Kobiety śmiejącego się starca

Siedzimy kiedyś przy ścieżce wiodącej wokół jeziora i kątem oka obserwuję starca i aż mnie roznosi ze śmiechu.

W końcu mówię nadal się śmiejąc:
-Widzę, że nadal zajmują cię kobiety bardziej niż ta natura wokół.
On mi na to, również zanosząc się śmiechem:
- One też są częścią natury i częścią życia, jego piękna. One mnie obudziły z mego snu, im najwięcej zawdzięczam, dzięki nim poznałem siebie. Każda z nich miała wielki na mnie wpływ. Każda z nich nauczyła mnie jakiejś części zrozumienia. Na przykład:

Kiedyś kobieta ode mnie odeszła, bo uznała, że za mało mówię.  Później spotykałem się z inną, z którą cieszylismy się nicniemowieniem. Tak że widzisz ... życie jest naprawdę. ... piękne.

W dużej mierze to one nauczyły mnie śmiać się.
 Gdy na nie patrzę czuję się młody, a czyż nie o to chodzi?

I śmialiśmy się nadal, aż przechodzące obok kobiety podejrzliwie nam się przyglądały.  Wtedy śmialiśmy się jeszcze bardziej. 

Piotr Kiewra

Jak ryba w oceanie

Pewien znudzony poszukiwaniem sensu życia człowiek spotkał starca. Ten śmiał się nie tylko na twarzy, cała jego postać, na zewnatrz i gdzieś w środku była śmiechem.
Człowiek zapytał go o to, o co pytał już milion razy.
Starzec odpowiedział:
- Pytasz o to samo, o co pyta ryba każdą inną napotkaną rybę w oceanie: Czy istnieje ocean i gdzie go znajdę?
Rozumiesz?
I poszedł dalej śmiejąc się w głos.

Piotr Kiewra

Wiatr rozwiał wszystko. Pozostał tylko śmiech

Starzec powiedział do mnie:
Kiedyś otaczał mnie krąg ludzi, którzy coś ode mnie chcieli i od, których ja też czegoś oczekiwałem. Dzisiaj w moich relacjach jest to co prawdziwe. 

Znałem kiedyś wielu ludzi, którzy uważali się za moich przyjaciół. Gdy doszli do wniosku, że nie mogę im nic dać, szczególnie współczucia, zainteresowania ich nieszczęściem zniknęli .... jakby ich rozwiał wiatr. 

Przychodzą jedynie ci, którym mogę wskazać ścieżkę. 

Reszta uważa mnie za dziwaka, dzikusa , człowieka chorego na umyśle. I boją się mnie. Hihi. I powiem ci: mają rację.  Naprawdę taki jestem. Hihihi. 

Patrzę na tego szczęśliwego człowieka i widzę,  i czuję : wszystko rozwiał wiatr.  Pozostała w nim tylko prawda i świadczący o niej śmiech. 
A dla mnie ta prawda i ten śmiech mają magiczną moc. Czuję, że też coraz bardziej wiatr czyni we mnie tę samą przestrzeń. 

Piotr Kiewra 

Zrozumieć samotność wędrowca

83. Tajemnice pamiętnika samotnego górskiego wędrowca*

Spotykam na szlaku wielu ludzi. Najczęściej pytają, dlaczego chodzę sama.

Chyba nie rozumieją, czym jest samotność. Nie rozumieją, jak pięknym jest darem. Chyba nie rozumieją w ogóle tego słowa.

Naprawdę nie rozumieją, a ja im nie mogę odpowiedzieć. Nagadać się mogę, ale i tak nie zrozumieją. To jest niewytłumaczalne. To trzeba przeżyć, wtedy zrozumienie przyjdzie. Wcześniej to tylko tłumaczenie niewidomemu jak wygląda Hala Gąsienicowa.

Dawno temu to słowo przestało opisywać prawdę. Samotność to bycie w połączeniu z całością. I w tym sensie jestem tu w górach samotna: czuję się szczęśliwa z tego połączenia, z tej wspólnej modlitwy z górami, z innymi ludźmi, z naturą – z całością.

Gdy z kimś rozmawiam o samotności, nikt tego nie rozumie, nie rozumie, o czym mówię. Nie wiedzą, że są samotni. Myślą, że jeśli przy boku ktoś człapie, albo, że otacza ich tłum, to nie są samotni. Myślą, że samotnie wędrujący jest nieszczęśliwy, bo sam. Och, jakże się mylą. Nie znają tej radości bycia z całością. To dla nich nie do pojęcia. Ale nie przekonuję ich. Nie prostuję im ścieżek. Po prostu wędruję.

