Mgła na Szpiglasowej Przełęczy

40. Tajemnice pamiętnika samotnego górskiego wędrowca

W pamiętniku Szpiglasowa Przełęcz opisana jest kilkanaście razy. Jego autorka bywała tam często. W trzech kolejno opisanych przygodach na tym najpiękniejszym, jej zdaniem, szlaku, poznamy Szpiglas we mgle, Szpiglas jako sposób na nudę, oraz doświadczymy nieba i piekła, innej twarzy Morskiego Oka, skorzystamy z nowej mapy, no i nie unikniemy moralizowania w wykonaniu „starego, górskiego żółtodzioba”.  Dzisiaj dwa wspomnienia ze Szpiglasowej Przełęczy i w następnym odcinku kolejne.

 

Dzisiaj przypomniałam sobie o dawnej rozmowie z mężczyzną w pociągu. Rozmawialiśmy o górach. Poprosił wtedy, by go zaprowadzić na najpiękniejszy tatrzański szlak, gdy tylko będzie miał … wolny dzień. Poprosił o telefon. Nie miałam swojego, więc dałam mu do pracy, no i dzisiaj zadzwonił … po siedmiu latach. Uśmiałam się, bo nie mogłam uwierzyć, że można czekać siedem lat na wolny dzień i że siedem lat można czekać na Szpiglasową …

…

„Niebo istnieje, choć go nie widać. Piękno istnieje, choć czasem trudno go dostrzec, na przykład w człowieku. Nie mówię o fizycznym pięknie i astronomicznym niebie, mówię o czymś głębszym.” – takie mnie naszły słowa po dzisiejszej ścieżce.

I jeszcze jedno:

„W górach niebo i cała reszta jest w jednym miejscu … gdy jest tam człowiek z niebem w sercu”.

Zamarzył człowiek, by być na szlaku, który mu kiedyś zachwaliłam. To bardzo zagoniona osoba, ale umówiliśmy się, akurat teraz, w połowie sierpnia, jedynym dniu wolnym, który wyrwał z kalendarza swoich rytynowych zajęć. Ruszyliśmy skoro świt na trasę. I byliśmy wśród tego piękna, lecz on nic nie widział, bo Roztokę, Wielką Siklawę, zasłaniała nieprzenikniona mgła, jakby grube chmury opadły w doliny, by zasłonić niebo, akurat teraz, akurat osobie, która dzisiaj najbardziiej go pragnęła. Słyszeliśmy tylko szum potoku, łoskot spadającej Wielkiej Siklawy, ciszę Pięciu Stawów, chrzęst żwiru pod nogami na ścieżce na Przełęcz, pobrzękiwanie łańcucha w ostatnich krokach przed szczytem.

I gdy człowiek już stracił całą nadzieję, gdy już porzucił swoje pragnienie nieba … ono się pojawiło. Krok wyżej … na Przełęczy, znaleźliśmy się po drugiej stronie … a tu niebo Doliny Morskiego Oka, Czarny Staw, Rysy, Mięguszowieckie, Lodowy, Hawrań … wszystko takie nasłonecznione, świeże, żywe … niebiańskie.

I uwierzył w niebo, bo go dotknął, a ja do niego: „Błogosławieni ci, którzy nie widzieli, a uwierzyli” …

A on do mnie: - Uwierzyłem, zaufałem tobie, twojemu doświadczeniu, twojej wrażliwości i zapragnąłem takiego samego doświadczenia jak twoje. Ważniejsze było: „być”,  niż widzieć. Zdarzyło się jedno i drugie, choć życie wystawiło mnie na próbę … ale ostatecznie było łaskawe. Dziękuję! Dobry z ciebie przewodnik.

A  ja mu na to: - To góry były przewodnikiem i twoje serce.

…

Kupiłam w mieście nową mapę i siadłam sobie na ławeczce na Równi Krupowej, a tu przyplątała się jakaś „wycieczka” – jakieś znudzone towarzystwo. Stanęli przed moją ławką i zasłaniają mi góry, więc rozkładam sobie moją nowiuśką mapę i tam je „obserwuję”.

Jedni mówią do drugich: - Kościeliska, Chochołowska, Morskie Oko … żygamy już Morskim Okiem! Tu nic więcej nie ma!

A drudzy: - Pewnie coś jeszcze, by się znalazło, ale co?

Ktoś z nich patrzy na mnie i na moją mapę i pyta: - A co pani o tym myśli?

- O czym? – odpowiadam pytaniem.

- O Morskim Oku. Bo my już nim żygamy, ileż razy można tam chodzić? – uściśla mój rozmówca.

- Tatry to tysiące miejsc, nie tylko Morskie Oko, ale skoro się upieracie, to powiem tak: byłam już tam może ze sto razy i nigdy się nie pożygałam. Za każdym razem było inaczej.

- To jak pani to robi?

