę jej serca. Teraz już wierzyła i czuła, że ufa temu człowiekowi, że jest jej bliski, choć nie wiedziała dlaczego tak się dzieje.

- Trzecia miłość? A jakie są jeszcze inne miłości? – zapytała.

- Dobrze. Widzę - czuję, że jesteś gotowa, by usłyszeć ode mnie najważniejsze dla ciebie rzeczy.

Kochasz jak te maki, te które odwiedzałaś po drodze. One cię kochają, one kochają wszystko. Rozdają swoją miłość bezinteresownie. One po prostu kochają. Kochają i niczego nie oczekują, nawet wzajemności.

Mówię, że kochasz, choć jeszcze tak nie kochałaś, jak te maki, bo ludzie tak nie potrafią kochać. Nie potrafią, póki nie odkryją, że … potrafią. 

Ludzie nie wiedzą jak kochać, bo wydaje im się, że miłość to jakaś rzecz i że pojawia się, gdy jest jakiś obiekt tego warty. Teraz – w tej chwili – odkryłaś miłość polnych maków. W takiej miłości, kochasz tak bardzo, że obiekt lub obiekty twej miłości są tak ważne, jak ty. Ktoś kto cię tak kocha, akceptuje na wieki wszystko co w tobie, zło, dobro, strach, twoje lęki, twoją nienawiść, wszystko, co widać i czego nie widać, bo ten ktoś, kocha twą duszę, jest z nią połączony i kocha cię, bo tak naprawdę kochając ciebie kocha siebie samego, bo jesteś jego częścią. Jego duch widzi całe twoje dobro, całą twoją tajemnicę. 

Nie przeocz takiej miłości, bo to niezwykle rzadka miłość. Jeden na miliony tak kocha i to akurat ciebie i nie tylko ciebie, kocha też maki, drzewa, słońce, wiatr. Nie przeocz. Taki ktoś nie przestaje kochać, bo odkrycie takiej miłości sprawia, że staje się miłością a jej się już nie zapomina.

Pamiętaj, że tak kochający nie potrzebuje ciebie, więc jeśli kocha, a nie jesteś na miłość otwarta, to on odejdzie i będziesz musiała go odszukać, by się nauczyć tej miłości od niego. Wróci, bo to nieprzemijające połączenie, to duchowe więzy, żadne inne. To rzadka miłość. Ona nie zabiera wolności – wręcz przeciwnie, ona ją ze sobą niesie, ona uwalnia. Jedyne co powinnaś, to stać się odpowiedzialną. Tak, bo miłość to odpowiedzialność. Gdy jesteś otwarta, przyjmujesz, sprawiasz komuś radość i sama nią się wypełniasz. Nagle odkrywasz, że ją masz, że ona jest w tobie i że możesz się nią dzielić.

To jest miłość maków, słońca, wiatru, ziemi, wody. To miłość mędrców, to mistyczna miłość. Tylko mistrzowie ją odkryli i dlatego są mistrzami.

U przeciętnych ludzi w czystej formie nie występuje, jeśli się zdarzy to połączona, wymieszana z dwoma pierwszymi poziomami miłości. I dlatego by ją odkryć trzeba zapomnieć, oczyścić się z fałszywych miłości.

Jeśli się zdarzy, że pokocha cię ktoś tak, jak kochają polne maki – nie przeocz tego. Bądź otwarta, bo tylko wtedy ty staniesz się jak polne maki.

Nie przeocz, bo tylko taka miłość, tylko ktoś kto tak kocha, jest w stanie zaakceptować wszystko w tobie, wszystko. Nie spotkasz więcej kogoś, kto kocha jak polne maki. Pamiętaj. To cichy poziom miłości, miłość bez słów.

O dwóch pierwszych miłościach, nie warto specjalnie mówić, bo tak naprawdę to nie są miłości. 

Pierwsza to pożądanie, pragnienie posiadania czyjegoś ciała. Trwa to krótko i jest bardzo płytkie, ale najbardziej głośne, najmocniej wykrzykiwane i najwięcej przy tym obietnic, dużo krzywd i bólu. I dużo zastoju, dużo niewiary w miłość, nieraz trwające całe życie zagubienie, moc niezrozumienia. Trudno tu zrozumieć siebie i innego człowieka, bo zbyt nisko się jest, a trudno objąć wzrokiem świat z doliny.