*Teksty napisane na podstawie notatek zawartych w pamiętniku prowadzonym przez kobietę wędrującą samotnie po Tatrach przez prawie sześćziesiąt lat. Po jej śmierci pamiętnik trafił w moje ręce, z sugestią by go wykorzystać w pisanych przeze mnie opowiadaniach.

Piotr Kiewra

Bretarianka na szlaku

82. Tajemnice pamiętnika samotnego górskiego wędrowca*

Oto co mi się przydarzyło dzisiaj:

Na ścieżce ku Sarniej Skale ze Strążyskiej, szedł przede mną mężczyzna. Gdy byliśmy już bliżej szczytu zasłabł. Podbiegłam do niego. Zapytałam: „Co się dzieje? W czym mogę pomóc?” A on mi, że zapomniał włożyć do plecaka swojej czekolady i zapasu batonów, a teraz brakuje mu energii.

- Oooo, ale ja ci nie pomogę, nie noszę jedzenia w góry.

Po chwili dołączyła do nas kobieta i również pyta, w czym może pomóc. On pyta jej: - Może pani ma coś słodkiego? Muszę coś zjeść, bo siły mnie całkiem opuściły.

Ona mu na to: - Ja nie jem. Nie noszę więc jedzenia. Ale pomogę ci. Usiądź i oddychaj głeboko. Nabieraj powoli powietrza, zatrzymaj na chwilę i powoli wypuszczaj. Zanim znowu nabierzesz, chwilę też poczekaj. Oddychaj tak by unosiła się ta ręka, którą trzymasz na brzuchu. No, spróbujmy razem. Nabierasz, a wraz z powietrzem wpływa do ciebie energia. Ona cię odżywi. Jeszcze kilkadziesiąt razy. I jeszcze raz i jeszcze raz. I jak? Już lepiej?

Mężczyzna wstał i stwierdził że już dużo lepiej.

Ona jeszcze do niego:

- Pewnie widząc, że maszeruje za tobą kobieta, starałeś się ukryć swoje zmęczenie, swój przyspieszony oddech i … odpłynąłeś. Prawda?

- No tak. – przyznał.

- No to zapamiętaj tę lekcję. I niekoniecznie musisz się karmić batonami. Wystarczy pooddychać. Już dasz sobie radę?

- Tak.

Poszłyśmy więc. Ja od razu do niej: - Pamiętam cię z pociągu, jakieś dwadzieścia lat temu. Rozmawiałyśmy całą drogę. Opowiedziałaś mi o niejedzeniu. Nic się nie zmieniłaś, no może przytyłaś. Nadal nie jesz i nie pijesz?

- Tak, nadal. Tak, jestem siedem kilo cięższa, niż wtedy. Może dlatego, że dużo więcej chodzę. Pamiętam - opowiedziałaś mi wtedy o górskich wędrówkach i to, że tu jestem, chyba już z pięćdziesiąty raz, to twoja inspiracja.

 Ty też się nie zmieniłaś. Widzę, że nadal chodzisz i z tego, co widzę, też nie jesz. Zgadza się?

- Raz na parę dni coś zjem, jakiś owoc, ale czuję, że nie muszę. Jestem wolna od jedzenia, ale i od niejedzenia. Po czym rozpoznałaś?

- To widać i się czuje. Jesteś inna. To inna energia. Ten spokój, ta wolność, ta lekkość, ten rozkwit. To nie do ukrycia.

Poszłyśmy razem tą ścieżką do Kuźnic i całą drogę przegadałyśmy o motylach. Naprawdę.

*Teksty napisane na podstawie notatek zawartych w pamiętniku prowadzonym przez kobietę wędrującą samotnie po Tatrach przez prawie sześćziesiąt lat. Po jej śmierci pamiętnik trafił w moje ręce, z sugestią by go wykorzystać w pisanych przeze mnie opowiadaniach.