- Po prostu unikam asfaltu.

- A jak inaczej tam można dotrzeć? Może pani pokazać na mapie?

…

Towarzystwo wybrało Szpiglasową Przełęcz, bo tak im zachwaliłam ten najpiękniejszy, tatrzański szlak, że następnego ranka sama tam poszłam, lecz, po drodze „przeskoczyłam” Zawrat.

Wędrowałam moją najpiękniejszą ścieżką (jedną z dwóch najpiękniejszych, bo Krzyżne stawiam na równi), by nad Morskim Okiem odpocząć na moim ulubionym głazie.

Idę, a tu ktoś mnie szarpie głośnym słowem - to wczorajsze towarzystwo wchodzi szczęśliwe ścieżką za mną. – No – myślę sobie – znowu oblazły mnie „Krupówki”! hihihi.

Oni, jeden przez drugiego, do mnie: - Widzisz, nie żygamy! Dziękujemy. Jest naprawdę pięknie. Już jesteśmy padnięci, wymęczeni, ale warto … Już wiemy, że warto, a tyle przed nami jeszcze.

I szli dalej przede mną. Co chwilę zatrzymywali się, patrzyli … tak jak ja …

Pyta mnie na samej przełęczy jeden z mężczyzn, dlaczego nic nie mówię, a ja mu na to: - Rozejrzyj się, tu wszystko mówi za siebie, do czego komu potrzebne jeszcze moje paplanie?

On: - Faktycznie, zauważyłem, tu w nas wszystkich mniej słów. Nie żygamy nimi, tak jak jeszcze wczoraj.

Siadamy w końcu nad Morskim Okiem i otwiera się worek ze słowami:

- Poczekajcie wariaci, nie zakrzykujcie pani! – przywołuje ich do porządku jedna z kobiet.

- No dobrze, to ja opowiem. – wyrywa się jeden z mężczyzn. I opowiada mi o tym, co widziałam i czułam już dziesiątki razy: o spokoju Roztoki, o szemrzącym tam ciszą potoku, o największym wodospadzie w Tatrach, Wielkiej Siklawie, o lśniącej jeziorami Dolinie Pięciu Stawów, o emocjonującej ścieżce na samą Przełęcz, o widoku ze Szpiglasowego Wierchu na trzy Doliny zalane jeziorami, o najwyższych tatrzańskich szczytach widzianych z przełęczy, o ścieżce pełnej zakrętów, i o rodzącym się za każdym razem pytaniu: a co jest za następnym, i na koniec o Morskim Oku z tysiącem twarzy, których nie znali.

Mężczyzna pięknie opowiadał, reszta słuchała, ciesząc się, że wreszcie zobaczyli je prawdziwe, a nie te ze „szkolnych” wycieczek.

Towarzystwo do mnie: - Dziękujemy, jesteś najlepszą przewodniczką!

A ja do nich: - Nie, nie, przecież nie oprowadzałam was. Wiecie, co jest najlepszym przewodnikiem? – pytam ich.

- Nie! – zgodnie odpowiadają.

- Góry! Wasza ciekawość! I przede wszystkim wasze serca!

Piotr Kiewra

Pierwszy raz w wysokich górach. Odwaga, czy uważność?

39. Tajemnice pamiętnika samotnego górskiego wędrowca

Dzisiaj jedno z pierwszych wspomnień autorki pamiętnika, oraz zestawione z nim, znacznie późniejsze. Łączy je wątek z górskimi ratownikami i tytułowy temat, a dzieli kilkadziesiąt lat doświadczania górskich wędrówek i siebie na ścieżce.  

Wybrałam się na spacer do niedawno poznanej Hali Gąsienicowej. Gdy ją ujrzałam było … Ach!!!

Kilka chwil później odbijajace się od grzbietów Tatr słońce, zachęciło mnie do zbliżenia się do górujących nad Halą i Doliną szczytów, Kościelca, Granatów, Koziego Wierchu.

Kościelec lśnił jak bryła węgla poprzetykana brylantami, co mnie tak zauroczyło, że dwa razy o mało nie runęłam ze ścieżki u stóp jego mniejszego brata. Uświadomiłam sobie, że mogę grać odważną, ale na pierwszym miejscu powinna być uważność.

To drugie potknięcie miało o tyle dobrą stronę, że zdałam sobie sprawę, że góry to to, co powyżej, ale i poniżej. Szczyty i doliny potrafia rosnąć, im jestem wyżej, tym bardziej „rosła”jest dolina, czyli przepaść.

A przy okazji dostrzegłam tablicę pamiątkową poświęconą Karłowiczowi, który zginął tu gdzie ja się potknęłam i o mały włos byłabym całkiem blisko tej pamiątki.

Tu usłyszałam za sobą śmiech i głosy: - Co, tęsknisz do niego? Nie wychylaj się młoda damo, bo będziemy cię musieli ratować!  