Druga to zauroczenie. Kocha się kogoś, tak jak różę za jej piękno, za jej aromat, za jej niepowtarzalność. Kocha się za coś, czyli za przymioty umysłu, ciała, za wiedzę, za bogactwo, za piękne słowa, za sławę, znaczenie, styl bycia. To miłość poetów. Tacy ludzie mówią, że kochają, bo ich miłość jest w głowie, a taka jest fałszywa. Nie może być prawdziwa, bo jest wyrachowana, oparta na logice.  Kochasz kogoś za to, że jest w stanie zapewnić bezpieczeństwo, standard, jakość życia, że jest intrygujący, ciekawy, inteligentny, wyjątkowy. To zauroczenie. Jeśli tak pokochasz, jeśli tak będziesz kochana, nie rozwiniesz się, nie odnajdziesz prawdy w sobie, nie dowiesz się kim jesteś, bo pokochałaś ego, bo ktoś pokochał twoje ego, a ego to fałsz, to pustka, to myśli i słowa, to rzeczy, coś co nie jest trwałe, coś co dzieli a nie łączy, coś co jest chwilowe, coś czego nie możesz ze sobą zabrać, gdy przestajesz istnieć. A miłość jest wieczna, tylko ona pozostaje, ona jest twoim światłem i cieniem, ona jest wszystkim, oceanem wszystkich dusz. Jeśli ją odkryjesz jesteś w oceanie, jeśli nie, póki jej nie odkryjesz pozostaniesz w drodze, pozostaniesz bez radości, w ciągłym niepokoju, cierpieniu, nieszczęściu, w ciągłej pogoni, pośpiechu, w ciągłym braku, w ciągłej żebraninie.

Miłość, która jest w głowie, to tylko miłość z nazwy. A w ten sposób kochają prawie wszyscy. Stąd tyle na świecie nieszczęścia, fałszu, cierpień, gorączkowości, chorób, oceniania, strachu. Stąd tyle słów. Im więcej słów tym mniej miłości, tym więcej strachu. Miłość nie idzie za słowami, ani nie idzie za czynami, ona jest.

Bezinteresowna miłość to miłość za istnienie, za bycie, to miłość maków. 

Nie jest nią pożądanie i nie jest zauroczenie. Pożądanie zdradza się zazdrością, zauroczenie słowami.

Lecz pamiętaj, jesteśmy ludźmi i póki nie wejdziemy na drogę zrozumienia, odkrycia prawdy, prawdziwej bezinteresownej miłości, to poszukujemy, błądzimy, kłamiemy, oszukujemy, krzywdzimy, obiecujemy złote góry.     

Celem życia jest rozwój, coraz większe zrozumienie, wzlatywanie na wyższe poziomy. Ktoś kto cię pożąda, lub jest tobą zauroczony nie przyczyni się do twego rozwoju. 

Tylko dzięki komuś kto pomoże ci odkryć swoje wewnętrzne światło, prawdziwą wielkość, świadomość, duszę, możesz wzrastać, rozwijać się, być szczęśliwą. I tak samo ty, jeśli nie pokochasz prawdziwie, nie pomożesz nikomu w rozwoju, skrzywdzisz, sprawisz cierpienie, coś zabierzesz, niczego nie nauczysz.

Jeśli się pokochacie oboje, to dla siebie nawzajem będziecie mistrzami, i jedno za drugim będzie podążać. Nie żyjesz po to, by się dorobić i po to by kogoś uszczęśliwiać, żyjesz po to, by się rozwijać. Możesz mieć tylko jednego mistrza, bo w innym przypadku rozproszysz swoją energię, pokłócisz się sama ze sobą.

Nie wierzysz we wróżby a ja ci dzisiaj wróżę, że pokochasz, że oddasz miłość temu który kocha cię najgłębiej, najciszej. Tylko przy kimś, kto cię tak kocha możesz się rozwijać w pełni, bo staniesz na rozdrożu, zagubisz się, zatrzymasz się, upadniesz.

99,9% kocha tak jak kochają różę, tworzą relację z powodu pożądania, albo zauroczenia. Jednak każdy musi przejść przez te fałszywe miłości, ale nie może w tym tkwić całe życie. Szkoda czasu, czas się rozwijać, czas podążyć za mistrzem i czas stać się mistrzem.

Przyjrzyj się polnym makom, to mistrzowie. Popatrz w słońce, w niebo, otwórz się na wiatr. Odkryj ich miłość do ciebie i do całości.

Weź do ręki kamień, przekaż mu swoje ciepło, naucz się miłości, obdarowywania na zimnym kamieniu. Pokochaj go z całej siły, całą mocą, całą sobą. Jeśli tak się stanie, poczujesz to, poczujesz radość z przepływającej przez ciebie energii. Poczujesz się otwarta, bo tylko otwarci potrafią przepuścić przez siebie energię miłości, bo ona płynie jak rzeka. Gdy to poczujesz, gdy tego się nauczysz na konkretnym obiekcie, prześlij ją człowiekowi, zacznij ją rozdawać wokół, bez ukierunkowania, rozdawaj bezinteresownie.

To daje wolność, uwalnia z więzów. Niczego już nie musisz, ani walczyć, ani pragnąć, ani poszukiwać. Tylko dawać, obdarowywać, być otwartym i pozwolić na przepływ. 

