piątek, 21 sierpnia 2015

Kiedy poddaje się smutek?

Szła wśród łąk i pól smutna dziewczyna. Zawołał do niej wiatr: - Hej, pobaw się ze mną! - i ruszył przez łąkę.  Ona natychmiast podjęła zabawę. Próbował od niej uciec wiejąc od wschodu, próbował dogonić od południa, targał mocno jej włosami dmuchając od zachodu, chłodził jej mocno rozgrzane policzki północnym podmuchem.
Gonił za nią smutek, a ona nic, rozłożyła ramiona jak ptak skrzydła i bawiła się dalej. 

Zaprosiła do zabawy trawy i kwiaty, a one kłaniały się jej jak morskie fale i mową cichą jak szept wołały: - Ciesz się latem razem z nami!
Smutek ledwo już nadążał za nią, a ona nic, otoczyła się kwiatów aromatem i zapraszała pszczoły, trzmiele i motyle.

Przyśpiewując uśmiechem z ptakami zapamiętała się całkiem w swojej zabawie. Ledwo nadążały za nią włosy, ledwo nadążał wiatr. 

A gdy przyłączyło się do zabawy słońce, przyłączyły chmury i wszyscy bawili się w świetle i w cieniu, już tylko smutek się opierał.

Patrzył z dala na łąkę chłopak … i doceniał, lecz nade wszystko docenił sercem dziewczynę. 

Zaniósł wiatr dziewczynie miłosne westchnienie chłopaka. A gdy on i ona zatańczyli razem na łące, ogłosił to wszędzie: o chłopaku i dziewczynie, o ich miłości.

Ucieszył się świat – ludzie, rośliny, zwierzęta, ziemia, oceany, góry, wtedy poddał się smutek.

Ujęło to wszystkim cierpienia i bólu, dodało otuchy i ufności, a w sercach wykiełkowało małe, kiedyś zasiane ziarenko, w innych zakwitła już miłość.

Wie o smutku wiatr, więc czeka takiego tańca i pieśni, a gdy się przydarzą głosi biegając wśród lasów i pól, nad górami i dolinami, w miastach i wsiach: - Przyłącz się, zaopiekuj się tym ziarnem miłości, podlewaj je, a gdy zakwitnie z niego cudowna roślina, oddychaj nią, dziel się.
Zakochaj się – zmniejsz ogrom strachu, cierpienia na świecie, podziel się miłością z wiatrem, ze wszystkimi!
Przyłącz się do chłopaka i dziewczyny tańczących na łące!


Piotr Kiewra 

wtorek, 18 sierpnia 2015

Marny ogrodnik

- Wietrze, dokąd zmierzasz? – zapytał człowiek.

- Donikąd. – odpowiedział wiatr. I zrozumiał człowiek misję wiatru, jego bezinteresowność, tajemnicę jego radosnych figli, niekończącej się energii. Spojrzał jednak na siebie i ponownie zwrócił się do wiatru:

- Tobie to dobrze, wietrze. Nikt cię nie pogania, nie ponosisz żadnej odpowiedzialności, nikim nie musisz się opiekować. Dlatego jesteś taki rozluźniony, dlatego jesteś taki elastyczny, spontaniczny i radosny. Tobie to dobrze.

Odpowiedział mu wiatr:

- Zazdrościsz mi? Mówisz o odpowiedzialności? Widzisz swoją, dostrzeż też moją! Spójrz na morza i oceany, spójrz na góry, skały, spójrz na pola i lasy, spójrz na ptaki i pszczoły, na drzewa, na trawy, na zboża, rozejrzyj się uważnie.

Nie wiesz, jaka jest tajemnica mego rozluźnienia, mojej radości? A ja ci mówię, że jesteś kiepskim ogrodnikiem. Dostałeś pod opiekę trzy rośliny, trzy nasiona. Zaopiekowałeś się dwiema. Tylko dwie podlewasz i o nie dbasz, co chwilę ich doglądasz, a gdy podrosły zacząłeś od nich żądać. Te dwa nasionka i teraz dojrzałe rośliny, to wiara i nadzieja. Zaniedbałeś trzecią: miłość. Chciałeś ją podlewać u innych, a przegapiłeś jej nasionko u siebie. Nic z twojej wiary i nadziei, jeśli nie rozkwitła też w tobie miłość, naprawdę nic. Zmarnowałeś czas, zmarnowałeś wiele energii, na nic twój bieg, na nic twój marsz i oczekiwania.

Nacierpiałeś się kiepski ogrodniku, ale jeszcze nie wszystko stracone. To nasionko, które otrzymałeś nadal jest gotowe by się rozwinąć, by zakwitnąć. Podlej je, zaopiekuj się nim, obserwuj je, niech to będzie twoja misja. Zapomnij o innych nasionach, zapomnij o innych ludziach, oni zaopiekują się sobą sami. Gdy wyrośnie z twojego nasiona piękna roślina, gdy zakwitnie specjalnie dla ciebie, gdy obdarzy i wypełni cię swoją treścią, zdarzy się cud. Pokochasz siebie, a przyjdzie ufność. Przyjdzie do ciebie sama: piękna, bo pełna, od krańca do krańca. Zniknie twój strach, zniknie płacz, smutek, znikną pragnienia, a z nimi napięcia, a pojawi się spokój i rozluźnienie, pojawi się szczęście.

Spójrz na drzewa i kwiaty! Spójrz na góry, na morza! Spójrz na nie głębiej, nie tylko na powierzchnię! Co w nich dostrzegasz?

- Głęboką ufność? – odpowiedział człowiek zdumiony, tym co zrozumiał.

Wiatr dodał jedynie: - I pamiętaj o swojej pracy ogrodnika, lecz pracuj w ten sposób, że gdy zapytam cię przy niej:, Dokąd zmierzasz? Odpowiesz mi: Donikąd! Rozumiesz? Zrozum to, bo to najtrudniejsze!


Piotr Kiewra