No i spotkałam dwóch Taterników, którzy jednocześnie są ratownikami i górskimi przewodnikami.

Pytają, czemu idę sama. Mówię im, że moi towarzysze są zbyt lekkomyślni i latają po szczytach i nie widzą gór, lecz zdobycze.

- Mądrze mówisz. Oj, gdyby tacy wszyscy byli, nie musielibyśmy tyle razy ich wyciagać z opresji, albo zbierać ich kawałków ze skał na dole. Nie interesują cię wysokie góry?

- Interesują, ale jeszcze ich nie znam. Muszę się nauczyć tam poruszać. – odpowiadam.

Oni się śmieją i mówią: - Chyba zostaniesz jedną z nas. Jesteś jeszcze młoda, szybko się nauczysz. Chcesz dzisiaj zacząć?

I tak zaczęła się moja nauka wysokich gór.

Zabrali mnie na Zawrat, a poźniej stamtąd, tzw. Małą Orlą Percią, na Świnicę. Nauczyli mnie techniki, trzech punktów podporu i innych, ważnych rzeczy.

Taki był mój pierwszy raz … nauczyłam się i to chyba nie jest najważniejsze, że tu wcale nie chodzi o odwagę, bo jak się zamknie oczy, to każdy jest odważny, jak się ma długi język, to on też potrafi być odważny, ale liczy się coś innego …

…

Wspomniałam dzisiaj moje wycieczki z ratownikami na Zawracie i Świnicy, mój pierwszy i drugi raz na Kościelcu, na Rysach, swoją pierwszą Orlą Perć i znowu poszłam na Świnicę przez Zawrat. I znowu pojawiło się słowo: odwaga. Nie u mnie, wśród tłumu ludzi, którzy przede mną i za mną wędrowali. I pokontemplowałam na Zawracie z godzinkę w słońcu: Czy, tak naprawdę, tu chodzi o odwagę?

Odwaga to tylko początek. Resztę musiałam sama sobie ustawić … swoją uważność. Odwaga to tak naprawdę udawanie ślepego, prawdziwym pomocnikiem w górach, ale i w życiu jest uważność – być tu i teraz.

Odwaga to „zamknięcie oczu” na prawdę, uważność to ich otwarcie.

Praktykowanie odwagi to tłumienie swojego lęku, to praktykowanie nawyku bycia stłumionym, przyzwyczajonym, ślepym, niewrażliwym na to, co wokół i wewnątrz siebie, to odsuwanie lękliwych myśli, albo ich zagłuszanie …

Gdy automatyzm zastępuje myśl czujemy się odważni. W uważności jest odwrotnie: żadnego nawyku, żadnego spania na jawie, żadnej ucieczki w chmury,  … żadnej praktyki. Uważność to bycie z samym sobą, to świadkowanie sobie i rzeczywistości, świadkowanie myślom … One przestają wodzić rej i zaczynają służyć, i przestają podpowiadać: Odwagi! Bądź odważny!

Przestają, bo … odwaga się rozpuszcza, bo jest tylko myślą, pewnym snem, myślą o przyszłości, o następnej chwili …

W praktykowaniu odwagi konsekwencją jest koncentracja, a wtedy nie starcza miejsca na … rzeczywistość, na sprawy serca, na piękno, bo są zakryte strachem i walką z nim.

W uważności wszystkie zmysły i wszystko jest otwarte i piękno nie tylko jest widziane, ale i spotęgowane widzeniem wszelkich barw i odcieni, oraz głębi.

Koncentracja to bardzo wąskie widzenie. Dlatego moi kumple wspinacze i zdobywcy nigdy nie pamiętali gór, nie widzieli szczegółów – chmury lękliwych myśli im to zasłaniały, przyszłość, oczekiwana chwała i zadowolenie je zasłaniały.

Dlatego chodzę po górach z uważnością, a nie z odwagą …

Nie wiem, co znaczy być odważnym, bo ona znikła jak ciemność, gdy zaświeci słońce …

Uważność zabiera mnie w teraźniejszośc, czyli w wieczność, wiąże uczuciowo z doświadczaną rzeczywistością. Dzięki niej jest ufność i wolność …

W uważności doświadcza się za każdym razem czegoś nowego, nawet, gdy się tam jest tysięczny raz. W uważności nie ma nudy, bo nuda jest w praktykowaniu, w uczeniu się, we wbijaniu do głowy, a głowa jest zbyt mała, zbyt powolna i zbyt nauczona. Głowa ma za dużo na głowie i jest ciagle zajęta … głowieniem się … nad samą sobą.

W uważności jest ciagły kontakt z sercem … ze swoim i sercem natury, sercem gór.

Czułam się dzisiaj jak … rzeka przez, którą wszystko przepływa.

Na Świnicy „przyjrzałam” się słońcu. Ono też wszystko widzi, przygląda się wszystkiemu z uważnością.