Piotr Kiewra

Fotograf i niedosyt Tatr

81. Tajemnice pamiętnika samotnego górskiego wędrowca*

Szedł dzisiaj przede mną na Halę Gąsienicową przez Jaworzynkę mężczyzna – fotograf. Objuczony sprzętem: aparatem, obiektywami, statywem i plecakiem pełnym jakichś innych drobiazgów, co chwilę się zatrzymywał i pstrykał: to ogólny pejzaż, to słońce, to kawałek ścieżki, to szałas, to jakąś skałkę, to łąkę, to kwiatek, to człowieka na tle gór. I w końcu trafiło na mnie. Zapragnął, by mnie zamknąć w aparacie, ująć w ramki.

Od tej chwili szliśmy razem.

Zapytał mnie, dlaczego nie fotografuję? - Przecież to wszystko jest tak piękne, tak ulotne, trwa tylko chwilę. W fotografii można to zatrzymać na dłużej.  

Odpowiedziałam, że właśnie, dlatego nie fotografuję. To, co ulotne zostaje we mnie, w moim sercu, a nie w aparacie. W aparcie jest tylko obrazek. Nie ma tam uczucia, nie ma tam zapachu tej chwili. I właśnie, fotki zabierają nas z tej chwili. Robiąc fotkę myślę o przyszłości, o tym, że kiedyś do tego wrócę, że komuś to pokażę, sprzedam. Wtedy przegapiam ten właśnie moment, to piękno.  Gdy to piękno zapragnę przenieść na później, podzielić się z kimś później ono ulatuje. Zostaje płaska kartka, wspomnienie, wrażenie, że patrzymy na coś pięknego. Ale to jest tylko wrażenie, nie ma już tego czegoś, co jest w sercu. Nie może być. Piękno jest teraz, nie możesz go przenieść w przyszłość. Ty już go nigdy nie zobaczysz i nikt inny go nie zobaczy, nie poczuje.

To nie jest rzeczywistość, to tylko ładnie wyglądający obrazek. Robiąc fotki przegapiam ten stan, tę krótką chwilę błogości, tę krótką chwilę, gdy byłam razem z tym, na co patrzyłam, z czym zjednoczyłam się uczuciem.

Kiedyś parę fotek zrobiłam, lecz później, gdy patrzyłam na fotkę, żal mi było tamtej chwili, bo jej nie przeżyłam, bo byłam dużo dalej – w przyszłości.

Od tej pory nie noszę aparatu. Od tej pory nie robię fotek dla innych i na wypadek moich smutnych i szarych chwil z dala od Tatr. Od tej pory nikogo nie uszczęśliwiam na siłę. Od tej pory nikogo i siebie samej nie karmię obrazkami, sztucznymi kwiatami. I jest mi z tym bardzo dobrze.

Fotograf długo milczał. W międzyczasie przeszliśmy z Hali na Kasprowy i dalej ku Tatrom Zachodnim. Nad nami było słońce, a poniżej chmury. Zakopane, wszystkie doliny, wszystko, co poniżej wierzchołków zakryła chmura, a nad nami błękit. Coś podobnego widywałam tylko zimą. Dzisiaj natura obdarzyła nas taką mistyczną rzeczywistością.

Fotograf w pewnym momencie utworzył ze swoich dłoni ramkę i pokazywał mi poszczególne kawałki tej rzeczywistości. Żaden z nich nie był zgodny z prawdą. Nie było tu całości. To tylko wycinek. Nie ma tu tego klimatu. Nie ma pozostałych części tej rzeczywistości, której aparat nie ujmie: tchnienia wiatru, dotyku rzeźkiego, wilgotnego powietrza, krzyku kruka nad naszymi głowami.

Fakt, to mogłaby ująć kamera, ale nawet kamera nie ujmie tego, co w tym momencie jest w nas. A to jest najważniejsze. Z tego już nigdy nie będze powtórki – nigdy. Nie tylko w naszym życiu, ale natura już tej chwili nie powtórzy, a wrażliwi odróżniają jedną chwilę od innej, widzą jej inność, widzą ciągłość zmian, widzą ten kwiat, który w nas rozkwita dzięki obserwowaniu natury, dzięki uważności.

Po czym on się odezwał:  
- Wiesz co, chyba masz rację.  Próbowałem skadrować to piękno, tę tajemnicę, ale w żaden sposób nie mogę. I tu nie chodzi o to, że nie mieści się to w kadrze. Nie, nie mogę przenieść tego, co czuję i widzę … nigdzie nie mogę tego przenieść. Nie mogę tego wyrwać z całości. Spłyciłbym to, okradłbym z prawdy.