Po co przyszedłem? Dlaczego mnie poszukiwałaś?

Oto moja wróżba, oto moja podpowiedź: słuchaj swojego własnego głosu. Będziesz miała wiele wróżb, wiele głosów, nawet tych, którzy mienią się twoimi przyjaciółmi, lecz ty słuchaj swojej własnej mądrości. Nie słuchaj podszeptów, nie zmieniaj się, bądź taka jaka jesteś. Jeźdź rowerem, kochaj polne maki i pamiętaj: nie przegap. Twój mistrz może być bardzo zwykły, cichy, nieatrakcyjny. Ale poznasz go, bo pomoże ci w rozwoju. I w tym jego misja, ale ty pomóż jemu i w tym twoja misja.

Otworzy ci schody w górę, oświetli twoją drogę. Poznasz go po tym, że zaakceptuje cię taką jaka jesteś, w całej pełni. I będzie trwał. I przede wszystkim będzie. Będzie otwarty na ciebie, na wszystko co od ciebie. Jeśli przyjmiesz jego miłość sprawisz mu wielką radość, a ona spłynie też na ciebie, bo otwarcie się na miłość, to otwarcie się na radość.

Pomożecie sobie nawzajem wejść na wielką górę zrozumienia.

Ty potrafisz ją przyjąć. Wiem, bo przyjęłaś miłość polnych maków. Potrafisz, więc jesteś blisko. Tylko się otwórz. I nie przegap.

Ścigaj się z wiatrem, rozmawiaj ze słońcem, kochaj polne maki, lecz pamiętaj! Ty wspięłaś się już wysoko, więc nie wchodź drugi raz do tej samej rzeki. Już raz w niej byłaś. 

Oto moja wróżba, oto moja nauka, oto moja miłość …

I jeszcze najważniejsze, tylko dobrze zrozum to, co teraz powiem, dobrze się temu przyjrzyj, wpuść głęboko do siebie i zrozum to sercem! To naprawdę bardzo ważne, dlatego zrozum to. Poświęć na to więcej czasu, pomedytuj nad tym! Dobrze? A więc posłuchaj:

Nie idź za swoją matką! Nie idź przeciwko swojemu ojcu!

Przebiegł ją jakiś dziwny dreszcz, a te dwa zdania już wpadły gdzieś do jej wnętrza, jak do głębokiej studni. Coś nią wstrząsnęło i jakby znalazła się we wnętrzu tej studni, jakby w jakimś tunelu …

Poczuła na sobie lekki chłód i otworzyła oczy. Niebo było pomarańczowe, słońce właśnie zaszło. Podniosła się z ziemi, usiadła i spojrzała na jeziorko …

- Spałam … Lecz wszystko pamiętam … 

Kim był starzec? To ja - to mój wewnętrzny głos. Starzec to moja własna, ukryta we mnie mądrość. Mam 43 lata i nie wejdę już do rzeki z której wyszłam … -powoli docierały do niej kolejne słowa starca, jej własne słowa.

Wstała, podniosła rower, poprowadziła go chwilkę łączką wśród maków. Poczuła ich miłość. Poczuła, że jest otwarta, że przepływa przez nią energia miłości polnych maków, że przepływa przez nią wiatr, przepłynęło słońce. Nie zatrzymało się tylko na jej skórze, jego promienie, jego światło przeniknęło przez nią i ogrzało już na wieki.

Przyjęła te energie i poczuła w sobie radość. To takie proste: otworzyć się i przyjąć. To takie proste: obdarować.

Zatrzymała się na chwilkę, spod koła roweru podniosła mały kamień. Mały, różnokolorowy, mieścił się w zamkniętej dłoni. Ogrzała go swoim własnym ciepłem. Pomyślała o nim z wdzięcznością i wysłała mu energię miłości. Czuła, że jest nią przepełniona. Wysłała ją polnym makom.

Wsiadła na rower i skierowała się na drogę do domu.

- Tak wiem, gdzie jest mój dom, już w nim jestem, a ten dom jest otwarty, wypełniony energią, radością. Zawsze jest blisko. Nie trzeba go szukać, za nim gonić. Noszę ten dom w sobie. Jestem domem. - pootwierała wszystkie okna i drzwi i pozwoliła na przepływ.

Mknęła rowerem w ostatnich promieniach słońca jeszcze widocznych wysoko w chmurach, a we wszystkim co mijała po drodze widziała i czuła radość. Rower chyba też składał się z samej radości, bo był lekki jak nigdy dotąd.

Tylko dwa ostatnie zdania starca zakłócały jej ciszę, to były klucze do jej ciszy. Już je rozumie. Nacisnęła mocniej na pedały i pomknęła z górki jak wiatr … 

Piotr Kiewra