No tak, stałam się jak słońce …

Piotr Kiewra

Tęsknota za Małą Łąką

38. Tajemnice pamiętnika samotnego górskiego wędrowca

Jest środek zimy, do wakacji daleko, nie jestem w górach, a czuję się jakbym była. Tęskno mi … pewnie dlatego, piszę te słowa, by poczuć klimat, by uciec, by być wolną … Zamarzyła mi się Mała Łąka. Śnię o niej …

…

Przechodzę w pracy różne szkolenia, moim zadaniem jest się dokształcać i cały czas doskonalić, a później tę swoją doskonałość jestem zobowiązana przenieść na ludzi, których powinnam lepić jak z gliny.  I co zauważyłam, że im bardziej jestem doskonała, tym z większym obrzydzeniem patrzę na siebie i to co robię.

Uciekam od tego w każdej chwili takich szkoleń w Małą Łąkę, tę z Tatr, lecz czynię to w wyobraźni.  Ona mi pozwala nie dać się zmieniać, jest moim lekarstwem na cały ten postęp, tam czuję, że pozostając sobą mogę być zdrowa i naturalna i nie jestem robotem, i nikomu nie wyrządzam krzywdy pozbawiając moim słowem i działaniem jego własnej natury.

…

Gdy jadę w Tatry, Mała Łąka potwierdza mnie, staje się moim domem, współodczuwa mnie, a ja ją, udziela mi się jej spokój, jej niewzruszoność, jednoczymy się ...

tu czuję się szczęśliwa, tu czuję, że nie mogę się poddać tej chorobie, którą mi proponują w świecie, którą podświadomie sobie zaszczepiam.  Tatry i Mała Łąka to moje antidotum.

…

Przyglądam się sobie, wspominam. Dzisiaj siedząc w ciszy Doliny Małej Łąki pomyślałam: Ileż to już razy jestem tutaj? Może setny … I nie nudzi mi się. Tu czuję się jak w domu. Dzisiaj naprawdę. Chyba jeszcze nigdy nie czułam się tak jak teraz. Jeszcze nigdy nie było tu tak cicho. Wyjątkowo nie ma ludzi, tylko ja i Mała Łąka. Patrzę na szczyty, te całkiem bliskie i te bardziej zaokrąglone, dalsze. Od lat góry te same, łąka ta sama. Wydaje się, że i motyle te same, i naprzykrzające się muchy te same. Tak samo wiatr kołysze trawami.

Zazdroszczę tym trawom. Są tu na stałe – mieszkają tu. Codziennie mogą sobie potańczyć z wiatrem. Nikt i nic nie próbuje ich zmieniać, nie każe się im udoskonalać, czynić dobra, szlachetnieć, pilnować się zasad, czegoś lub kogoś udawać. No tak, nie próbują dorównać szczytom, ani nawet smrekom, które czasem, w największy upał, dadzą im chwilę wytchnienia od słońca.

Te żółte kwiaty nie próbują udawać niebieskich, a te czerwone … wszystko tu jest sobą i jest, jakie jest. Nie płacze, że jest mniejsze, mniej urodziwe, mniej znaczące.Ten najmniejszy, ledwie widoczny, nie smuci się, że jest sam, że dominuje nad nim i wielkością, i tysiącami przyjaciół, fioletowa wierzbówka kiprzyca.

Tylko ja, tylko my, ludzie, narzekamy, płaczemy, smucimy się, prosimy, modlimy, by Bóg wysłuchał naszych próśb i uczynił nas kimś innym. No tak, kiedyś się o to modliłam, by zyskać na urodzie, i na czymś tam jeszcze, a dzisiaj wiem, że grzeszyłam. Jestem tym, kim mam być, i taka, jaka mam być. Nie siaka czy owaka, ale dokładnie taka, jaka jestem.

Ta łąka uczy mnie bycia sobą, akceptowania siebie. Tutaj każde źdźbło tańczy indywidualny, swój własny taniec, każdy kwiat rozdaje swoją własną miłość, motyl czaruje po swojemu swą delikatnością, książęcymi manierami, każdy ptak na tej łące, w tym lesie, w tych górach śpiewa swoją własną pieśń. Tak, tutaj się nauczyłam tańczyć, śpiewać, wypowiadać i okazywać siebie. Bez słowa, bez cienia skargi, bez myśli niezgody. …

Tak mi było dobrze na łące wśród traw, kwiatów i motyli, iż zasnęłam …

Zapomniałam o celu wędrówki i nie powędrowałam dalej. Postanowiłam „pomieszkać” na łące i w tym raju do końca dnia dziękować Bogu, że uczynił mnie tym, kim uczynił. I tą dziękczynną pieśnią chyba dostroiłam się do tego, co tu wokół, czuję, że spiewamy teraz razem, jak w chórze.