Mało tego .. teraz to do mnie przyszło. Nawet, gdy teraz próbuję to piękno opisać, podzielić się z tobą, to czuję, że się nie da. I słowo, choćby najbardziej poetyckie, tego nie uchwyci. Masz rację, to jest tylko w sercu i tylko tu można to przechować. Nie można tego zrobić słowem, obrazkiem, pamięcią …

Masz rację … To by tłumaczyło mój niedosyt Tatr. Zawsze, gdy wracam z gór jestem zaskoczony, że to już tak szybko, że coś tu mnie ominęło, że nie przeżyłem tego z odpowiednią głębią.

No tak. Nie dość, że nie byłem, tak naprawdę, tu obecny, to z kolei później wpadałem w przeszłość i miałem poczucie winy. No i tak skaczę, z przyszłości do przeszłości i z powrotem, a W Tatrach nigdy mnie nie ma.

Wiesz, w ten sposób można przegapić całe życie.  Wystarczy raz wyjść z teraz, by później je próbować dogonić przeglądając zdjęcia.  Tatry i ja to jedno. Fotka to wczoraj. Nie ma tam nic z tej prawdy, która była w momencie jej wykonania. Tego nie da się wypowiedzieć, po prostu nie da się, w żaden sposób.

Często czekasz na jakiś upragniony, wyczekiwany moment, plener – wschód, czy zachód słońca, księżyc zawieszony nad Giewontem, zjawisko inwersji nad szczytami, oczekujesz na halny, czy na określony układ gwiazd.  Często jest to, coś, co chciałbyś by się zdarzyło, jakaś sensacja, kryminał lub coś, co by zaszokowalo innych. Chciałbyś to wykreować. Pracuje tu twoja wyobraźnia, czekasz na to całymi godzinami, nawet latami. Chcesz dla dobrego zdjęcia, by natura zagrała coś tylko dla ciebie, jakiś wymarzony efekt. Wkładasz w to wysiłek, walczysz z czasem i naturą w swojej wyobraźni, lecz to oznacza, że chcesz mieć wpływ na tę naturę, nie akceptujesz jej takiej, jaka ona jest.  Chcesz ingerować, chcesz, by spełniała twoje oczekiwania, chcesz by była ci przychylna. Pragniesz zjawisk, które zaspokoją ciebie jako fotografa. Pragniesz być w tym lepszy od innych. Często dla lepszego efektu coś technicznie podkręcasz – okłamujesz.

Jednak nie jestem twórcą. Małpuję albo kogoś, albo tylko małpuję – kopiuję naturę. Wszystko, co dodam to już kłamstwo, chwyt marketingowy, sztuczka dla wywołania zachwytu, do zmanipulowania innych, do zrobienia wrażenia.

I tak naprawdę nie ma w tym Tatr. Jest tu moje ego, zbudowane na ochach i achach odbiorcy. Moje ego wykorzystuje naturę do swoich, brzydkich, celów.  

Tak, małpa, która chce stworzyć coś oryginalnego, to jednak małpa, a to dzieło to … małpie dzieło.  

Taka jest dusza artysty - chce tworzyć.  A tu nie możesz tworzyć, tu musisz się pogodzić z tym, co jest ci dane. Możesz to inaczej pokazać, zestawić to z jakąś akcją, z człowiekiem, możesz pokazać zbieg okoliczności, może coś jeszcze, lecz to też jest praca na efekt … na docenienie mnie … a ostatnio chyba nie o to mi chodzi. Chyba dojrzewam, bo nie uszczęśliwia mnie to. Nachodzę się z tym  żelastwem i elektroniką, a cały czas mam wrażenie, że to nie o to chodzi. Coś innego mnie tu gna.

 

Potrzeba mi zauważyć to, co jest, tylko zauważyć ... tak, tylko o uważność chodzi. Nie tylko to, co tu jest, ale to co się dzieje we mnie. To mi uzmysłowiłaś. Poszukiwałem i nie mogłem tego odkryć. Teraz to do mnie dotarło.

To, tylko to.  Może nie tylko, może aż. ...

Jeśli jesteś takim fotografem ... siebie, w swoim wnętrzu, to tylko takie fotografowanie ma sens.  

Teraz jestem dalej. Chyba. Nie mam potrzeby, by to gdzieś zanosić, by robić to na pokaz, by wywołać czyjeś ach, bo będzie to płytkie ach, bo będzie to ach nad sztucznym kwiatkiem i to tylko na obrazku, nie będzie to ach przy odkryciu prawdy, nad odkryciem poprzez własne doświadczenie, a nie przez kolorowy obrazek.  

