91 lat

- Nic się w moim życiu nie układa. Wiele moich marzeń nie spełnia się, a te, które stają się rzeczywistością wcale mnie nie cieszą. Co się dzieje? Chyba już nic się nie zmieni, zawsze pozostanę na marginesie. Innym się udaje, mają pieniądze, udane życie, uśmiech na twarzy, a mi wszystko się wali na głowę. – takie to myśli przepływały przez jej umysł od wczoraj wieczorem. Nie przespała nocy, a teraz rano zrobiło się jeszcze gorzej, wręcz rozpacz.

W pokoju ciemno. Wyjrzała przez okno. Na zewnątrz chmury: ciężkie, szare, prawie czarne, niskie – przyciskające człowieka do ziemi. Czuła ich ciężar, mimo że była za szybą. Padał deszcz, silnie wiało. Było bardzo nieprzyjaźnie i na zewnątrz, i w niej samej.

- Niech się to wszystko skończy. Po co mam tak się męczyć? Po co to wszystko? Nie ma kolorów w mojej przyszłości, nie widzę nic, tylko samą czerń i szarość, same chmury, nie widzę słońca, tylko sam deszcz i wiatr. Jestem już stara. Tak chcę być jeszcze starsza, chcę mieć to za sobą. Chcę mieć pięćdziesiąt, sześćdziesiąt … , nie …  siedemdziesiąt lat. No dobrze: niech będzie 91 lat. – wypowiedziała te ostatnie życzenia na głos, by je usłyszano, by ogłosić jej gotowość na to, światu.  

Poczuła się nieco lepiej, bo wyobraziła siebie jako zgrzybiałą staruszkę, która siedzi sobie na bujanym foteliku, o nic już się martwi, tylko czeka. Nie przejmuje się przyszłością swoich dzieci … i wnuków (no tak w tym wieku ma się dużo wnuków), ich i swoimi kredytami, złymi wieściami ze świata, w ogóle niczym się nie przejmuje, bo przecież na pewno ktoś się takimi staruszkami zajmuje.

- A jak się nie zajmie? A jak nie będzie nikogo, kto chciałby się mną zająć? – pomyślała i zrobiło się jej jeszcze gorzej. – No tak, bycie 91 letnią staruszką też nie zdjęło ze mnie cierpienia. Kto, lub co zdejmie ze mnie to cierpienie? Kogo, lub co mogę o to zapytać? – zaczęła się zastanawiać.

- Kto? Co? Kto? Co? – pytała dalej samą siebie i świat za oknem, najpierw cicho, później na głos.

Przytknęła nos do szyby i ciągle powtarzając te dwa słowa obserwowała świat za oknem. Zobaczyła jaskółki, które latały tuż nad ziemią. Otworzyła okno. Od razu do pokoju wdarł się wiatr i jej głośno wypowiadane słowa wyniósł pod chmury, wyniósł drzewom, jaskółkom.

Tak długo już powtarzała „kto, co”, że w końcu postanowiła posłuchać, czy gdzieś nie usłyszy odpowiedzi. Nic! Tylko wiatr świszczał w uszach. 

- Wietrze, a może ty mi powiesz, może ty odpowiesz na moją prośbę? – zapytała, a wiatr po chwili uciszył się, lecz nic nie odpowiedział. – Tak, wiedziałam, ty wietrze też się uchylasz od odpowiedzialności!  

Lecz cisza której doświadczyła pozwoliła jej zwrócić uwagę na jaskółki. Latały nie przejmując się deszczem, ani wiatrem. Gwałtownie skręcały to w lewo, to w prawo. Przyglądała się im dłuższy czas i odniosła wrażenie, że jest w nich wiele radości, że są bardzo entuzjastyczne. 

– Tak, ich lot, ich praca są pełne entuzjazmu, są pełne radości. Nie patrzą na to co wokół, nie szukają nigdzie smutku, nie uzależniają się od tego co na zewnątrz, od słońca, wiatru, deszczu, ludzi, od czegokolwiek. Nie zastanawiają się czy skręcić w lewo, czy w prawo, samo życie podejmuje decyzje za nich. Dlatego są tak spontaniczne, dlatego są tak żywe. No i nie robią tak bezsensownej rzeczy jak rozmyślania o dodaniu sobie lat.  Żadna z nich, na pewno, nigdy - ani przez chwilę – nie pomyślała, że chciałaby mieć 91 lat. Och jaka ja jestem głupia. Tak, jestem głupia. Po co ja w ogóle myślę? Trzeba brać życie takim jakie jest, a nie zrzucać odpowiedzialność na wiatr, na słońce, na deszcz, na ludzi.  Nie wolno za dużo myśleć, obarczać siebie ciężarami, których tak naprawdę nieść nie trzeba, bo one są tylko w głowie. Tak, gdy życie podpowiada: „skręć w prawo”, to się nie ma nad czym zastanawiać.

Och te moje problemy! 

Problemy? To nie są żadne problemy, to sprawy do załatwienia. 

Kredyty? Tak, to sprawy do załatwienia. 

Kredyty? Tak, na przyszłość zapytam jaskółek, czy je brać. I wiem co mi odpowiedzą, przecież one nie żyją na kredyt, one nie mają pragnień, które chciałyby urzeczywistniać kredytami. Boże, jakie to mądre stworzenia! Nie biorą kredytów, nie dlatego, że w ich świecie ich nie ma, tylko one nie myślą, tak jak człowiek, że realizując pragnienia można być szczęśliwszym. Nie można, bo nie z tego się bierze szczęście. – jej myśli, odwrotnie niż lot jaskółek zaczęły zwalniać.

Obserwowała i obserwowała te piękne ptaki, ich szybki lot, ich spontaniczność, ich bezgraniczną radość z tego co robią i już nie pragnęła mieć 91 lat. Wręcz przeciwnie, poczuła się młoda, szybka, zwinna, spontaniczna … jak jaskółka.

I dodała: Dziękuję ci wietrze! Dziękuję ci za twą ciszę.

Piotr Kiewra