Mała Łąka nie zmieniła się od lat. Ja po latach zrozumiałam, że moje pragnienie zmiany, udoskonalenia, było fałszywą ścieżką. Dziękuję!!!  

…

Już nie tęsknię za Małą Łąką – wyleczyłam się z wszelkiej tęsknoty. Jak? Mam Małą Łąkę w sobie. Wszystko, za czym kiedyś tęskniłam, mam, jest we mnie. Jestem z tym wszystkim w nierozerwalnym związku – jesteśmy razem i Mała Łąka, i całe Tatry, i cały świat …

Piotr Kiewra

Zagubiona nauczycielka na Gęsiej Szyi

37. Tajemnice pamiętnika samotnego górskiego wędrowca

Jestem w Tatrach pierwszy raz jako emerytka. Szkoła została. Jestem wolna …

Kontemplowałam sobie moją wolność po schodach z Rusinowej na Gęsią Szyję, gdy przyłączyło się do mnie jakieś międzynarodowe towarzystwo. Odpowiedziałam im na jakieś ich pytanie, no i zaczęła się lawina kolejnych.  Wszystkie górskie, więc na temat, mimo, że w różnych językach. Prowadził ich ktoś z Polski, ale chyba ani be, ani me w temacie gór, ani w obcym języku … więc przykleili się do mnie. To chyba skandynawowie, ale angielsko-języczni.

No i uczyłam.

Na Gęsiej Szyi myślałam, że pójdą z powrotem, a oni, nie, chcą iść za mną. No to ok., idziemy dalej, w kierunku Hali Gąsienicowej.

Uświadomiłam sobie, że nie jest tak łatwo uwolnić się od nauczania, hihi.

No i wśród tych pytań i odpowiedzi, i całego tego hałasu, przeoczyłam, gdzieś w okolicy strumienia znak na drzewie i zamiast skręcić w prawo, prowadzę ich prosto. A tu ścieżka coraz węższa, coraz mniej śladów, no i w końcu wpadłam, że prowadzę ich fałszywym tropem. No i … musiałam się przyznać, że kiepska ze mnie nauczycielka życia, kiepski przewodnik … Zawróciliśmy i weszliśmy nad strumieniem na właściwy szlak.

Ten dzień nauczył mnie jednego … Jest we mnie nauczycielka. Nie porzuciłam jej. Jest chęć pouczania, prowadzenia, wymądrzania się, radzenia, czyli wtrącania się w nie swoje sprawy. Lecz kim ja jestem, by nauczać? No właśnie, kim. Nauczając psuję … Mój błąd jako przewodniczki mi to pokazał.

Koniec z nauczaniem!

Lecz, czy to takie proste jak te słowa? Życie pokaże.

Piotr Kiewra

Miłość was poprowadzi

36. Tajemnice pamiętnika samotnego górskiego wędrowca

Wracałam z górskiej ścieżki, a tu pod Krokwią, tuż przy ławeczce stały obok siebie dwa inwalidzkie wózki. Siedzący w nich chłopak i dziewczyna patrzyli na góry  i trzymali się za ręce … nie mogłam się oprzeć, usiadłam na ławce obok nich, aby być bliżej tego rzadkiego zjawiska …

Oni patrzą na mnie, na mój górski strój, plecak, buty i mówią:

- Chodzisz po górach, opowiedz nam o nich, prosimy!

Jest ciepły, sierpniowy wieczór, tuż po zachodzie słońca – może jeszcze gdzieniegdzie, na najwyższych tatrzańskich szczytach, ostatnie jego promyki odbijają się pomarańczowo lub czerwono, ale stąd tego nie widać … stąd prawie w ogóle gór nie widać … ale to nic.

Spojrzałam jeszcze raz na nich … moje serce zabiło mocniej … No i nie z głowy wylały się słowa, lecz z serca. Te słowa cieszą mnie tak samo jak ich, słucham tych słów tak jak oni słuchają, tak jakby nie były moje. Nie są moje, tylko przeze mnie przechodzą …

Słucham tak samo jak dziewczyna i chłopak na wózku, i tak samo jak oni płaczę i czuję, że są tam oboje, w ukochanych górach, do tej pory widzianych tylko w wyobraźni.

To, czego dotykają słowa, dotyka ich.

Płynie  opowieść:

O szczytach widzianych z doliny, o dolinach i bezkresnym świecie widzianym ze szczytów.

O ostatnim, tym najpiękniejszym kroku przed przełęczą, kiedy odkrywają się górskie tajemnice, gdy uderza w twarz wiatr. A oni idą z tym wiatrem …

O tatrzańskich jeziorach: Morskim Oku, Wielkim, Zielonym, Czarnym, Czerwonym i Smreczyńskim, a w oczach chłopaka i dziewczyny skrzą się odbitym słońcem ich fale.

O szemrzących potokach, szumiących jodłach, o tym, o czym na halach śpiewają górale.