I co z tego, że się ktoś zachwycił tym sztucznym kwiatem, który do tej pory pokazywałem. Oszukiwałem ludzi. Niewielu tu trafiło w góry, by samemu tu poczuć, by odkryć, by doświadczyć. Co najwyżej przyszli tu, popatrzyli i powiedzieli: „Jest tak pieknie jak mówiłeś, jak pokazywałeś”, lecz drugi raz już tu nie przyjechali.

Teraz czuję, że egzystencja daje nam to piękno, a nie innym, poprzez nas. Egzystencja obdarowuje nas sobą poprzez doświadczanie bezpośrednie, a nie poprzez wrażliwość innych. Niepotrzebnie obarczałem się misją.

Nie wytłumaczysz niewidomemu piękna doliny widzianej z góry, bo on nie jest w stanie tego doświadczyć. A każdy jest niewidomy, jeśli nie poczuje tego bezpośrednio i to własnym sercem.

Tak. Robiłem z siebie Matkę Teresę i poprzez fotografię chciałem zbawiać świat. I dlatego czułem ten niedosyt. Dotkliwy, piekący, który kazał powtarzać do znudzenia te przyjazdy tutaj. Myślałem, że to może technika, lepszy sprzęt, szczęście, może wiedza, może odpowiedni czas, lecz to nie to. – przerwał zasmucony.

Wtedy powiedziałam:

- To było potrzebne. Wszystkie te kroki musiałeś zrobić, by zrozumieć, by dojść do dzisiaj. Nic w naszym życiu nie jest niepotrzebne. Nie straciliśmy ani minuty. Każdy krok prowadzi cię do zrozumienia, kim jesteś. Ty idziesz poprzez fotografowanie gór. To tylko taki pretekst, to twój wkład w rozwój całości. Nie żałuj niczego. Ja idę inną drogą. Nauczałam młodzież i studentów. Dzisiaj mogłabym powiedzieć, zapytać siebie: O Boże, co ja robiłam przez całe życie? Lecz nie pytam, dlaczego? To głupie pytanie. Fotografuj, ale tu bądź. Bądź teraz, a nie w przyszłości. O to odkrycie chodziło. Chodziło o to by nie było to robione by się tym nakarmić, tylko po to by coś odkryć.

Dlatego nie robię zdjęć. To wszystko zostaje we mnie, nie sprzedaję tego innym, bo tylko o mnie w tej wędrówce chodzi. Ja się mam spotkać z Bogiem, a nie tylko mu zrobić zdjęcie i pochwalić się tym przed innymi. Dlatego nie robię zdjęć.

- Mądrze mówisz. Czuję, że to zrozumienie mi się dzisiaj przytrafiło. Dziękuję!

I chyba dlatego, też chodzisz sama, by nie przegapić.  Ja do tej pory chodziłem zawsze z kimś i przegapialismy.  Wspominaliśmy, a w rozmowie byliśmy w mieście, w pracy, w polityce, w jakimś filmie, w starych fotkach, w technikach fotograficznych, przesłonach, itd., ale nie tu. Stąd mój niedosyt.

Nie odpowiedziałam już na ten wątek, nie rozwijałam go, bo dość już dzisiaj miałam gadania, dość pomagania innym w odkrywaniu, dość bycia Matką Teresą.  

Fotograf szedł dalej dźwigając swój majdan w milczeniu. Nie pstryknął już żadnej fotki, nie próbował niczego też opisać słowem, ale za to widziałam łzy w jego oczach.

Zapamiętam go, bo to taki fotograf – poeta – milczący poeta, albo poeta nie posługujący się słowem. Ta niewypowiedziana i niesfotografowana poezja zostaje w nim. Nie musi jej zamykać w ramki i naświetlać nią papieru, czy zapełniać elektronicznej pamięci.

*Teksty napisane na podstawie notatek zawartych w pamiętniku prowadzonym przez kobietę wędrującą samotnie po Tatrach przez prawie sześćziesiąt lat. Po jej śmierci pamiętnik trafił w moje ręce, z sugestią by go wykorzystać w pisanych przeze mnie opowiadaniach.

Piotr Kiewra

Gdy spotykam samotnego wędrowca

80.Tajemnice pamiętnika samotnego górskiego wędrowca*

W Tatrach wedruję, patrzę, słucham. Czasem przyłączy się napotkana kobieta lub mężczyzna.

