83. Tajemnice pamiętnika samotnego górskiego wędrowca*
Spotykam na szlaku wielu ludzi. Najczęściej pytają, dlaczego chodzę sama.
Chyba nie rozumieją, czym jest samotność. Nie rozumieją, jak pięknym jest darem. Chyba nie rozumieją w ogóle tego słowa.
Naprawdę nie rozumieją, a ja im nie mogę odpowiedzieć. Nagadać się mogę, ale i tak nie zrozumieją. To jest niewytłumaczalne. To trzeba przeżyć, wtedy zrozumienie przyjdzie. Wcześniej to tylko tłumaczenie niewidomemu jak wygląda Hala Gąsienicowa.
Dawno temu to słowo przestało opisywać prawdę. Samotność to bycie w połączeniu z całością. I w tym sensie jestem tu w górach samotna: czuję się szczęśliwa z tego połączenia, z tej wspólnej modlitwy z górami, z innymi ludźmi, z naturą – z całością.
Gdy z kimś rozmawiam o samotności, nikt tego nie rozumie, nie rozumie, o czym mówię. Nie wiedzą, że są samotni. Myślą, że jeśli przy boku ktoś człapie, albo, że otacza ich tłum, to nie są samotni. Myślą, że samotnie wędrujący jest nieszczęśliwy, bo sam. Och, jakże się mylą. Nie znają tej radości bycia z całością. To dla nich nie do pojęcia. Ale nie przekonuję ich. Nie prostuję im ścieżek. Po prostu wędruję.
*Teksty napisane na podstawie notatek zawartych w pamiętniku prowadzonym przez kobietę wędrującą samotnie po Tatrach przez prawie sześćziesiąt lat. Po jej śmierci pamiętnik trafił w moje ręce, z sugestią by go wykorzystać w pisanych przeze mnie opowiadaniach.
Piotr Kiewra
Bardzo trafne spostrzeżenia — i ja też szukam w górach samotności, lubię samotne wędrówki. Pozdrawiam Panie Piotrze.
OdpowiedzUsuńPięknie o samotności. Ja też tak lubię. W samotności czuje się złączenie z naturą nie tylko w górach.
OdpowiedzUsuń