O ścieżkach, które za każdym zakrętem ukazują inną tajemnicę,  o pięknie z nich widzianym, a o którym nie da się nic powiedzieć - je się czuje.

O mieszkańcach gór: niedźwiedziach, kozicach, orłach i świstakach, o smrekach i kosówkach, o kwiatach z dala od ścieżek, tak małych, że tylko wielkością serca można je dojrzeć.  

O słońcu i chmurach, o górskim świecie ponad chmurami, o deszczu.

O gwiazdach i księżycu nad nocnymi górami.

O ludziach gór, o ich łzach i bólu, które góry wyciskają, o gubionym tu smutku, a odnajdywanym śmiechu, radości i ekstazie.

O ich życiu i śmierci, o ich szczęściu, dzieleniu się miłością.

O górskiej poezji i prozie, która tu sama się tworzy - u tych, którzy tu bywają.

O ludziach, którzy w górach spotykają się sami ze sobą, z wrażliwością swych serc i dusz …

Wiecie, dlaczego wam to opowiadam?  Byście się przygotowali i poszli tam ...  znajdziecie sposób. Miłość go wam podsunie …

Przytuliłam oboje i tak chwilę trwaliśmy we trójkę. Zegary biły północ, a ich serca biły miłosnym rytmem …

Gdy usłyszałam: - Na pewno pójdziemy … znajdziemy sposób … Wstałam, założyłam plecak i poszłam. Moje serce też biło tym samym rytmem …

Czuję, że kiedyś spotkam ich na szlaku, bo uwierzyli …

Piotr Kiewra

Dzieci gór

35. Tajemnice pamiętnika samotnego górskiego wędrowca

Moją siostrę bardzo denerwują wnuki, mówi, że „one są nie z tych czasów”, że psują jej wakacje. Więc podesłała je mi, z nadzieją, że też jako była nauczycielka, wychowam je, dostosuję do jej oczekiwań, bo przecież jesteśmy obie „starej daty”. No i nie było innego wyjścia … zabrałam je w Tatry. Hihihi.

Nawet im się pomysł spodobał, lecz na miejscu, zaczęły się „dziwne pytania”: czy „tam” jest Mc Donald, czy tam wszędzie trzeba chodzić, czy nie da się jakoś wjechać i czy ja, jako „stara ciotka” dam radę wejść na Rysy, bo oczywiście ich plan zakładał wszystko co „naj” …

Już pierwszego dnia chcieli mnie tam zaciągnąć, więc mówię im, że: - Owszem zabiorę was na Rysy, lecz najpierw muszę was sprawdzić, czy się nadajecie.

No i zaczynają się schody, bo jakżeby oni mieliby w góry ubrać się w plecaki, przecież to: -  „siara”, wszyscy będą się śmiać, że idziemy w góry jak do szkoły, a przecież góry to nie szkoła.”

A ja na to: - Będzie „siara” jak pójdziecie bez plecaków. Zobaczcie, co ci wszyscy ludzie mają na plecach! – no i plecaki znalazły się na swoim miejscu, hihihi.

Dolina Kościeliska – testowanie dzieci gór

No i sprawdzam. Idziemy do Kościeliskiej. Mówię o tym, że Rysy, to nie takie „hop siup”, a oni do mnie:

- Ciociu, gdzie ty nas prowadzisz? Większych nudów nie mogłaś wybrać. Już żałujemy, że z tobą przyjechaliśmy. Jesteś jak wszyscy starzy, jak nasza mama, jak nasza babcia, wszyscy nas oszukujecie. Jeśli nie chcesz iść na Rysy, bo jesteś za stara, to pójdziemy sami. Powiedz nam tylko, gdzie to jest?

A ja: - Muszę sprawdzić, czy nie macie opasłych brzuchów, czy wasze nogi dadzą radę, bo żaden grubasek tam nie wejdzie i nie wejdzie, ktoś, kogo nogi drżą po paru kilometrach. Nikt taki nie wejdzie na Rysy, muszę sprawdzić, czy się nie boicie i czy jest w was odpowiednia dyscyplina, i czy kochacie Tatry? Więc będzie kilka dni testowania.

Proszę zanotujcie sobie w waszych zeszytach te wymogi: 1. kondycja i 2. obycie ze strachem, no i najważniejsze: 3. dyscyplina i 4. miłość do gór. Bez tego zapomnijcie o Rysach.

Dzisiaj dzień pierwszy – najważniejszy. Gdy choć jeden punkt zawalicie, jutro wracamy do domu.

Trójka wnuków mojej siostry to sprawne dzieciaki: dwóch chłopców to piłkarze, a dziewczynka koszykarka. Mają po 12 – 13 lat, ale za dużo w nich wirtualnego świata z komputerów, więc mój test dotyczy dostosowania do rzeczywistości. Nie mówię im tego, ale robię swoje.

