Ślepe drogi motywacji i rozwoju osobistego

 „Jak” nie istnieje

Kiedyś na jednym ze szkoleń motywacyjnych w branży marketingu sieciowego, pewien pan wysłuchał go do końca i wyszedł uśmiechnięty.

Na korytarzu, w czasie przerwy przed następną częścią, powiedział do mnie: - „Jak” nie istnieje.

- Nie rozumiem. – stwierdziłem zdezorientowany. Wyjaśnił:

- W rozwoju osobistym jest kilka kluczowych słów: Dlaczego? Jak? Kiedyś to, co za nimi się kryje nakręcało mnie do innego, tzw. pozytywnego myślenia, do działania. I tamten czas uważam za piękny, za pouczający, wzbogacający o doświadczenie, przyspieszający dojrzewanie. Fakt, odniosłem sukces stosując te pytania w mojej codzienności, idąc ku wyznaczonym celom. 

Później zrozumiałem, że te sukcesy były mi potrzebne, by zrozumieć, iż sukces jest porażką. Z jednej strony jest sukcesem w moim rozwoju świadomości, a porażką ego. Dzięki sukcesom zrozumiałem, że tak naprawdę sukces jest porażką, bo nie wzniósł mnie na wyższy poziom szczęścia, radości, wolności, a na to liczyłem i o tym przekonywali mnie trenerzy. 

Z drugiej strony jest sukcesem – brzmi paradoksalnie, prawda? Sukces jest porażką, a porażka sukcesem. Tak, porażka jest sukcesem, bo ona powoduje, że idziesz wyżej. Idziesz wyżej nie w rozwoju osobistym, lecz duchowym. 

I właśnie wtedy zrozumiałem, że jest coś więcej w człowieku, w naszej ludzkiej istocie, w jej głębi, niż materialna strona, niż sukces w relacjach, popularność, sława, znaczenie wśród innych ludzi. 

To był krok w górę. Nie do przodu, lecz w górę. Właśnie wtedy, gdy poczułem się pusty, nicnieznaczący, mimo sukcesów, wtedy przyszło zrozumienie, że szukałem nicnieznaczących rzeczy, więc nie mogłem się czuć inaczej. To, że znam odpowiedź na pytanie „Dlaczego?”, to, że wiem „Jak”? nie zbliża mnie do trwałego poczucia szczęścia, do wolności, do spełnienia, do odkrycia mojej własnej prawdy, do boskości. 

Zbliża o tyle, o ile zrozmiemy, że ta droga jest fałszywa i że jest inna.

Dlatego wyszedłem zadowolony. Tu w pełni sobie zdałem sprawę, że pytania: dlaczego, jak, nie istnieją. Mało tego, nie istnieją żadne pytania. 

To, co powiedział dało mi do myślenia. A jeszcze później wiele się zmieniło. Też zniknęły pytania „dlaczego” i „jak”. 

Dlaczego dzisiaj mówię o tym spotkaniu ładnych kilka lat temu? Bo chcę Ci powiedzieć, że tak naprawdę pytania „jak” i „dlaczego” nie istnieją też w dziedzinie zdrowia i samouzdrawiania. 

Od tamtej pory przestały mnie pociągać treningi motywacyjne, bo zobaczyłem ich płytkość, obłudę i wskazywanie ślepych dróg, co jest właśnie ich zaletą, hihi. Naprawdę. O tym samym mówią mistycy: „Cierpienie jest potrzebne, by zrozumieć, że jest niepotrzebne.” I to jest cała zasługa motywacji, że doprowadza cię do granicy twojej tolerancji, do krawędzi, z której widzisz więcej. I mimo, że motywacja nie jest w stanie spełnić pokładanej w niej nadziei, jest potrzebna. Tak jak wszystko inne w życiu. Tak jest w istocie: jeśli coś się w naszym życiu pojawiło – nieszczęśliwa miłość, śmierć kogoś bliskiego, choroba, niepokój, traumatyczne doświadczenie, to znak, że było potrzebne. 

Jest to potrzebne, by znikły pytania, by pojawiło się coś wewnątrz nas, co sprawi, że i odpowiedzi przestaną być potrzebne, bo … odkryjemy źródło prawdy. 

Kiedy zdarza się takie odkrycie, iż te pytania nie mają żadnego znaczenia również w tej dziedzinie? 

Wtedy, gdy się powierzymy. 

Komu? Czemu?

To nie ma znaczenia. Jeśli powierzenie się jest całkowite, bezwarunkowe, totalne, to nie ma znaczenia. Możesz powierzyć się Bogu, Egzystencji, Życiu, Światu, Całości, samemu sobie, czy ciału. Tak, ciało ma swoją mądrość i zaufanie tej mądrości uzdrawia, pozwala uruchomić mechanizmy samoozdrowieńcze. Ciało potrzebuje tylko naszego rozluźnienia, poddania się, odpuszczenia, zaprzestania walki. 

Powierzenie się to akceptacja tego, co jest. To akceptacja tego, kim jestem, a nawet tego, że mnie nie ma, że istnieję jako Całość, a nie jako utożsamiąjące się z jakąś formą istnienie. Powierzenie się to gotowość na śmierć i uświadomienie sobie, że istniejemy wiecznie. 

Powierzenie się to brak jakichkolwiek pytań, w jakąkolwiek stronę, również w odniesieniu do siebie. 

Nie ma znaczenia, co wiesz na temat zdrowia i choroby, nie ma znaczenia, co wiesz o zdrowym żywieniu, o zdrowym trybie życia. Nie ma znaczenia, ile odbyłeś szkoleń i u jakich autorytetów. A nawet nie ma znaczenia ilość i jakość twoich działań.

Ma znaczenie w jakim stopniu oddałeś kontrolę nad sobą i swoim ciałem. Jedynie znaczenie ma twoja ufność, czy jest, czy jej nie ma. Nie możesz mieć kawałek ufności. Każda mniejsza niż całość nie jest ufnością, jest namiastką, jest mentalnym wyobrażeniem. 

Ufność jest poza umysłem. Dlatego jedyną drogą do niej jest medytacja, uważność, powierzenie się, akceptacja, właśnie jako ufność. Pamiętaj! UFNOŚĆ, a nie wiara. 

Wiara, każda wiara, jest filozofią, teorią, koncepcją, jest obecnością w myślach, w przeszłości lub w przyszłości, a w sumie jest wątpieniem, czyli jej odwrotnością.  Ufność jest teraz.

W teraz nie ma pytań. W teraz wszystko jest oświetlone, jest prawdą. W teraz jest tylko prawda. 

W UMYŚLE JEST TYLKO NIEPRAWDA, która tak naprawdę nie istnieje. Istnieje jako sen i ten nocny i dzienny, na jawie.  

Piotr Kiewra