Nieraz, gdy natura, jakaś górska zdobycz stworzą nastroj, albo zbliży nas górski trud lub niebezpieczeństwo, to ci mężczyźni i kobiety otwierają się i zwierzają. Mówią wtedy, czego tutaj szukają i czego w ogóle w życiu szukają.  

Przeważnie mówią o swoim nieszczęściu, o poszukiwaniu wolności, chwili ciszy, lub, że kochają góry.  Lecz ja wiem, że poszukują kogoś do pokochania. Tesknią, by kogoś pokochać, lub by być pokochanym. Chcą zasłużyć na miłość, więc w swoich oczach chcą się powiększyć zdobywając, testując odwagę, testując siebie.

 Chcą pokochać kogoś, kto też kocha góry, no i tu szukają.

Mówią jedno, myślą drugie, a prawda jest jeszcze inna.

Dawno temu zrozumiałam, że poszukiwanie kogoś do pokochania jest jak poszukiwanie tęczy.
Tęcza jest tylko chwilę i nie da się jej znaleźć. Przychodzi sama. Wygląda na rzecz, lecz dzieje się.  Dlatego to poszukiwanie jest wiecznie trwającą wędrówką, bez nadziei spełnienia. To wędrówka nie w tym kierunku. Trzeba zawrócić.  Zarówno miłość i tęcza są w nas. Wszystko tu jest.

Kto to zrozumie, wtedy jego wędrówka jest już tylko radością wędrowania, a nie drogą przez mękę.

Kto przyjeżdża w góry, by czegokolwiek szukać, nie tylko nie znajdzie, lecz będzie cierpiał. Bo ich wędrówka jest pełna agresji wobec gór, ludzi i siebie. Ich myśli są pełne agresji.

W Tatrach niczego nie szukam. W ogóle niczego nie szukam. I dlatego mam w wędrówce tyle radości.

I to mówię, tym mężczyznom i kobietom.

Góry zawsze pociągały człowieka. Często człowiek zadawał sobie pytanie, dlaczego tak jest?  Każda odpowiedź była zła. To nie góry nas pociągają, to my sami siebie pociągamy. Pociąga nas nasza własna tajemnica, a góry jedynie ułatwiają to spotkanie.  Ci, którzy poznali już świat zewnętrzny i ci, których on zawiódł, okazał się ślepą uliczką, wędrują tu, bo przyprowadziła ich tu spontaniczność, intuicja, wewnętrzny przewodnik.

Tatry i inne góry, to takie ogrody duszy.  Dla ludzi takich jak ja są ogrodami duszy. Dla innych nadmorska plaża, a u jeszcze innych fotel we własnym domu. Każdy szuka gdzie indziej. Każdy szuka klimatu dla tego spotkania z sobą samym.  

Rzadko, kto wie, czego szuka. Po prostu coś go wiedzie w jakimś kierunku, a ci wrażliwi, ci, którzy słyszą ten wewnętrzny głos, idą.  

Gdy zapytam, nie odpowiedzą,  bo to droga serca, droga duszy, a nie zwykła ścieżka po której podąża głowa i ciało.  Glowa tego nie wie. Nie ma sensu jej o to pytać. Zaprzeczy, nie przyzna się. Nawet bedzie się z tego śmiać.

Tak to wygląda, na turystykę, ale nie jest to turystyka, jest to marsz ku spełnieniu.

Tatry są pełne takich poszukiwaczy. Ja ich rozpoznaję, oni siebie niekoniecznie. Nie pytam ich o to, opowiadam im jedynie o swoim odkryciu. Często ronią łzy, to ich znak rozpoznawczy. Wtedy ja się śmieję. Wtedy się cieszę.  Cieszę się, bo to wielka rzecz. Największa.

Moja wędrówka nie jest wędrówką w poszukiwaniu. Jest obecnością. Jest byciem. Ich też. Różnimy się niewiele. Ja to czuję, a oni muszą jeszcze to odkryć. Tylko tym.

*Teksty napisane na podstawie notatek zawartych w pamiętniku prowadzonym przez kobietę wędrującą samotnie po Tatrach przez prawie sześćziesiąt lat. Po jej śmierci pamiętnik trafił w moje ręce, z sugestią, by go wykorzystać w pisanych przeze mnie opowiadaniach.

Piotr Kiewra