- No dobrze ciociu, ale czego my się tu mamy bać? – a ja do nich: - No i kolejny wymóg: za dużo nie gadać, hihihi. Okaże się w praniu, co z was za chojraki. I to okaże się już dzisiaj, więc chodźmy i nie marudźcie! A i jeszcze jedno: idziemy takim tempem, jakim ja idę, zgoda?

- Ciociu, takim tempem to my nigdzie nie zajdziemy … Ciociu, my nie jesteśmy starzy, więc możemy iść szybciej … Ty nas chcesz wykończyć … No tak, można się było tego spodziewać, po co się daliśmy znowu oszukać, wszyscy starzy tacy są … - no i takie tam różne dyrdymały … No cóż, ale takie są wnuki mojej siostry, chyba takie są wszystkie wnuki …

Idziemy więc testować młode chojraki. Kościeliska to dobre miejsce na takie testy, oj znam się ja na tym, oj znam … Na początek zbaczamy na Polanę na Stołach.

Po półgodzinnym marszu moje piłkarzyki i koszykarki, gdy myślą, że już są na dachu świata, mówię im, że jesteśmy w połowie drogi na taki malutki, tatrzański szczycik, może gdzieś jedna dwudziesta tego, co czeka ich na Rysach.

Od tej pory już się nie rwą do przodu, idą krok w krok za mną i … cisza jak makiem zasiał, hihihi. Na górze, przokunują się, że mówiłam prawdę. Widać stąd i Giewont i inne wierzchołki, które sterczą znacznie wyżej, niż ten „malutki szczycik”.

Później „zaliczamy: też Smreczyński Staw, odpoczywamy chwilę pod schroniskiem. Jedzą, piją, pytam jak tam górskie odzienie, plecaki, a przede wszystkim buty …

- A teraz – mówię do nich – główny punkt dzisiejszego programu. W drogę!

Idziemy do Wąwozu Kraków. Po krótkiej instrukcji i omówieniu strategii, założeniu czołówek, ruszamy na podbój Smoczej Jamy: drabinka, łańcuchy, trochę emocji w ciemnośćiach jaskinii. No i dyscyplina … Na koniec, gdy uradowane cieszą się z tej wycieczki, no i pomyślnym testem, mówię im, że to gdzieś jedna setna tego, co na Rysach. Wtedy to pierwszy raz w mojej z nimi historii, pierwszy raz widzę w ich oczach odrobinę szacunku, do gór, no i do mnie, starej ciotki.

Dzień drugi: Testowanie na Kasprowym Wierchu

    

Wchodzimy na Kasprowy przez Myślenickie Turnie. Testujemy bolące po wczorajszej rozgrzewce nogi i testuję ich chęć ułatwienia sobie życia … czyli marsz w górę, a nie wjazd kolejką. Na nią patrzymy z dołu. Nogi bolą … ale czuję, że wnuki mojej siostry, powoli przeistaczają się w dzieci gór … zaczyna się im to podobać … tak przynajmniej mówią. No, zobaczymy po zejściu, jak się sprawdzą piłkarskie i koszykarskie kolana. Dały radę.

Dzień trzeci: Spacerek nad Czarny Staw

Miał być odpoczynek, luźniejszy dzień. Pobimbaliśmy nad Czarnym Stawem. Wysłuchały moich opowieści o Kościelcu, Granatach i Rysach.  

I był luźniejszy dzień, ale dzieciaki dodały do programu Karb, ot tak z ciekawości. No, więc weszliśmy tam, a nawet kawałek, dla próby, po Kościelcu. Stwierdziłam, że chyba wnuki mojej siostry mają więcej genów po mnie, niż po niej, hihihi.

Dzień czwarty: Szpiglasowa Przełęcz

Zachwycone pierwszy raz, na żywo widzianymi z Przełęczy Rysami, tak mi powiedziały na zakończenie dnia, gdy wracaliśmy z Morskiego Oka: - Ciociu, dlaczego nasze mamy, ani nasza babcia nigdy nie zabierały nas w góry? Chyba ich nie kochają! Dobrze, że mamy ciebie!

Dzień piąty: Troszkę deszczu na Pęksowym Brzyzku

Tu się przekonałam, że te dzieci potrafią kochać i pamiętają o tych, których warto pamiętać i uczą się też pamiętać o pozostałych, no i że „już tęsknią za górami”.

Dzień szósty: Rysy

Przy przepięknej pogodzie do połowy dnia, cieszyłam się tą wędrówką i cieszyły się dzieci. Na Rysach pooglądaliśmy świat gór i bezkresne przestrzenie aż po Kraków i dalej.

Pobyliśmy tam z godzinkę. Przy zejściu Rysy się zachmurzyły, pochłodniały, więc przydał się zapas ciepłych ubrań noszony do tej pory w plecakach i polary, i kurtki, co dzieci skwitowały opinią:

- Ciociu, ani razu nas nie okłamałaś. Mówiłaś, że w górach latem „nosi się” lato na ustach i w głowie, a w plecaku to, co potrzebne zimą. Sprawdziło się. I jeszcze jedno się sprawdziło: gdy wchodziliśmy do tej jaskinii, kilka dni temu, do Smoczej Jamy, to się baliśmy. Dzisiaj też, ale już mniej. Dobrze nas nauczyłaś … Dziękujemy!

Cieszyliśmy się też tą drugą połową dnia, z tą gorszą pogodą i zmęczeniem po Rysach.

Ani razu ich nie okłamałam? … To dziwne, sama się sobie dziwię, hihihi.

Taki to był tydzień z wnukami mojej siostry. To prawdziwe dzieci gór. Wiem, bo przetestowałam.

Tylko nie wiem, czy ona będzie z tego zadowolona, szczególnie z tych genów po mnie. Hihihi.  

Piotr Kiewra

 

Powolność

 

Spaceruję ze śmiejącym się starcem ścieżką wokół jeziora i dalej wzdłuż małej rzeczki.  Gdy zatrzymaliśmy się na małym mostku nad nią, starzec śmieje się i opowiada mi o swoich wnukach, którzy ciągle się gdzieś spieszą. Ostatnio powiedzieli mu, że denerwuje ich jego powolność.

Oto, co mi o tym opowiedział:

- Już dawno się tak nie uśmiałem, gdy usłyszałem ten zarzut. Mówię im, że gdybyście rozumieli, co z tego pośpiechu wyniknie, co osiągniecie, śmialibyście się głośniej ode mnie. Śmialibyście się z siebie sami. Ależ gdzież tam, nie są gotowi, nawet im nie mówię, szkoda czasu. Niech się jeszcze trochę pobawią, niech się nacieszą swoimi zabawkami, a tak naprawdę niech się jeszcze napłaczą, bo jeszcze się za mało napłakali.

Gdzież miałbym się spieszyć. Gdy patrzę wokół, co widzę? Nic, co mądre nie spieszy się. Głupcy się spieszą. Tylko ludzie są głupcami. Poza ludźmi nie ma głupców.

Zobacz na słońce jak wolno spaceruje po niebie. Zobacz na chmury, na rzekę, jak wolno płynie.  Posłuchaj ptaka jak sączy swą pieśń, poobserwuj drzewa i kwiaty, przyjrzyj się ich ufnosci.

To nie cierpliwość i wytrwałość w czekaniu, to ufność.  Ufają wiośnie, latu, rosną i kwitną, w niczym się spieszą. Nic się w naturze nie spieszy, bo wszystko tu jest szczęśliwe.  Tylko nieszczęśliwi się spieszą, bo brakuje im czasu, by dogonić szczęście. Tylko ślepi się spieszą, tylko głusi się spieszą, a w tym śnie, w którym trwają wszystko im się wydaje zbyt powolne.

To oni są powolni, to oni mają taką obsesję, bo życie mija, a oni jeszcze nie odnaleźli ścieżki do ciszy, spokoju, ufnosci, w której się płynie - właśnie jak chmury i słońce na niebie.

Nie słuchają i nie rozumieją tego spokoju, z jakim ptak wyśpiewuje jedną nutę po drugiej.  Nie znają, bo nie słuchają ciszy, w jakiej kwiat i drzewo rosną, nie obserwują jak kwitną i dzielą się ze światem swoim kolorem, zapachem, cieniem, sobą.

Nie ma się gdzie spieszyć, bo wszystko jest na swoim miejscu i jest takie, jak ma być.

Gdyby chcieli słuchać, gdyby chcieli obserwować powiedziałbym im: Wy też tacy jesteście, lecz wasze  myśli was napędzają, a to znak, że to one nie są w porządku ...

To jedyne, co w was nie jest w porządku ...  

I to jedyne, z czym trzeba zrobić porządek ...

To jedyne, co trzeba przyspieszyć - zrobić porządek z myślami. – patrzył na leniwie płynącą wodę w strumieniu i śmiał się. Gdy na chwilę przerwał śmiech dokończył historię:

- Wiesz, nikt tego nie chce słuchać. Wszystkim się wydaje, że są mądrzy, że wszystko dostaną, że świat kiedyś będzie taki hojny i ich obdaruje, tylko trzeba się spieszyć, trzeba pracować, ganiać, szukać, walczyć. No tak, nic mi do tego, niech sobie ganiają, niech pracują i niech płaczą.

Naprawdę mam się, z czego śmiać. Życie to niezły kabaret. Jak patrzę wokół, to nie ma chwili, by mnie to wszystko nie śmieszyło … No niezły kabaret. Wystarczy patrzeć, słuchać. Nic więcej nie trzeba robić. No nieźle … hihihi.

Lubię te rozmowy z nim, lubię z nim się śmiać.

Piotr Kiewra